Πρόκειται για μια νέου τύπου τοξικοεξάρτηση, όπου η ψυχοδραστική ουσία είναι άυλη· ένα αόρατο δίκτυο, ένα δίχτυ μάλλον, μια σαγήνη ακαταμάχητη. Διακρίνονται μάλιστα υποκατηγορίες εξαρτημένων, αφού κάθε πλατφόρμα έχει τον δικό της τρόπο να σε εκμαυλίσει, τους δικούς της αλγορίθμους για να σε φέρει στα νερά της, τη στιγμή που πιστεύεις ότι κολυμπάς σε ακίνδυνο ιδιόκτητο πέλαγος. Αλλα τα χρυσά δεσμά του Τουίτερ, άλλα του Φέισμπουκ, του Ινσταγκραμ, του Τικ Τοκ. Και άλλα καθηλώνουν στη μανία του μίσους όσους έχουν το πάθος να μπαίνουν τάχα σαν σχολιαστές κάτω από οποιοδήποτε ρεπορτάζ ή άρθρο και να ξερνούν τη χολή του ρατσισμού ή του σεξισμού, για να μην πνιγούν μέσα της. Το κοινό γνώρισμα πάντως είναι απλό – και παμπάλαιο: ό,τι γράφει δεν ξεγράφει. Αν υπάρχει αθανασία, υπάρχει στο Διαδίκτυο. Δεν γίνεται να κάνεις τώρα ριτουίτ σε μια είδηση για τους Αντετοκούνμπο στα Σεπόλια (λέγε με Αδωνη) και να πιστεύεις ότι δικαιούσαι άφεση αμαρτιών για όσα απαξιωτικά (από τη σκοπιά του «γνήσιου Ελληνα» βέβαια) αναρτούσες παλιότερα. Τώρα το μόνο που σου μένει είναι να φωνάξεις «καταραμένο Ιντερνετ με την αθανασία σου» κι ύστερα να σωπάσεις.
Ισως υπάρχουν ήδη σύνδεσμοι ανθρώπων με τα αρχικά Α.Δ., Ανώνυμοι Διαδικτυωμένοι δηλαδή, κατ’ απομίμηση των Ανώνυμων Αλκοολικών, που προσφεύγουν στη βοήθεια των ειδικών για να καταφέρουν να χαλαρώσουν τα ιντερνετικά δεσμά. Το βέβαιο πάντως είναι ότι ανάγκη συμβουλών και συμπαράστασης δεν έχουν μόνο τα ανώριμα παιδιά. Και πολλοί τύποις ώριμοι χρειάζεται να θυμηθούν ότι υπάρχει κόσμος και έξω από την οθόνη. Οτι το Ιντερνετ είναι απλώς ένα μέσο. Θαυμάσιο, σχεδόν μαγικό, πλην μέσο. Οχι σκοπός.
Δεν γίνεται, είναι νοσηρό, να βρίσκεσαι σε μια ωραία παραλία και η έγνοια σου να μην είναι το μπάνιο αλλά το πώς θα ενημερώσεις (ή θα πικάρεις) τους «ακολούθους» σου για την «ωραία παραλία», που την καδράρεις και την αναρτάς αλλά δεν την απολαμβάνεις. Δεν μπαίνεις στη θάλασσα γιατί είσαι ήδη ναυαγός στον εικονικό ωκεανό.
