Κι όμως: Σταύρος-Φώφη κινούνται προς Τσίπρα.

 Νέα Κεντροαριστερά, απλή αναλογική και αμοιβαδοποίηση της ΝΔ 

του Γ. Λακόπουλου
Πρώτα τα άσχημα νέα για το λεγόμενο Κινάλ. Δεν πάει καλά. Η προϊστορία και η προσωπικότητα μιας πολιτικού σαν τη Φώφη Γεννηματά  δεν προοιωνίζονται κάτι καλύτερο.  Είναι απλώς λυπηρό ότι η ίδια – και όσοι κατά παράδοση δρουν στο παρασκήνιο – συνέργησαν  στην πραξικοπηματική κατάργηση του ΠΑΣΟΚ.  Για να πάρει τη θέση του το μόρφωμα στη πρώτη συνεδρίασή της  «Κεντρικής Επιτροπής» του οποίου μίλησε την Κυριακή η Φώφη. Χωρίς φυσικά να διευκρινιστεί ότι δεν πρόκειται για εκλεγόμενο όργανο, αφού άλλωστε και το «ιδρυτικό συνέδριό» του ήταν μια συνάθροιση διορισμένων χειροκροτητών.
Ακόμη και ο Βαγγέλης Βενιζέλος -που υπό συνθήκες λειτουργίας πραγματικού κόμματος θα έπρεπε να έχει ήδη απομακρυνθεί μαζί με τον Ανδρέα Λοβέρδο- διαπίστωσε ότι πρόκειται για « την επικράτηση μιας παλαιοκομματικής πρακτικής διακανονισμών κορυφής και παραγοντισμών»  με διορισμένους». Συμπληρώνοντας ότι » αυτά δεν συνέβαιναν ούτε στην Ένωση Κέντρου στις αρχές της δεκαετίας του 1960″.  Για να δείξει μάλιστα την εκτίμηση του στη Φώφη προσέθεσε: » Χωρίς φυσικά να κάνω σύγκριση με τις προσωπικότητες εκείνης της εποχής».
Αυτά τα ωραία στο φιλομητσοτακικό «Βήμα». Στο τέλος για να προκαλέσει πρόσθεσε:  «Δεν έχω, συνεπώς, να συνεισφέρω κάτι ως ένα από τα μέλη αυτού του σώματος, συνεισφέρω ό,τι μπορώ ως μέλος της μιας από τις δυο Κοινοβουλευτικές Ομάδες του σχήματος».  Θέτει τον εαυτό του πάνω από τους υπολοίπους και επιλέγει σε τι μετέχει και σε τι όχι. Και παραμένει ατουφέκιστος.  Σαν τον έτερο Καππαδόκη, τον  Λοβέρδο,  που αποφάσισε διαφορετικά από τη Φώφη στο θέμα των βομβαρδισμών στη Συρία: τους βρήκε  «αναγκαίους».  Όπως και ο Κουμουτσάκος  άλλωστε.

Η φωνή της βάσης

Και μετά τά καλά νέα. Οι ηχηρές διαφοροποιήσεις Βενιζέλου Λοβέρδου...

Συρία : Ποια νομιμότητα λοιπόν και ποιο δίκαιο;

Τρεις στρατηγοί κινούν και παν...

Η σπουδή του Ντόναλντ Τραμπ να ενσωματώσει στο τιτίβισμά του το συνηθισμένο επί στρατιωτικών επιτυχιών κλισέ «Αποστολή εξετελέσθη», πριν κατακάτσει ο κουρνιαχτός των πυραύλων, είναι ευεξήγητη: περισσότερο ήθελε να πείσει τον εαυτό του για τη στραταρχική του ικανότητα, εφάμιλλη της πνευματικής ωριμότητας που συνέταξε το αμέσως προηγούμενο τουίτ, περί «ωραίων και έξυπνων πυραύλων», παρά να ενημερώσει το αμερικανικό κοινό, άρα και το οικουμενικό, για την πορεία της επίθεσης. Η μεταπυραυλική ενίσχυση της δημοτικότητάς του, έστω και μικρή, ήταν άλλωστε το «μήνυμα» για το οποίο κυρίως αδημονούσε. Και την αγωνία του αυτή τη συμμερίζονταν οι δύο Ευρωπαίοι εταίροι του, ο Εμανουέλ Μακρόν και η Τερέζα Μέι. Οι δύο νεόφοιτοι της «Σχολής του Πολέμου» αντιμετωπίζουν σοβαρά εσωτερικά προβλήματα, και μια φυγή επί πυραύλου, εκτός από θεαματική, είναι και προσωρινά έστω ιαματική...