Στή μνήμη τού θεατρικού συγγραφέα...

Όταν ήμουν παιδί κι έκανα μακροβούτια στη θάλασσα, για να αποδείξω στους άλλους ότι έφτανα ως κάτω στο βυθό, έπιανα με τα χέρια μου ό,τι έβρισκα. Άμμο, φύκια, βότσαλα και τα έδειχνα θριαμβευτικά όταν ανέβαινα πάνω.
Τώρα πια, δεν κάνω μακροβούτια στη θάλασσα. Κάνω όμως μακροβούτια στο χρόνο.
Κλείνω τα μάτια μου, όπως τότε, και βουτάω στο παρελθόν. Και όταν ανεβαίνω πάνω, στο σήμερα, κρατάω στα χέρια μου τις αποδείξεις για το πόσο βαθιά βούτηξα.
Και βγαίνουν στην επιφάνεια ολοζώντανες οι αναμνήσεις από τα παιδικά μου χρόνια.
Κομματάκια - κομματάκια λαμπερά, που προσπαθώ να τα βάλω σε μια σειρά, σαν τα ψηφιδωτά, για να ξαναζωντανέψω μια εικόνα χαμένη στην παγερή σκιά του βυθού.
Ηλιόλουστα πρωινά και φεγγαρόλουστα βράδια. Χαμόγελα κοριτσίστικα και βάσανα μαθητικά. Στιγμές ασήμαντες που διατηρήσανε όμως πεντακάθαρα το χρώμα και τη λάμψη τους, και τώρα που τις ξαναβγάζω στην επιφάνεια, τις ξαναζώ κατά κάποιον τρόπο, που με κάνει να μελαγχολώ χαμογελαστά.

Αλέκος Σακελλάριος
(Σαν σήμερα, το 1991, έφυγε από τη ζωή)