Πώς θα διαχειριστούμε το ΕΣΠΑ;

ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΛΛΙΤΣΗΣ
 Μεταπολεμικά, έχουμε δαπανήσει πέντε «σχέδια Μάρσαλ», ένα αμερικανικό και τέσσερα ευρωπαϊκά, χωρίς να καταφέρουμε να δημιουργήσουμε βιώσιμες και αποτελεσματικές δομές ανάπτυξης. Το μέγεθος της συστημικής αποτυχίας της χώρας φαίνεται (και είναι) τραγικό, αρκεί να αναλογιστούμε ότι η χρηματοδότηση της χώρας από αυτές τις εξωτερικές πηγές, μαζί με τα 26 δισ. του νέου ΕΣΠΑ 2014-2020, υπερβαίνει τα 100 δισ. ευρώ. Αν είχαμε πετύχει να τα αξιοποιήσουμε με τον μέσο όρο σύνεσης και διορατικότητας που επέδειξαν άλλες χώρες στην αξιοποίηση ανάλογων ή (κατά κανόνα) πολύ μικρότερων πόρων, η Ελλάδα θα ήταν μια τελείως διαφορετική χώρα. Δεν το πετύχαμε.

Εχουμε αντλήσει, έστω, τα αναγκαία διδάγματα από αυτήν την αποτυχία, ώστε να αποφύγουμε την επανάληψή της; Αυτό είναι το καίριο ζήτημα σήμερα, για προφανείς λόγους. Αφενός, τα κεφάλαια του ΕΣΠΑ είναι η μόνη σίγουρη διαθέσιμη πηγή χρηματοδότησης της ελληνικής οικονομίας, καθώς όλες οι άλλες πηγές εξαρτώνται από ποικίλους παράγοντες κινδύνου, διεθνείς και εσωτερικούς. Αφετέρου, το μέγεθος αυτών των κεφαλαίων έχει πολλαπλάσια σε σχέση με το παρελθόν σημασία, επειδή η κοινωνία μετρά 1,3 εκατ. θύματα της ανεργίας, εκ των οποίων μάλιστα τα δύο τρίτα περίπου είναι άνεργοι για περισσότερους από δώδεκα μήνες - μακροχρόνια. Σε αυτές τις συνθήκες, κάθε ευρώ μετρά για πολλά προ-της-κρίσης-ευρώ. Η διαχείρισή του πρέπει να γίνει με ευθύνη και διαφάνεια.

Ποιες είναι οι προϋποθέσεις; Ανάμεσά τους θα ξεχώριζα τρεις.

(α) Για να γίνει καλή χρήση των πόρων...

Τα 175 στρέμματα στην Ελαφόνησο που διχάζουν...

...και εκτός Ελληνικών συνόρων...
Η κόντρα για την αξιοποίηση των δύο δίδυμων παραλιών της Ελαφονήσου βγήκε και εκτός ελληνικών συνόρων.
Πόλεμος που ξεπερνά πλέον τα ...
ελληνικά σύνορα μαίνεται σχετικά με την αξιοποίηση των δύο δίδυμων παραλιών της Ελαφονήσου, Σίμου και Σαρακήνικου, καθώς τις τελευταίες ημέρες έφθασαν να ασχοληθούν με το θέμα δύο μεγάλες ξένες εφημερίδες.
Η γαλλική «Le Monde» την Παρασκευή 13 Ιουνίου με ολοσέλιδο δημοσίευμα και η ιταλική «Corierre Della Sera» με επίσης ολοσέλιδο δημοσίευμα χθες, κάνουν λόγο για «έναν μικρό παράδεισο που ξεπουλιέται από το ελληνικό κράτος για να ξεπληρώσει το χρέος του».
Σύμφωνα με το δημοσίευμα της «Monde», την Κυριακή 8 Ιουνίου, δημοσιογράφοι της εφημερίδας βρέθηκαν στην Ελαφόνησο όπου πραγματοποιήθηκε συγκέντρωση διαμαρτυρίας.
Οι τοπικές Αρχές, φορείς, σύλλογοί και κάτοικοι πραγματοποίησαν διαμαρτυρία στην παραλία του Σίμου με μοναδικό στόχο να ανακληθεί η απόφαση με την οποία έχουν μεταβιβαστεί στο ΤΑΙΠΕΔ προς παραχώρηση, 175 στρέμματα.
Σύμφωνα μάλιστα με το δημοσίευμα της «Monde», ο δήμαρχος Ελαφονήσου Π. Ψαρομμάτης μαζί με τον επιστημονικό σύμβουλο Σταύρο Δεληγιαννίδη κάνουν καμπάνια κατά τις ιδιωτικοποίησης της έκτασης επισκεπτόμενοι τις παραλίες κι ενημερώνοντας τους λουόμενους τουρίστες, οι οποίοι εκφράζουν τη συμπαράστασή τους.
Στελέχη του ΤΑΙΠΕΔ αφήνουν να εννοηθεί ότι η διατήρηση της υφιστάμενης κατάστασης εξυπηρετεί συμφέρονται και ότι πίσω από τις αντιδράσεις κρύβονται επίδοξοι καταπατητές.
«Αν δεν βρισκόμασταν πρόσφατα σε προεκλογική περίοδο δεν θα αποτελούσε θέμα συζήτησης αφού το ακίνητο έχει μεταβιβαστεί στο ΤΑΙΠΕΔ από τον περασμένο Νοέμβριο», λένε χαρακτηριστικά.
Και προσθέτουν ότι τμήματα της δημόσιας έκτασης στην Ελαφόνησο έχουν καταπατηθεί και ένας από τους στόχους που εξυπηρετούν οι αντιδράσεις είναι να παγώσει η αξιοποίηση του ακινήτου.
ΤΑ ΝΕΑ

Ελληνικό ακροδεξιό σύμπτωμα: Γιατί είναι τόσο ακραίο;

του Δημήτρη Χριστόπουλου

Γιατί η ελληνική Ακροδεξιά συγκαταλέγεται, μαζί με την ουγγρική, στις πιο ακραίες στην Ευρώπη; Γιατί στην Ελλάδα έχουμε ναζισμό, και όχι φασισμό ή άλλες εκδοχές δεξιού εξτρεμισμού; Ας αποφύγουμε τον πειρασμό της προσφυγής σε ουσιοκρατικές θεωρήσεις ή ιδεοληπτικές δοξασίες, που αναπαράγουν οικεία στερεότυπα στον ευρωπαϊκό Bορά σχετικά με τα Βαλκάνια, και δη την Ελλάδα, τα τελευταία χρόνια. Μια ψύχραιμη έρευνα δείχνει ότι στην Ελλάδα συντείνουν όλοι οι ικανοί και αναγκαίοι παράγοντες για αυτή την πιθανή θλιβερή πρωτιά. Επιχειρώ μια ταξινόμηση, προσπαθώντας να διακρίνω τις ριζωμένες αιτίες από τις θρυαλλίδες.

                                                                         Γιατί η ακροδεξιά; Το ιστορικό βάθος

 Πρώτον, επειδή υπάρχει το ιστορικό βάθος, η κληρονομιά του 20ού αιώνα με την οποία οι δεσμοί δεν διερρήχθησαν. Και η κληρονομία αυτή δεν είναι μόνο η μη τιμωρία των δωσιλόγων και συνεργατών –και αλλού δεν τιμωρήθηκαν–, κάτι πολύ βαρύτερο: ότι αυτοί υπήρξαν οι πυλώνες αντιμετώπισης του «εσωτερικού εχθρού» και στη συνέχεια οι στυλοβάτες του κράτους, από τον Δεκέμβρη του 1944 μέχρι τη θεσμική κορύφωση της συνταγματικής εκτροπής στη δικτατορία. Αυτοί έκαναν τη βρώμικη δουλειά για να «ανήκομεν στη Δύση». Σήμερα, σαράντα χρόνια μετά την πτώση της χούντας, οι αυτολογοκριτικοί μηχανισμοί του χώρου αυτού –η ντροπή δηλαδή του να δηλώνεις χουντικός– αδυνατίζουν. Ο χρόνος περνάει. Τα ποσοστά της Χρυσής Αυγής στα παραδοσιακά «μαύρα» εκλογικά άνδρα της χώρας το αποδεικνύουν. Περιοχές, που, παρεμπιπτόντως, δεν έχουν κανένα πρόβλημα με το μεταναστευτικό… Η δικτατορία «έκανε τη ζημιά» της στην παράδοση της ακροδεξιάς στην Ελλάδα καθώς την απονομιμοποίησε, αλλά σιγά σιγά η παράδοση αυτή ξαναβρίσκει την ορμή της και έναν νέο βηματισμό.

Δεύτερον,έχουμε την διείσδυση...

Μύθοι καί προπαγάνδα γιά τήν κρίση στόν Ευρωπαϊκό Νότο...

«Η χρήση της έννοιας της κρίσης στην προπαγάνδα δεν είναι καινούρια»

---

  Δευτέρα, Ιουνίου 16, 2014 Παραπολιτική

O Ετιέν Οζέ κατάγεται από τη Γαλλία, έχει διδακτορικό στις Κοινωνικές Επιστήμες και είναι καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Εράσμους, στο Ρότερνταμ, στο Πανεπιστήμιο του Κρεμς και αλλού. Μίλησε στην Καθημερινή της Κυριακής με την ιδιότητα του μελετητή της προπαγάνδας.

Να ένα απόσπασμα από τα πολλά ενδιαφέροντα που είπε:

Η χρήση της έννοιας της κρίσης δεν είναι καινούργια, είναι μέρος της πανοπλίας κάθε πολιτικού που επιχειρεί να πείσει τις μάζες. Στα μαθήματα και τις διαλέξεις μου χρησιμοποιώ το ντοκιμαντέρ «Our Brand is crisis» επειδή αναδεικνύει την κυνικότητα, ή ακόμη χειρότερα, πόσο η σιγουριά των ανθρώπων της επικοινωνίας φτάνει στα όρια της αυταπάτης.

Είναι ξεκάθαρο για μένα ότι η ελληνική κρίση μπορεί να εξιστορηθεί ως εξής: «Η Ελλάδα ζούσε εύπορα τόσο καιρό χάρις στην Ευρωπαϊκή Ενωση και τώρα εμείς, οι σκληρά εργαζόμενοι Ευρωπαίοι πολίτες, πρέπει να πληρώσουμε για τις πισίνες τους». Στο άκουσμά της είναι μία καταπληκτική ιστορία, καθώς συμπεριλαμβάνει τη σύγκρουση του καλού με το κακό και την αίσθηση της τιμής. Και τώρα, πρέπει όλοι να δουλέψουν σκληρότερα για να αποκατασταθεί η ελληνική αμαρτία.

Η ιστορία αυτή, βέβαια, αποτελεί υπεραπλούστευση, εντούτοις υιοθετήθηκε από τους Ευρωπαίους που δεν διαπίστωσαν κάποιο πρόβλημα στη χρήση...