Η ασυδοσία των ηθοποιών, που είχε εκδηλωθεί ήδη τον προηγούμενο χρόνο, ξέσπασε τώρα βιαιότερη. Ανθρωποι του λαού αλλά και στρατιώτες, καθώς και ένας εκατόνταρχος, σκοτώθηκαν στην προσπάθειά τους να εμποδίσουν επιθέσεις κατά των αρχόντων και συμπλοκές ανάμεσα στο πλήθος, ενώ ένας αξιωματικός τραυματίστηκε. Τα γεγονότα απασχόλησαν τη Σύγκλητο, και εξετάστηκε η πρόταση να δοθεί στους πραίτορες το δικαίωμα να τιμωρούν τους ηθοποιούς με ραβδισμό». Κατά τα «Χρονικά» του Τάκιτου, αυτό συνέβη στον πρώτο χρόνο της ανόδου στην εξουσία του Τιβέριου (μτφρ. Νίκος Πετρόχειλος, εκδόσεις ΜΙΕΤ). Ο προηγούμενος χρόνος είναι ο τελευταίος της ζωής του Αυγούστου, όταν κάποιος τον συμβούλευσε να αφήσει τους ηθοποιούς να διεγείρουν το κοινό τους, ώστε αυτό να μην ασχολείται με την πολιτική.
Η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία έχει πολλές διαφορές από την Τρίτη Ελληνική Δημοκρατία. Ηταν μεγαλύτερη σε έκταση, ήταν καλύτερα οργανωμένη και γενικά, θα έλεγα, διέθετε ανθρώπινα μεγέθη τέτοια, που ακόμη και σήμερα, είκοσι έναν αιώνες μετά, απασχολούν κάποιους με τις πράξεις τους και τις σκέψεις τους. Δεν μπόρεσα, όμως, να μην σκεφτώ προχθές, διαβάζοντας τον Τάκιτο, μπας και γλιτώσω έστω και λίγο από το γλοιώδες χαμόγελο του Κατρουγκάλου, πως επιτέλους ανακάλυψα και μια ομοιότητα. Περνάς σελίδες ολόκληρες διαβάζοντας για τις μάχες του Δρούσου Γερμανικού με τον Αρμίνιο και τους Γερμανούς του, και ξαφνικά πέφτεις σε μια φρασούλα που σε αγγίζει, λες και κάποιος σου κλείνει το μάτι από τα βάθη των αιώνων.
Ας σημειώσω πως οι περί ων ο λόγος ασύδοτοι δεν ήσαν δημοφιλείς μίμοι που περιφέρονταν σε δρόμους και πλατείες και τους καλούσαν ακόμη και στα σπίτια. Ησαν διασκεδαστές. Οι Λαζόπουλοι και οι Χαϊκάληδες του καιρού εκείνου. Πόσα χρωστάει η κατάντια της σημερινής πολιτικής ζωής στο ταλέντο των ασύδοτων ηθοποιών της δικής μας εποχής δεν είναι εδώ ο χώρος για να το αναπτύξω. Μπορώ απλώς να επισημάνω τη διασπορά της αγανάκτησης, τα περί προδοτών και γερμανοτσολιάδων που έβγαζαν υποχρεωτικό γέλιο, κι άλλα σημαντικά εργαλεία στο οπλοστάσιο του εθνικολαϊκισμού, κυρίως δε την εικόνα του Ελληνα ως ταλαίπωρου τύπου που όλοι τον κατατρέχουν άγνωστο γιατί. Γιατί έτσι είναι ο κόσμος, άδικος.
Πόσα χρωστάνε στην ασυδοσία τους οι προπηλακισμοί όχι μόνον των πολιτικών, αλλά και όσων τολμούν να εκφέρουν το διαφορετικό; Ασύδοτοι, διότι δεν δίνουν λόγο σε κανέναν. Και η μόνη τους ευθύνη είναι να βγάζουν γέλιο, κοινώς να εκμεταλλεύονται από τα πιο αντανακλαστικά που μεταμορφώνουν το κοινό σε ένα υστερικό νευρόσπαστο. Χώθηκαν στο κενό που άφησε η ανυπαρξία πολιτικής πρότασης για τη χώρα, και μεγαλούργησαν.
Το πρόβλημα δεν είναι μόνον ότι ένας απ’ αυτούς, ο Παύλος Χαϊκάλης, ανέλαβε το χαρτοφυλάκιο της κοινωνικής ασφάλισης. Νομίζω ότι το όλο ζήτημα της κοινωνικής ασφάλισης στην Ελλάδα είναι σε τέτοια κατάσταση, που μάλλον του ταιριάζει. Το πρόβλημα είναι ότι επέβαλαν το ύφος τους και την ασυδοσία τους σε όλη την πολιτική σκηνή. Χωρίς, βέβαια, να παραγνωρίζω την ταύτιση του λόγου της «αριστεράς» με τη ρητορική Λαζόπουλου. Αυτά για να μην απορείτε πώς είναι δυνατόν η κυρία Τασία να θεωρεί τους μετανάστες αξιοθέατο, από ποιο δεντράκι ξεφύτρωσε η αηδών της οικονομίας μας και τι μου ήρθε και διαβάζω Τάκιτο με τόση ζέστη.
Έντυπη "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"
