Γιατί η σοφή απόφαση του Αλέξη Τσίπρα διασώζει δύο θεσμούς.
Γιωργος Λακοπουλος
Πρώτα τον θεσμό του Πρωθυπουργού. Η αξίωση ορισμένων εσωκομματικών παραγόντων του ΣΥΡΙΖΑ να συναποφασίσουν περιόριζε την απόλυτη εξουσία του Πρωθυπουργού στις πολιτικές αποφάσεις της κυβέρνησης του και ορθά δεν αποδέχθηκε τις πιέσεις που δέχθηκε. Όσοι επιδίωκαν «αριστερό πρόεδρο» στην ουσία επιδίωκαν να κλείσουν το κύκλωμα εξουσίας και αυτό μόνο καλός οιωνός για τη συνέχεια δεν θα μπορούσε να είναι.
Ύστερα, το θεσμό του Πρόεδρου της Δημοκρατίας. Η απόφαση του Αλέξη Τσίπρα να μην προέρχονται ο Πρωθυπουργός και ο Πρόεδρος από το ίδιο κόμμα συνεχίζει μια παράδοση την οποία θεμελίωσαν ο Ανδρέας Παπανδρέου, ο Κ. Σημίτης και ο Κ. Καραμανλής, προτείνοντας πρόεδρο από την άλλη παράταξη ώστε να εξασφαλίζει ευρύτερη πλειοψηφία- πέρα και από αυτή που αξιώνει το Σύνταγμα. Εξ αυτού όπως απεδείχθη με τον Κωστή Στεφανόπουλο και τον Κάρολο Παπούλια ο Πρόεδρος μπορεί να διαδραματίσει το ρυθμιστικό ρόλο του και να ενσαρκώσει τη λαϊκή ενότητα και ομοψυχία, ως ανώτατος άρχων του Πολιτεύματος.
Είναι μάλλον περιττό να σημειωθεί ότι αυτή η επιλογή αποτελεί κόλαφο για τον Αντώνη Σαμαρά που είχε προτείνει ως πρόεδρο τον αντιπρόεδρο του κόμματος του και ότι είναι προς τιμήν του Πρωθυπουργού που δεν αξιοποίησε αυτό το «δώρο» του αντιπάλου του.