μεσάνυχτα, με πολυετίες, και στις παλιές καλές ημέρες, όταν έρρεε το χρήμα, με μπόνους κατά καιρούς σε συντάκτες του. Ήταν ο καιρός της αφθονίας για τον Τύπο που πουλούσε τρελά, κι όποιος εκδότης ήθελε να ήταν σωστός οικονομικά ήταν... Όταν κατέφθασε η κρίση ο Θόδωρος Νικολαΐδης μία μόνο φορά επιχείρησε περικοπές κι αυτές μικρές.
Μετά τον θάνατό του οι μειώσεις διαδέχονταν η μία την άλλη. Όπως οι απολύσεις, οι εθελούσιες, το ψαλίδισμα των εξόδων. Οι επίγονοι (που πλέον δεν ανήκουν όλοι στη διοίκηση της εφημερίδας, όπως συνέβη αμέσως μετά τον θάνατο του εκδότη) βρέθηκαν μπροστά σε κύματα προβλημάτων. Κι άλλαξαν ρότα στη σχέση με τους εργαζόμενους. Όπως άλλαξαν πολλά στο ιστορικό Φως των Σπορ. (Έχουμε γράψει στον Harddog «Τι έχει και τι δεν έχει αλλάξει στο Φως», όπως έχουμε γράψει για τις πιέσεις που δέχεται και για ένα απρόσμενο, επιθετικό, δημοσίευμα που εκτιμούσε μόνο γι΄αυτό –κι όχι για όλον τον αθλητικό Τύπο– ότι αργοσβήνει). Άλλοι καιροί τότε, σύμφωνοι. Αλλά κι αυτό το ανελέητο σφίξιμο του ζωναριού, ξανά και ξανά, ούτε λύνει το πρόβλημα ούτε δίνει προοπτική.
