Μια πρόταση για να συμφιλιωθούμε...
...στο θέμα του «σημαιοφόρου»
Πολύς ντόρος για λίγη ουσία. Τσακωνόμαστε για το ποιος θα κρατάει τη σημαία και δεν αναρωτιόμαστε τι χρησιμεύουν οι παρελάσεις μαθητών σε στρατιωτικό σχηματισμό. Όπως και να έχει, κατά την άποψή μου, και η κυβέρνηση και η αντιπολίτευση χρησιμοποιούν ανεδαφικά επιχειρήματα.
Η αντιπολίτευση, που θέλει σημαιοφόρο τον «πιο άξιο», παραβλέπει ότι ο πιο άξιος δεν είναι υποχρεωτικά αυτός που παίρνει το μεγαλύτερο βαθμό, αλλά αυτός που κάνει τη μεγαλύτερη προσπάθεια. Ένα παιδί, προικισμένο με υψηλό δείκτη νοημοσύνης, με κατάλληλη οικογενειακή υποστήριξη, μπορεί να έρθει πρώτο χωρίς κόπο. Ένα άλλο παιδί, πχ δυσλεξικό, υπό δύσκολες οικογενειακές συνθήκες, μπορεί να καταβάλει δεκαπλάσια προσπάθεια από το προηγούμενο, μόνο για να πάρει την βάση. Ας αναρωτηθούμε επίσης ποιος είναι πιο «άξιος», ο μοναχικός σπασίκλας, που σκέφτεται από νωρίς την καριέρα, ή ο «play-maker» (ή ο ανοιχτόκαρδος ή κάτι άλλο) της τάξης, που θυσιάζει βαθμούς, δίνοντας ζωή στην τάξη και βοηθώντας συμμαθητές; Η πρόταση της αντιπολίτευσης είναι συνεπώς άδικη.
Αλλά και η κυβέρνηση κάνει λάθος. Εφόσον δέχεται την λογική των παρελάσεων, δηλαδή την στρατιωτική ιεραρχική δομή της εκδήλωσης, δεν μπορεί ο επικεφαλής να ορίζεται στην τύχη, με κλήρο. Δεν είναι λογικό! Η πρόταση της κυβέρνησης πάσχει από συνέπεια.
Τι μπορούμε να κάνουμε;
Διευκρινίζω καταρχήν την προσωπική μου θέση. Πιστεύω ότι...
