Δεν είναι αληθές ότι βγαίνουμε από το Μνημόνιο

---

  Δευτέρα, Απριλίου 07, 2014 Παραπολιτική

Θυμίζω δύο βασικά δεδομένα.

Πρώτο, δεν είναι αληθές ότι βγαίνουμε από το Μνημόνιο. (α) Μόλις προ ολίγων ημερών συμφωνήθηκε η 4η επικαιροποίηση του δευτέρου Μνημονίου, η οποία προβλέπει δημοσιονομικά μέτρα για το 2015 και για το 2016 και, άρα, το «Μνημόνιο που έληξε» είναι το Μνημόνιο που ανανεώθηκε για δύο χρόνια.

(β) Ετσι ή αλλιώς, επίσης, το Μνημόνιο ισχύει ως υποχρέωση έναντι του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου έως το πρώτο τρίμηνο του 2016, διότι έως τότε θα δανειζόμαστε με δόσεις από το ΔΝΤ τα περίπου 16 δισ. ευρώ που απομένουν –εκτός κι αν βγούμε στις αγορές για 16 δισ. ευρώ με μη βιώσιμα επιτόκια, όπερ αποκλείεται.

Το πραγματικό ερώτημα είναι αν θα χρειαστούμε και νέο Μνημόνιο για τα μετέπειτα χρόνια ή όχι. Με τους επίσημους υπολογισμούς, η χώρα καλύπτει τις χρηματοδοτικές ανάγκες της έως τα μέσα του 2015 και, υπό προϋποθέσεις, έως τα μέσα του 2016. Οι προϋποθέσεις είναι τέσσερις: Να μη χρειαστούν οι τράπεζες τα 11 δισ. ευρώ του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας ώστε αυτά να μεταφερθούν στην αποπληρωμή χρέους, να βγούμε στις αγορές για μικρά ποσά έως 5 δισ. ευρώ, να πετυχαίνουμε τους δύσκολους στόχους για υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα και, τέλος, να εισπράττονται τα προγραμματισμένα έσοδα από τις αποκρατικοποιήσεις.

Ένα ακόμα ενδιαφέρον άρθρο του Κώστα Καλλίτση στην Καθημερινή.

Στο όνομα της Ευρώπης, η Ελλάδα κυβερνάται με τον πλέον αντιευρωπαϊκό τρόπο

Στο όνομα της Ευρώπης, η Ελλάδα κυβερνάται με τον πλέον αντιευρωπαϊκό τρόπο

---

  Δευτέρα, Απριλίου 07, 2014 Παραπολιτική

Θα ήταν κανείς υπερβολικά επιεικής αν δεν παρατηρούσε ότι το πρωτογενές δημοσιονομικό πλεόνασμα των τελευταίων μηνών ταυτίζεται και με ένα ευδιάκριτο πρωτογενές έλλειμμα δημοκρατίας.

Το υπουργικό συμβούλιο δεν συνεδριάζει πια ποτέ, οι πράξεις νομοθετικού περιεχομένου διαδέχονται η μια την άλλη και οι μείζονες πολιτικές αποφάσεις λαμβάνονται από δυο-τρείς ανθρώπους σε ένα κλειστό δωμάτιο του Μεγάρου Μαξίμου. Εκεί αποφασίστηκε μέχρι και η αλλαγή του εκλογικού νόμου, μόλις λίγες εβδομάδες πριν τη διεξαγωγή των ευρωεκλογών, εκεί έλυνε και έδενε μέχρι πρόσφατα και ο απίθανος κύριος Μπαλτάκος με τις «εκλεκτικές φιλίες», τον οποίο όλοι σήμερα κάνουν ότι δεν ξέρουν.

Σήμερα, η Ελλάδα βρίσκεται αντιμέτωπη με έναν κίνδυνο, που κατά τη γνώμη μου έχει υποτιμηθεί από την κοινή γνώμη. Η Ελλάδα κινδυνεύει να καταφέρει να παραμείνει στον στενό πυρήνα της Ευρώπης με έναν τρόπο διακυβέρνησης εντελώς αντιευρωπαϊκό, κομμένο και ραμμένο στα μέτρα των υπολειμμάτων του παλαιού πολιτικού προσωπικού, που έλαβε συγκυριακά ψήφο εμπιστοσύνης από τη συνειδητά εκφοβισμένη ελληνική κοινωνία τον Ιούνιο του 2012.

Η συνέχεια στο Protagon.gr

H στρατόκαυλη Σπάρτη...

Τον Τάκη Μπαλτάκο μου τον σύστησε ο Αντώνης Σαμαράς...

Είχα πάει ένα βράδυ σε μια ταβέρνα της Κηφισιάς, την Κατσαρίνα, κι έπεσα πάνω τους. Κάθονταν οι δυο τους παρέα σ’ ένα απόμερο τραπεζάκι. Ήταν...
τα «πέτρινα χρόνια» του Αντώνη, τότε που όπως έλεγε «κοίταζε μαζί με τη γυναίκα του το ταβάνι». Δε μπορώ να θυμηθώ με σαφήνεια τη χρονιά, υπολογίζω πάντως ότι ήταν έναν περίπου χρόνο πριν ο Καραμανλής τον βάλει στο υπουργείο πολιτισμού. Η γενική εικόνα του άλλοτε προβεβλημένου αρχηγού της Πολιτικής Άνοιξης ήταν αποκαρδιωτική. Δυο μπακούρια κουτσοπίνανε στην άκρη μιας άδειας αίθουσας. Μετά από λίγο άφησα την παρέα μου και πήγα στο τραπέζι τους. Ο Αντώνης Σαμαράς μου σύστησε τον συνδαιτυμόνα του, «Τάκης Μπαλτάκος, δικηγόρος». «Σπαρτιάτης» συμπλήρωσε ο ίδιος. «Έχει γράψει και καταπληκτικά βιβλία για την αρχαία Σπάρτη» μου είπε ο Σαμαράς.

Τότε κατάλαβα ποιος ήταν. Το βίτσιο μου με την ιστορία είχε αποδώσει εν προκειμένω. Είχα διαβάσει τα βιβλία του και μάλιστα πρόσφατα διότι τα θυμόμουν πολύ καλά. Ειδικά τον «θάνατο του Εφιάλτη». Έδειξε ευχάριστη έκπληξη που ήξερα το έργο του. Γλύκανε. Τα στενά του μάτια χαμογέλασαν κι άρχισε να μου μιλά με πάθος για τη Σπάρτη. Ο Σαμαράς δίπλα του χαμογελούσε, προφανώς τα είχε ακούσει όλα αυτά πολλές φορές από τον φίλο του. Ο Μπαλτάκος κελαηδούσε για την υπέροχη στρατιωτική δομή της Σπάρτης, για τη σκληρή εκπαίδευση των ανδρών της, για την ανεπανάληπτη κρυπτεία, για τον πολυσυζητημένο νόμο που επέτρεπε στις Σπαρτιάτισσες να αλλάζουν κατά βούληση συντρόφους ώστε να κάνουν γερά παιδιά. Όλη του η κουβέντα, όπως και τα βιβλία του άλλωστε, απέπνεε έναν απεριόριστο θαυμασμό για τη σταδιακή μετατροπή των Σπαρτιατών σ’ ένα είδος ανίκητων ρομποτικών υπερανθρώπων.

Όλα πήγαιναν καλά στην κουβέντα, ως την ώρα που του έκανα την ερώτηση: «Αυτή την περιγραφή που έχετε για τον τρόπο που άλλαζαν θέση οι Σπαρτιάτες πολεμιστές μέσα στη φάλαγγα την ώρα της μάχης, που τη βρήκατε; Έχετε φτιάξει κανονικό γράφημα. Περιγράφετε την τακτική τους με φοβερές λεπτομέρειες και με αριθμητικά παραδείγματα. Πότε ακριβώς άλλαζαν θέση, πώς γινόταν ο κύκλος ώστε να φεύγει η πρώτη γραμμή που πολεμούσε χωρίς να σπάει η παράταξη, μετά από πόση ώρα αντικαθιστούσε η μια γραμμή την άλλη, κ.λπ. Που τα βρήκατε αλήθεια όλα αυτά; Επειδή η αρχαία ελληνική φάλαγγα μ’ ενδιαφέρει πολύ, έχω ψάξει όλες τις ιστορικές πηγές, αλλά τέτοιο πράγμα δεν αναφέρεται πουθενά».

Είδα κατ’ ευθείαν το πρόσωπο του να παγώνει και τα μάτια του να χώνονται ξανά βαθιά μέσα στις κόχες τους, πίσω απ’ τους σκελετούς των γυαλιών του. «Όσα δεν ξέρουμε, μπορούμε να τα φανταζόμαστε με βάση τη συσσωρευμένη ιστορική μας γνώση», μου είπε ψυχρά και έκοψε μαχαίρι τη συζήτηση. Δεν ξαναμίλησε. Εκείνη την ώρα κατάλαβα ότι η κραταιά Σπάρτη των βιβλίων του Τάκη Μπαλτάκου, προερχόταν δευτερευόντως από την ιστορική έρευνα και ήταν πρωτίστως ένα κατασκεύασμα των επιθυμιών και της ψυχοσύνθεσής του. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που η πολιτική του στάση ως γραμματέας του Υπουργικού Συμβουλίου, ήταν μια χαζή μεταφορά της αρχαίας στρατόκαυλης Σπάρτης που είχε κατασκευάσει στο μυαλό του, σ’ ένα σήμερα που επίσης είχε κατασκευάσει στο μυαλό του.

Έτσι δημιουργούνται τα ιστορικά και τα πολιτικά ανέκδοτα...

Δημήτρης Καμπουράκης

Σούρουπο στή Σανγκάη

      Η φωτογραφία είναι δώρο στούς αναγνώστες από τόν αγαπητό φίλο Μιχάλη Γ. Γρυπάρη