Στρατιώτης σε τάγμα εφόδου

Του Νίκου Κωνσταντάρα

Πώς σηκώνεται ένας άνθρωπος και τρέχει μέσα στη νύχτα, με το αυτοκίνητό του, για να καρφώσει ένα μαχαίρι στην καρδιά ενός συμπολίτη του; Τι σκεφτόταν τη στιγμή που βύθιζε τη λεπίδα στη σάρκα ενός αγνώστου; Οτι αυτό που έκανε άξιζε, ότι σκότωνε για έναν υπέρτερο σκοπό; Οτι έπρεπε να προστατεύσει τον εαυτό του, την οικογένειά του, τους φίλους του; Ηταν θολωμένος από οργή, μίσος ή κάποια ουσία; Ή μήπως έδρασε όπως έδρασε επειδή ένιωθε ότι είχε υποχρέωση να υπερασπιστεί την ομάδα του, με τη σιγουριά ότι, ως καλός στρατιώτης, δεν θα είχε να αντιμετωπίσει τις συνέπειες; Από τα γεγονότα των προηγούμενων ημερών -ο ξυλοδαρμός μελών του ΚΚΕ, το παραστρατιωτικό παραλήρημα και ο προπηλακισμός δημάρχου στον Μελιγαλά- και από τα πρώτα στοιχεία της έρευνας για το φονικό, το πιθανότερο είναι ότι ο δράστης λειτουργούσε ως μέλος τάγματος εφόδου, πιστεύοντας ότι είχε την κάλυψη της ομάδας. Με την κλιμάκωση της έντασης τον τελευταίο καιρό, ίσως πίστευε ότι η χώρα πράγματι βρίσκεται στον εμφύλιο πόλεμο ο οποίος κυριαρχεί στις φαντασιώσεις πολλών μελών της Χρυσής Αυγής. Το φονικό δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία. Η δολοφονία του Παύλου Φύσσα στο Κερατσίνι τις πρώτες ώρες της 18ης Σεπτεμβρίου ήταν ένα έγκλημα που επρόκειτο να γίνει. Εδώ και χρόνια, μέλη της Χρυσής Αυγής δρούσαν χωρίς καμία σοβαρή ενόχληση από τις Αρχές, βρίζοντας, απειλώντας, δέρνοντας. Οι αντιδράσεις που ακολούθησαν το φονικό -από τον πανικό της ηγεσίας της Χρυσής Αυγής έως τη δημοσιοποίηση καταλόγου περιστατικών μελών της οργάνωσης τα οποία απασχόλησαν την Αστυνομία- αντανακλούν τη μακρόχρονη «ασυλία» της οργάνωσης. Μαρτυρούν τον βαθμό της γενικής χαλάρωσης που επέτρεψε τη συσσώρευση εγκλημάτων χωρίς τιμωρία. Η μακρόχρονη απαξίωση των θεσμών δημιούργησε το κλίμα ανομίας και ασυδοσίας που κατέληξε στην οικονομική, πολιτική και κοινωνική κρίση. Η κρίση άνοιξε τον δρόμο για την άνοδο της Χρυσής Αυγής. Η ειρωνεία είναι ότι η ολιγωρία των θεσμών παρέσυρε τα μέλη της στην αλαζονεία και την άκρατη επιθετικότητα – από την ηγεσία της στη Βουλή έως τους «στρατιώτες» της βάσης. Πίστευαν ότι μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν. Δεν είναι μόνο οι χρυσαυγίτες που ζουν μέσα σε αυτό τον φαντασιακό κόσμο – το διαζύγιο με την πραγματικότητα, με το γεγονός ότι οι πράξεις έχουν συνέπειες, είναι βασικό στοιχείο της δημοσίας συζήτησης στη χώρα μας. Η πραγματικότητα είναι ότι ζούμε σε μια κρίση που πλήττει κάθε πτυχή της ζωής μας. Η ανασφάλεια, η απελπισία και η οργή βοήθησαν στην εδραίωση της Χρυσής Αυγής στην πολιτική σκηνή. Ο μόνος τρόπος να προλάβουμε χειρότερα δεινά είναι να καταπολεμηθεί με κάθε θεσμικό μέσο, όπως φαίνεται να κάνει τώρα η κυβέρνηση. Το επιχείρημα ότι η βελτίωση της οικονομίας θα στράγγιζε τον βάλτο στον οποίο αναπτυσσόταν η Χρυσή Αυγή δεν στέκει πλέον. Εάν η Δημοκρατία δεν επιβάλει τη γαλήνη και τη σταθερότητα, δεν θα υπάρξει βελτίωση σε κανέναν τομέα της ζωής μας. Ο χορός του θανάτου να σταματήσει.                                             (Καθημερινή 20/9/13)

Σκίτσο του Ανδρέα Πετρουλάκη

                                                                                                                                         (Καθημερινή 20/9/13)