Ζητείται δημοσιογράφος. Ο ευρών αμειφθήσεται...

Aπλά μαθήματα δημοσιογραφίας από τον Δάσκαλο

Τρία απλά και επίκαιρα μαθήματα δημοσιογραφίας- από τον Δάσκαλο Λέοντα Καραπαναγιώτη
1. ΟΙ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΙ δεν μπορεί να είναι οι πρωταγωνιστές των γεγονότων, δεν μπορεί να είναι τα πρόσωπα-κλειδιά στις εξελίξεις και πολύ περισσότερο δεν μπορεί να είναι μέρος του προβλήματος. Δεν είναι η δουλειά τους να δημιουργούν τα γεγονότα, αλλά να καταγράφουν τα γεγονότα. Όταν τα πράγματα εξελίσσονται διαφορετικά, με τους δημοσιογράφους να στρέφουν πάνω τους τους προβολείς, να..
επιτίθενται, να καταγγέλλουν, να εξηγούν και να απολογούνται, τότε έχει χάσει η δημοσιογραφία, που αυτό σημαίνει ότι έχει χάσει η κοινωνία. Ποιος έχει κερδίσει; Η πολιτική εξουσία που βρίσκει δρόμο διαφυγής καθώς με ευκολία μπορεί να αμφισβητήσει την αξιοπιστία των ΜΜΕ και να υποδείξει ως φαύλους, παραμυθάδες και αργυρώνητους αυτούς που η δουλειά τους είναι μόνο να πληροφορούν.
2. Η ΣΧΕΣΗ του δημοσιογράφου με τον πολιτικό, τον μεγάλο επιχειρηματία και τον τραπεζίτη, αυτούς δηλαδή που αποκαλούμε πηγές της ενημέρωσης, είναι εξαιρετικά δύσκολη. Δεν βρίσκονται στην ίδια πλευρά του λόφου και εάν βρεθούν, τότε...

Λένε ό,τι νάναι, φτάνει νά πουλάνε...

Ο Ζορμπάς θα περάσει, τα κανάλια θα μείνουν

Όποιος θέλει να γελάσει ας βάλει ειδήσεις στον ΑΝΤ1. Το αφήγημα είναι ο Ζορμπάς.
Δυστυχώς για το κανάλι δεν πνίγηκε κανείς, δεν είχε βουλιάξει κανένα πλοίο, δεν υπάρχουν αγνοούμενοι. Είδαν και απόειδαν έβγαλαν κάποιους στο δρόμο που παριστάνουν τους δημοσιογράφους, ή μάλλον που δυστυχώς είναι δημοσιογράφοι, χωρίς ομπρέλα και κουκούλα στο μπουφάν ώστε να βρέχονται και ανεβαίνει το δράμα,..
και τους ξαμολησαν σε ολομέτωπη επίθεση εναντίον της γλώσσας: «τραγική η κατάσταση», «κόβεται η ανάσα», «μανιασμένοι οι άνεμοι», «καράβοτσακίστηκαν οι βάρκες» «το νερό βάφτηκε καφέ» «οι πλοες είναι απαγορευτικοί» και γενικά που να σκύψω να ξεράσω. Υστερία στη φωνή, και μουσική υπόκρουση τύπου σαπουνόπερα ή καλύτερα τουρκική αστυνομική σειρά.
Συμπέρασμα: ο Ζορμπας θα περάσει αλλά δυστυχώς ο ΑΝΤ1, ο ΣΚΑΙ το ΣΤΑΡ θα μείνουν.
Κ.Κ.
****
Συνολάκης στον Αντεννα.
Πάμε καλά με τον κυκλώνα, δεν έχουμε ΑΚΟΜΑ νεκρούς, θα δούμε...
Να δούμε τι θα γίνει στην Μάνδρα να δούμε τι θα γίνει στο Μάτι που ίσως κατέβουν ποτάμια λάσπης. Απ το Λος Άντζελες.
Ο κουμπάρος Μητσοτάκη που τον μάθαμε απ το πόρισμα για το Μάτι κατά παραγγελία του κουμπάρου.
Α.Σ.
 (σχόλια από το fb) 
           zoornalistas
Σάββατο 29/9/2018

      ΣΗΜΕΙΩΣΗ "Νέας Μυκόνου" : O υπέρτιτλος είναι δικός μας

"Αλήθειες πού απέχουν πολύ από τήν καρδιά τής πραγματικότητας..."

Δημοσιογράφος ή κλακαδόρος;

Στον προφορικό και τον γραπτό λόγο έχεις την τεχνική δυνατότητα να γράψεις και να πεις αλήθειες που απέχουν πολύ από την καρδιά της πραγματικότητας, αλλά που δεν μπορείς να τις χαρακτηρίσεις απόλυτο ψέμα. Παράδειγμα: «Η Δούρου έκλεισε τα σχολεία επειδή είχε αέρα». Πράγματι ο κυκλώνας για έναν φτωχό σε λεξιλόγιο –για έναν που μαθαίνει τώρα Ελληνικά, ας πούμε– είναι αέρας. Το πολύ πολύ, ο πενόμενος λεκτικά, που δεν έχει στο λεξιλόγιό του το «κυκλώνας», αν βάλει τα δυνατά του προκειμένου να εκφραστεί καλύτερα, θα πει «έχει δυνατό αέρα», «πω πω αέρας» ή, ακόμη, «πολύυυυυυ αέρα το Ελλάντα σήμερα».
Αλλά όταν είσαι δημοσιογράφος, είναι εκ του πονηρού η λεξιπενία σου σε τόσο μεγάλο βαθμό ώστε αυτό που γράφεις ή λες, να αποτελεί υποδιαίρεση της αλήθειας και στην πραγματικότητα να είναι ψέμα. Μιλάμε, βέβαια, για πραγματικό δημοσιογράφο και όχι για υποχείριο του κομματικού πάθους (για οποιοδήποτε κόμμα), που γράφει ότι έκλεισαν τα σχολεία απλώς «επειδή είχε αέρα». Τότε είσαι προπαγανδιστής, είσαι φερέφωνο, είσαι κλακαδόρος – εν τέλει είσαι ανθρωπάκι γαλάζιο, πράσινο, κόκκινο ή μαύρο...

Ελευθερία τού τύπου μέ αγωγές καί αυτόφωρα;

Αυτόφωρα και αγωγές

τού Παντελή Μπουκάλα

Τα κόμματα, τη δουλειά τους κάνοντας, θέλουν δημοσιογράφους που να χρησιμοποιούν λιβάνι αντί για μελάνι, όταν τα γραπτά τους αφορούν τα ίδια, ή δηλητήριο, όταν αφορούν αντιπάλους τους. Για να το πετύχουν, πιέζουν, πολιορκούν, απειλούν, τάζουν, προσφέρουν. Και βέβαια τα στελέχη τους δηλώνουν υψηλότονα ότι σέβονται απολύτως την ελευθεροτυπία και θεωρούν την κριτική κάτι παραπάνω από ...άλας της δημοκρατίας. Και ότι μονάχη έγνοια τους είναι πώς να προστατέψουν αποτελεσματικότερα το δικαίωμα στην άσκηση δημόσιου ελέγχου των πεπραγμένων τους. Την ίδια στιγμή όμως, όπως συχνά πιστοποιεί η μικροϊστορία μας, μονάχη έγνοια τους είναι αν τελικά θα επιλέξουν τη μήνυση ή την αγωγή για να στριμώξουν –ή και να εξουθενώσουν– τους ενοχλητικούς επικριτές τους.
Είναι βλέπετε κι αυτός ο νόμος Βενιζέλου (του Ευάγγελου, στον οποίο οφείλουμε και τον νόμο περί μη ευθύνης υπουργών), του 1995, ευρύτερα γνωστός ως τυποκτόνος. Με τη γενναιοδωρία του να προβλέπει ιλιγγιώδη ποσά ως κατώτατα όρια αποζημιώσεων που...