ΒΑΣΙΛΗΣ
ΠΗΛΟΣ
Κάθομαι στη παραλία και ρεμβάζω την αστραφτερή θάλασσα ακούγοντας το ανάλαφρο παφλασμό του κύματος . Είναι η ώρα του δειλινού όταν οι τελευταίες ακτίνες του ήλιου χαρίζουν μια μυσταγωγική σχεδόν μαγεία, φτιαγμένη λες στα μέτρα των πιο γαλήνιων ονείρων και των πιο ανακουφιστικών επιθυμιών των λουομένων που χαλαρά τα μαζεύουν από την αμμουδιά.
Είναι η στιγμή που η πρόσκαιρη ανθρωπογεωγραφία του γιαλού σκορπίζει. Το δημοκρατικό αυτό μωσαϊκό του καλοκαιριού που περιλαμβάνει αρμονικά ψηφίδα- ψηφίδα νέους, γέρους, παιδιά, φραγκάτους, βολεμένους ή μπατίρηδες , διαλύεται. Οι αραχτοί σκαφάτοι των απέναντι θαλαμηγών με τάμπλετ και σαμπανιέρα καθώς και τα ζωηρά παιδιά του διπλανού κάμπινγκ με τάβλι και καρπούζι , αποσύρονται αντιστοίχως σταδιακά από τις ξαπλώστρες και τα αρμυρίκια, παραδίδοντας τη παραλία στη φυσική ατμόσφαιρα της ηρεμίας που αγκαλιάζεται στη θαλπωρή της ζεστής νύχτας.
Είναι πια το τέλειωμα της μέρας όταν το θρόισμα του αλμυρού νερού σαν να μουρμουράει ότι αυτή η κοινόχρηστη παράκτια ζώνη είναι δημόσιο αγαθό που στη χάρη του βαφτίζονται όλοι. Είναι ο τόπος που τους χωράει όλους, που τον μοιράζονται πλούσιοι και φτωχοί, ισχυροί και αδύναμοι. Είναι το σημείο της αδιαμεσολάβητης επαφής καθενός μας με τη κουλτούρα της μεσογειακής θερινής εμπειρίας. Είναι το πεδίο της υποχρέωσης της πολιτείας γα ελεύθερη και απρόσκοπτη πρόσβαση όλων μας ανεξαιρέτως στον αιγιαλό. Σε αυτό το αναπόσπαστο τμήμα του φυσικού και πολιτιστικού μας περιβάλλοντος, που δεν μπορεί να γίνει αντικείμενο εμπορικής και οικονομικής συναλλαγής.
Αναρωτιέμαι ποια λυσσώδης βουλιμία οδηγεί στον επανακαθορισμό των οριογραμμών του αιγιαλού και της παραλίας για τη παραχώρηση τους σε...
