Εκθεση - «βουτιά» στη σκοτεινή επταετία

Ενα από τα εκατοντάδες τεκμήρια της έκθεσης: η κηδεία του Σεφέρη στις 22 Σεπτεμβρίου 1971.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΡΗΓΟΠΟΥΛΟΣ
 Αλλη μια έκθεση για την Επταετία; Αλλη μια έκθεση με φωτογραφίες από το Πολυτεχνείο και αντιδικτατορικές αφίσες; Μόλις μπεις στον εκθεσιακό χώρο του Ιδρύματος της Βουλής (λεωφόρος Αμαλίας 14) μάλλον σχηματίζεις αυτήν την εντύπωση έτσι όπως ρίχνεις μια πρώτη, βιαστική ματιά στο υλικό της έκθεσης με τίτλο «Σκοτεινή επταετία, 1967-1974: η δικτατορία των συνταγματαρχών» που εγκαινιάστηκε χθες το απόγευμα από τον πρόεδρο της Βουλής των Ελλήνων Ευάγγελο Μεϊμαράκη.

Ομως, τι ανακούφιση, αμέσως μετά, και με τη βοήθεια των ανθρώπων που μόχθησαν για να την οργανώσουν και να τη στήσουν (η σύλληψη της κεντρικής ιδέας για το πρωτότυπο στήσιμο ανήκει στην Ναταλία Μπούρα ενώ στο ιστορικό σκέλος την επιμέλεια είχαν οι Αννα Ενεπεκίδου, Χρήστος Χρηστίδης και Γιώργος Σταθακόπουλος), ανακαλύπτεις ότι στην πραγματικότητα έχεις να κάνεις με μια από τις πιο ελκυστικές ιστορικές εκθέσεις που έχουμε δει στην Αθήνα.
Τι κάνει αυτήν την έκθεση (διάρκεια έως 12 Ιουνίου 2015) τόσο γοητευτική και τόσο διαφορετική από πολλές άλλες με παρόμοιο ή απλά ιστορικό αντικείμενο; Το βασικό είναι ότι παρέχει στον επισκέπτη μια αναζωογονητική ελευθερία να επιλέξει τον τρόπο με τον οποίο θα δει την έκθεση ή για την ακρίβεια να «βουτήξει» σ’ έναν ωκεανό ντοκουμέντων, τεκμηρίων, φωτογραφιών, ηχητικών αποσπασμάτων και πολλών άλλων. Οι επιμελητές της έκθεσης φρόντισαν έτσι ώστε να δώσουν σε όλους εμάς που θα επισκεφθούμε τον χώρο έναν περισσότερο «ενεργητικό» ρόλο: λιγότερο «περιηγητές» και περισσότερο «ερευνητές», καθώς μπορούμε να ψάξουμε στα συρτάρια ό,τι μας τραβάει την προσοχή. Είναι, επομένως, μια έκθεση που και «βλέπεις» και την «αισθάνεσαι» μέσω της αφής, καθώς τα χέρια σου ξεφυλλίζουν αντίτυπα επιστολών, απόρρητων εγγράφων, αντιδικτατορικών κειμένων κ.λπ. Τα τεκμήρια της έκθεσης προέρχονται από ελληνικά και ξένα αρχεία, δημόσια και ιδιωτικά, όπως η Βιβλιοθήκη της Βουλής, τα Αρχεία Σύγχρονης Κοινωνικής Ιστορίας, το Μουσείο Μπενάκη, το Αρχείο Δημόσιας Ραδιοτηλεόρασης, τα Γενικά Αρχεία του Κράτους, το Ελληνικό Λογοτεχνικό και Ιστορικό Αρχείο, η Γεννάδειος Βιβλιοθήκη, αλλά και από πολλές ιδιωτικές συλλογές.
katimerini.gr

Παράταση για το Ε9

Μέχρι 19 Δεκεμβρίου

Παρατείνεται μέχρι τις 19 Δεκεμβρίου η ημερομηνία για την υποβολή τροποποιητικών δηλώσεων Ε9

Σύμφωνα με τροπολογία που κατατέθηκε στη Βουλή, η προθεσμία υποβολής εμπρόθεσμων τροποποιητικών δηλώσεων στοιχείων ακινήτων(Ε9) έτους 2014 καθώς και η προθεσμία για την υποβολή δηλώσεων ακινήτων των προηγούμενων ετών, οι οποίες εκπνέουν στις 30 Νοεμβρίου, παρατείνονται μέχρι τις 19 Δεκεμβρίου.

Υπενθυμίζεται ότι αμέσως μόλις υποβληθεί η τροποποιητική δήλωση με τις διορθώσεις των στοιχείων των ακινήτων, το σύστημα εκκαθαρίζει αυτομάτως τον ΕΝΦΙΑ.

Στην περίπτωση, όμως, που προκύπτει επιστροφή φόρου πάνω από 300 ευρώ,στην οθόνη του χρήστη εμφανίζεται μήνυμα που τον ενημερώνει ότι η εκκαθάριση πρέπει να γίνει στη Δ.Ο.Υ. του, αφού προσκομίσει τα αναγκαία δικαιολογητικά.
 matrix24.gr

«Ρίξε το παιδί ή παραιτήσου!»

Μεσαίωνας

Αντιμέτωπη με τις απειλές του εργοδότη της βρέθηκε μια 33χρονη έγκυος που εργάζεται σε κατασκευαστική εταιρεία στο Ηράκλειο Κρήτης, καθώς υποστήριξε ότι την απείλησε να «ρίξει» το παιδί που κυοφορεί, εάν ήθελε να συνεχίσει τη δουλειά.

Σύμφωνα με πληροφορίες, η εργαζόμενη παραμένει απλήρωτη από τον περασμένο Ιούνιο, ενώ δεν της έχουν καταβληθεί δώρα Χριστουγέννων, Πάσχα, επιδόματα αδείας, υπερωρίες και εργασία τα Σάββατα. Μάλιστα, η 33χρονη βρίσκεται λίγες ημέρες πριν το τοκετό.

Στο θέμα έχει ήδη παρέμβει η Επιθεώρηση Εργασίας Ηρακλείου, η οποία απέστειλε σχετική έγγραφη κλήση στην εταιρεία, που βρίσκεται πλέον αντιμέτωπη με βαρύτατες κυρώσεις.
Σε κάθε περίπτωση, αναμένεται να υπάρξει έως το τέλος της εβδομάδας συνάντηση ανάμεσα στους νομικούς εκπροσώπους των δύο πλευρών, ώστε να βρεθεί μια συμβιβαστική λύση.
Υπενθυμίζεται πως, βάσει της εργατικής νομοθεσίας, απαγορεύεται η απόλυση εργαζόμενης, η οποία βρίσκεται σε κατάσταση εγκυμοσύνης, για χρονικό διάστημα έως και 18 μηνών μετά και τον τοκετό.
Καταγγελίες και στην Πάτρα

Φαίνεται, ωστόσο, ότι η πρακτική των απειλών προς τις εγκύους γυναίκες εργαζόμενες δεν συμβαίνει μόνο στην Κρήτη. Σύμφωνα με το Patrastimes.gr, η πρόεδρος των εμποροϋπαλλήλων Πάτρας, Γιώτα Παναγοπούλου, και το μέλος του Δ.Σ., Βασίλης Παπασημακόπουλος, αποκάλυψαν πως και στην Πάτρα εργοδότες υποχρεώνουν εργαζόμενες να υπογράψουν χαρτί στο οποίο δεσμεύονται πως εάν μείνουν έγκυες θα αποχωρήσουν οικειοθελώς και δεν θα προβάλουν καμία απαίτηση.
Σε άλλες περιπτώσεις εργοδότες ζήτησαν από προς πρόσληψη γυναίκες να υπογράψουν πως δεν θα αρραβωνιαστούν και πως εάν το πράξουν θα αποχωρήσουν από την εργασία μόνες τους.
Στα όσα συμβαίνουν στο «βασίλειο» της εργασιακής αυθαιρεσίας στην Πάτρα και η αποκάλυψη του κ. Παπασημακόπουλου σύμφωνα με την οποία σε παράρτημα ευρωπαϊκής αλυσίδας ο προϊστάμενος ζήτησε από γυναίκες υπαλλήλους όταν έχουν έμμηνη ρήση να παίρνουν άδεια άνευ αποδοχών γιατί πέφτει η απόδοσή τους.
Κορυφή του παγόβουνου ό,τι κατεγράφη την Κυριακή 2 Νοεμβρίου, ημέρα κατά την οποία τα καταστήματα ήταν ανοιχτά, με γυναίκα υπάλληλο να θηλάζει το παιδί της – το οποίο είχε μεταφέρει εκεί συγγενικό της πρόσωπο – πίσω από κουρτίνα.
 tvxs.gr

Μια αλληγορική ιστορία

Οι άνθρωποι της επιφάνειας και του βυθού

Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένα καράβι που αρμένιζε περήφανο και καμαρωτό. Είχε άνδρες και γυναίκες, νέους και γέρους, αγόρια και κορίτσια. Όταν «έπιανε» λιμάνι, άφηνε και έπαιρνε κόσμο, πωλούσε, αλλά και αγόραζε πραμάτειες. Όσοι έμεναν στις πολιτείες μάθαιναν στους αυτόχθονες τις αξίες, τα ιδεώδη και τον πολιτισμό του καραβιού. Εκείνοι που επιβιβάζονταν συνεισέφεραν με τις γνώσεις και τις εμπειρίες τους στην ανάπτυξη του αφηγήματος της κοινωνικής ζωής και μετείχαν στη συγγραφή της ιστορίας.

Τα χρόνια περνούσαν και το καράβι συνέχιζε την πορεία του – άλλοτε με ήρεμα νερά και άλλοτε μέσα από φουρτούνες και θύελλες. Από καιρό σε καιρό, οι πολίτες εξέλεγαν τον κυβερνήτη τους, που έπρεπε να τους οδηγεί σε ορθή πορεία, να βρίσκει τους φίλους και τους συμμάχους, να δημιουργεί πλούτο και χαρά για όλους. Αυτή ήταν η οφειλή του – εύκολη να περιγραφεί, δύσκολη να γίνει πράξει. Κάθε καπετάνιος που άλλαζε – είτε γιατί δεν τον ήθελαν, είτε γιατί πέθαινε – του έφτιαχναν ένα πορτραίτο και το κρεμούσαν σε περίοπτη θέση στην κεντρική σάλα. Κάποια όμως ήταν ανάποδα κρεμασμένα, πράγμα σήμαινε ότι ο κυβερνήτης, όταν κυβερνούσε δεν ήταν σωστός. Όποιος κοίταζε με προσοχή τα κάδρα και μετρούσε πόσα από αυτά ήταν ίσια και πόσα ανάποδα, διαπίστωνε ότι τα δεύτερα ήταν τα περισσότερα. Ένας σοφός γέροντας που βρισκόταν πάρα πολλά χρόνια στο καράβι – ποτέ όμως δε βρέθηκε στο τιμόνι του – έλεγε στους νεώτερους: «όλα καλά καμωμένα! Μόνο να είχαμε μνήμη και να μαθαίναμε από τα λάθη μας. Αν την είχαμε, τότε δε θα υπήρχαν πορτραίτα των αρχόντων ανάποδα».

Τα τελευταία χρόνια το καράβι ταξίδευε με κακό καιρό, προσάραζε σε εχθρικά λιμάνια, σκάλωνε σε ξέρες και έπιανε στα αβαθή. Οι άνθρωποι κρύωναν και αρρώσταιναν. Οι μανάδες αδυνάτιζαν και δεν είχαν γάλα. Τα παιδιά έκλαιγαν και οι γέροι ήταν φοβισμένοι. Ο ένας κυβερνήτης άλλαζε και κάποιος άλλος τον διαδέχονταν. Αυτό γινόταν συνέχεια, αλλά το μόνο που κατάφερναν ήταν να πορεύονται χωρίς σκοπό και προορισμό. Να ταλαιπωρούν τους υπηκόους και να τους τάζουν ήρεμες θάλασσες και απάγκια λιμάνια. Αυτοί έκανα ότι τους άκουγαν αλλά δεν τους πίστευαν. Όμως είτε με καρτερία είτε από μοιρολατρία, τους άκουγαν χωρίς να αντιδρούν. Μέχρι που ήρθε η μοιραία στιγμή. Το καράβι σάπισε, τα ύφαλα τσακίστηκαν και οι μηχανές σταμάτησαν. Έγειρε στα δεξιά και βυθίστηκε ταχύτατα. Ακόμα και κείνη την ύστερη ώρα, ο κυβερνήτης τους φώναζε: «Μη φοβάστε. Δε θα χαθούμε. Στο βυθό είναι πολύ όμορφα. Εκεί έχει αμύθητα πλούτη. Το γράφουν στα βιβλία, το είδαν όσοι κατέβηκαν εκεί κάτω. Το κάτω είναι καλύτερο από το πάνω.» Οι υπήκοοι τον πίστεψαν. Μόνο κάποιοι λίγοι – τους είπαν καχύποπτους, άλλοι τους αποκάλεσαν υποψιασμένους και γνώστες, ενώ κάποιοι τους μέμφθηκαν – δεν ακολούθησαν το καράβι στο βυθό.
Πιάστηκαν σε όσες σανίδες και φερτά υλικά παρέμειναν στην επιφάνεια και αγωνίζονταν να επιβιώσουν. Βάλθηκαν να φτιάξουν ένα νέο καράβι, διαφορετικό – γεμάτο μνήμες και θύμησες, με πόνο και απαντοχή. Ένα καράβι δίχως υποσχέσεις, με λογισμένη πορεία, χωρίς αρχηγούς και ηγέτες, με εργάτες και επιστήμονες να συνεργάζονται για τον κοινό σκοπό.
Όμως οι άνθρωποι του βυθού, αυτοί που ακολούθησαν την προδιαγραμμένη πορεία του ανιστόρητου καραβιού και πίστεψαν ότι στα σκοτάδια θα εύρισκαν τη χαμένη «Ατλαντίδα», ζούσαν με το ψέμα και τον ψόγο. Συκοφαντούσαν, κατέκριναν, ψευδολογούσαν, χαιρόταν με τη δυστυχία του άλλου. Ενέταξαν τη διαφθορά και τη διαπλοκή στους φρικώδες βρυχηθμούς τους. Αποτιμούσαν τα πάντα με χρήμα και οφίτσια. Έψαχναν για «μελανά» σημεία, ακόμα και εκεί που δεν υπήρχαν. Η μισαλλοδοξία και η διασπορά φημών ήταν οι καθημερινές τους ασχολίες. Έτσι και αλλιώς, ο βυθός ήταν σκοτεινός και μαζί με τη δική τους τυφλότητα, το απόλυτο μαύρο ανέδυε σήψη και μαρασμό.
Οι «νεκροζώντανοι» του βυθού κινούνταν στο πλοίο παραμιλώντας. Που και που κοιτούσαν προς τα πάνω μήπως και δουν εκείνους που επέλεξαν να ζουν στην επιφάνεια και θωρούσαν πέρα από τον ορίζοντα. Όταν τους εντόπιζαν, μερικοί κοιτούσαν σκωπτικά, άλλοι παρέμεναν δύσπιστοι και απαθείς. Οι «φύλακες» του συστήματος τρομοκρατούσαν τους εγκλωβισμένους πολίτες με τον φόβο και την αμορφωσιά και όποτε μπορούσαν, επιχειρούσαν να τραβήξουν στον πάτο εκείνους που έμειναν επάνω. Οι άνθρωποι του βυθού είχαν σταματήσει το ταξίδι τους. Ήταν βαλτωμένοι στις επιλογές τους και έρμαια των κυβερνητών τους. Μια φορά και έναν καιρό ένα καράβι έπαψε να αρμενίζει και κόλλησε το βυθό.
Γιάννης Μάρκοβιτς
 tvxs.gr

Γιά τήν Ελένη Βλάχου...

Τα ΜΜΕ ως επιχειρήσεις

Όταν στις αρχές της δεκαετίας του 1980 η Μαρία Ρεζάν πήγε να πιάσει δουλειά στην Καθημερινή, η Βλάχου τη γύρισε στο κτίριο της οδού Σωκράτους και της είπε: «Κυρία Ρεζάν, οι έξι από τους επτά ορόφους είναι υποθηκευμένοι. Με αυτό θέλω να πω ότι μπορείτε να γράφετε ό,τι θέλετε και το πολύ πολύ να υποθηκεύσω και τον έβδομο».

τού Ιάσονα Τριανταφυλλίδη
H Ελένη Βλάχου, πριν από τη χούντα, ήταν ιδιοκτήτρια του μεγαλύτερου, πιο έγκυρου αλλά και πιο δεξιού από τα δημοσιογραφικά συγκροτήματα της χώρας, με την Καθημερινή, τη Μεσημβρινή και το περιοδικό Εικόνες. Ήταν παντοδύναμη και είχε και πολύ ισχυρούς φίλους - και επειδή ήταν μεγαλοαστή πρόσεχε πολύ τις σχέσεις με τους φίλους της, που ήταν πλούσιοι και ισχυροί.

Μετά την 21η Απριλίου 1967, η Ελένη Βλάχου έκανε κάτι πρωτοφανές απολύτως στην ιστορία της δημοσιογραφίας. Έκλεισε όλα της τα έντυπα, ως διαμαρτυρία για τη λογοκρισία της χούντας, λέγοντας με θάρρος στον Παπαδόπουλο πρώτα το «πείτε μου τι να μη γράφω, αλλά όχι και τι να γράφω!» και κατόπιν «Εμένα, κύριε Παπαδόπουλε, το μόνο που με φοβίζει στη ζωή μου είναι αυτό που σου βάζει ο οδοντίατρος στο στόμα για να σου κάνει σφράγισμα και κάνει ζζζ!». Αυτό το τελευταίο όταν ο ίδιος ο Παπαδόπουλος πήγε σπίτι της και την απείλησε για να ανοίξει πάλι τις εφημερίδες της. Κατόπιν η Βλάχου το έσκασε, πήγε στο εξωτερικό όπου αγωνίστηκε για την πτώση της χούντας μέχρι αυτή να επιτευχθεί.

Ήταν μια δεξιά εκδότις και αυτή ήταν μια δεξιά δικτατορία. Καταστράφηκε οικονομικά, ενώ θα μπορούσε να είναι βασίλισσα.

Και φυσικά γυρίζοντας στην Ελλάδα το 1974, έφτιαξε την καλύτερη εφημερίδα που έχει περάσει από τη χώρα μας, την Καθημερινή, την οποία πριν απ’ όλα «εγκατέλειψαν» οι δεξιοί αναγνώστες της. Οι δεξιοί στην Ελλάδα, δυστυχώς, δεν ξέρουν να εκτιμούν αυτούς που τους βγάζουν ασπροπρόσωπους.

Η μεταχουντική Καθημερινή, όπως έλεγε και η Βλάχου, ήταν «για φωτισμένους αριστερούς και λογικούς δεξιούς».

Όταν στις αρχές της δεκαετίας του 1980 η Μαρία Ρεζάν πήγε να πιάσει δουλειά στην Καθημερινή, η Βλάχου τη γύρισε στο κτίριο της οδού Σωκράτους και της είπε: «Κυρία Ρεζάν, οι έξι από τους επτά ορόφους είναι υποθηκευμένοι. Με αυτό θέλω να πω ότι μπορείτε να γράφετε ό,τι θέλετε και το πολύ πολύ να υποθηκεύσω και τον έβδομο».

Μια φίλη μου, η Λαμπρινή, μου έχει πει την εξής ιστορία: ο (αριστερός) πατριάρχης  του Πειραϊκού ρεπορτάζ, ο Νίκος Πηγαδάς, τής διηγήθηκε πως, όταν, νέος, ξεκίνησε να δουλεύει στην Καθημερινή, έγραψε ένα ρεπορτάζ που έθιγε έναν από τους ισχυρούς φίλους της Βλάχου. Το ρεπορτάζ στηρίζονταν σε ένα έγγραφο που το είχε δει και διαβάσει, αλλά δεν το είχε στην κατοχή του. Η Βλάχου τον κάλεσε στο γραφείο της, μετά ταύτα, και ο ίδιος πήγε ανήσυχος ότι μπορεί και να τον απέλυε. «Κύριε Πηγαδά, πού στηρίζετε το ρεπορτάζ σας;», τον ρώτησε. Της ανέφερε το έγγραφο. «Μπορώ να έχω ένα αντίγραφο;» του ζήτησε η Βλάχου. Όταν της απάντησε θετικά, τον χαιρέτησε και του είπε «Πηγαίνετε και συνεχίστε να κάνετε τη δουλειά σας, όπως την κάνετε».

Α, να μην ξεχάσω πως όταν μετά τη χούντα επισκέφθηκε την Ελλάδα ο γενικός γραμματέας του ΚΚ της Γαλλίας Ζωρζ Μαρσέ, συναντήθηκε με όλους τους εκπροσώπους των τότε κομμάτων πλην δεξιάς και ΚΚΕ εσωτερικού, αλλά την πιο θερμή συνάντηση την είχε με την Ελένη Βλάχου.

Η Βλάχου βέβαια, όπως και όλοι οι εκδότες τότε, ήταν μόνον εκδότις. Δεν είχε άλλες δουλειές. Αλλά, όπως είπαμε, είχε φίλους και μάλιστα ισχυρούς.

Με αυτό το δικό μας παράδειγμα, για να μη φτάσω σε ανάλογα παραδείγματα του εξωτερικού, θέλω απλώς να πω πως οι εφημερίδες, όλα τα ΜΜΕ γενικά, είναι επίσης επιχειρήσεις και όχι σταυροφόροι. Αλλά για να είναι σωστές επιχειρήσεις και να αποδίδουν, πρέπει να εξασφαλίζουν την εμπιστοσύνη του κοινού τους. Ακόμα και αν συγκρούονται με συμφέροντα των ιδίων ομίλων. Ας το δούμε μόνο έτσι ψυχρά επιχειρηματικά…
thepressproject.gr