Επιστροφή στο «δίκαιο του ισχυρού»
του Γιώργου Στάμκου
Η Ανατολική Μεσόγειος είναι η μοναδική κλειστή θάλασσα που συνδέεται και με τις τρεις ηπείρους της παγκόσμιας ηπείρου, της Αφροευρασίας. Αποτελεί, εκτός από τον στρατηγικότερο κόμβο μεταφορών και ενέργειας, και χώρο έντονης πολιτισμικής, οικονομικής και γεωπολιτικής αλληλεπίδρασης. Γι' αυτό θεωρείται ιδιαίτερα σημαντική, τόσο για τις παγκόσμιες δυνάμεις, όσο και για τις περιφερειακές, που βρέχονται από αυτήν, όπως η Τουρκία. Η Άγκυρα, καθώς επιδιώκει να ισχυροποιήσει τη θέση της ως περιφερειακή δύναμη, φιλοδοξώντας μάλιστα να μετατραπεί κάποια στιγμή και σε «παγκόσμια δύναμη» θεωρεί ότι, μέσω της Ανατολικής Μεσογείου και της θαλάσσιας στρατηγικής της, πρέπει «να ανοίξει τους ορίζοντες της σε δυναμικού χαρακτήρα, μεγάλης κλίμακας και παγκόσμιας εμβέλειας πολιτικές» (Αχμέτ Νταβούτογλου, Το Στρατηγικό Βάθος, σελ. 237) και όχι απλά εκμεταλλευόμενη τα όποια ενεργειακά κοιτάσματα, σε θαλάσσιες περιοχές που η ίδια θεωρεί ότι της ανήκουν.
Η Ανατολική Μεσόγειος είναι η μοναδική κλειστή θάλασσα που συνδέεται και με τις τρεις ηπείρους της παγκόσμιας ηπείρου, της Αφροευρασίας. Αποτελεί, εκτός από τον στρατηγικότερο κόμβο μεταφορών και ενέργειας, και χώρο έντονης πολιτισμικής, οικονομικής και γεωπολιτικής αλληλεπίδρασης. Γι' αυτό θεωρείται ιδιαίτερα σημαντική, τόσο για τις παγκόσμιες δυνάμεις, όσο και για τις περιφερειακές, που βρέχονται από αυτήν, όπως η Τουρκία. Η Άγκυρα, καθώς επιδιώκει να ισχυροποιήσει τη θέση της ως περιφερειακή δύναμη, φιλοδοξώντας μάλιστα να μετατραπεί κάποια στιγμή και σε «παγκόσμια δύναμη» θεωρεί ότι, μέσω της Ανατολικής Μεσογείου και της θαλάσσιας στρατηγικής της, πρέπει «να ανοίξει τους ορίζοντες της σε δυναμικού χαρακτήρα, μεγάλης κλίμακας και παγκόσμιας εμβέλειας πολιτικές» (Αχμέτ Νταβούτογλου, Το Στρατηγικό Βάθος, σελ. 237) και όχι απλά εκμεταλλευόμενη τα όποια ενεργειακά κοιτάσματα, σε θαλάσσιες περιοχές που η ίδια θεωρεί ότι της ανήκουν.
Το «δίκαιο του ισχυρού» και οι «αδύναμοι κρίκοι»
Το πρόσφατο Μνημόνιο το οποίο υπέγραψε η Τουρκία με την κυβέρνηση της Τρίπολης, που αν και διεθνώς αναγνωρισμένη εκπροσωπεί ένα μονάχα τμήμα της Λιβύης, δεν έπεσε ως κεραυνός εν αιθρία στους γνώστες της θαλάσσιας στρατηγικής της Άγκυρας. Αποτελεί μια εξέλιξη της γεωστρατηγικής αντίληψης της Άγκυρας περί «ζωτικών συμφερόντων» στην Ανατολική Μεσόγειο, χρησιμοποιώντας την αναχρονιστική αντίληψη για το «δίκαιο της ισχύος» ή θεωρώντας πως «η ισχύς παράγει δίκαιο», όπως έκαναν άλλωστε και όλες οι Δυτικές δυνάμεις μέχρι τα μέσα του 20ου αιώνα. Καταστρατηγώντας κάθε έννοια Διεθνούς Δικαίου ή χρησιμοποιώντας το κατά το δοκούν, επιχειρεί να χαράξει ΑΟΖ στην Αν. Μεσόγειο και στο Αιγαίο με βάση το «δίκαιο του ισχυρού», θεωρώντας την Ελλάδα και την Κύπρο ως «αδύνατους κρίκους» και, ειδικά την Κύπρο, «κράτος περιορισμένης ισχύος».
Χάρτης τουρκικών διεκδικήσεων
Για την Τουρκία αυτό δεν είναι μόνον ζήτημα «ζωτικού χώρου», εκμετάλλευσης φυσικών και ενεργειακών πόρων, αλλά και γενικότερο ζήτημα «γεωπολιτικής αναβάθμισης», και γενικότερα γοήτρου σχετικά με την αυτοεικόνα που έχει για τη δυνατότητα προβολής της ισχύος της, τόσο περιφερειακά, όσο και παγκόσμια. Διότι τις εντάσεις της με την Ελλάδα, αλλά και τη Συρία, η Τουρκία τις θεωρεί κάτι σαν προθέρμανση, «σα να προπονείται ο παλαιστής βαρέων βαρών να αντιμετωπίσει κατηγορίες μεσαίων βαρών» (Αχμέτ Νταβούτογλου, Το Στρατηγικό Βάθος, σελ. 235). Και η Τουρκία έχει μάθει να θεωρεί τον εαυτό της ως κατηγορία «βαρέων βαρών» κι εν δυνάμει παγκόσμιο πρωταθλητή.
«Πρώτος σας στόχος η Μεσόγειος…»
* Ολόκληρο τό άρθρο τού Γιώργου Στάμκου : ΕΔΩ
ΣΗΜΕΙΩΣΗ : Ο υπέρτιτλος γράφτηκε από τή "Νέα Μύκονο"
