Κάθε φορά πού είναι εκλογές θυμάμαι τούς «Τρώες»* τού Κωνσταντίνου Καβάφη.
Αυτό συμβαίνει γιατί ενώ η διάχυτη απαισιοδοξία τού ποιήματος μοιάζει
-μέ πρόχειρη ματιά- νά ταιριάζει, μοναχά, σέ μιά μερίδα τών ψηφοφόρων (τούς ηττημένους)...
...εντούτοις, όπως έχει δείξει η ζωή...
...τό πνεύμα τού ποιήματος ταιριάζει στό σύνολο τών ψηφοφόρων καί μάλιστα διαχρονικά...(!)
...λαμβανομένου υπ' όψιν ότι μετά τόν "Χρυσό αιώνα τού Περικλέους" δυσκολεύεται, κανείς, νά βρεί -έστω μία- περίοδο ακμής -ευμάρειας, προόδου καί πολιτισμού- όχι, βέβαια, μιάς μικρής ελίτ αλλά τής μεγάλης μερίδας τού γηγενούς πληθυσμού πού κατοικεί -έκτοτε- στή σημερινή Ελλάδα...
Δημήτρης Ν. Αγγελετάκης
...λαμβανομένου υπ' όψιν ότι μετά τόν "Χρυσό αιώνα τού Περικλέους" δυσκολεύεται, κανείς, νά βρεί -έστω μία- περίοδο ακμής -ευμάρειας, προόδου καί πολιτισμού- όχι, βέβαια, μιάς μικρής ελίτ αλλά τής μεγάλης μερίδας τού γηγενούς πληθυσμού πού κατοικεί -έκτοτε- στή σημερινή Ελλάδα...
Δημήτρης Ν. Αγγελετάκης
*(Ο Κωνσταντίνος Καβάφης στό ποίημα "Τρώες" αντικρίζει τή δυσκολία τής ανθρώπινης ζωής σέ όλη της τήν τραγικότητα, παρομοιάζοντας τήν καθημερινή πάλη τών ανθρώπων μέ τόν αγώνα τών Τρώων.)
Κωνσταντίνος Καβάφης : «Τρώες»
 |
| Τό σκίτσο τού ποιητή είναι από τό αρχείο τού Ιδρύματος "Ωνάση" |
είν' η προσπάθειές μας σαν των Τρώων.
Κομμάτι κατορθώνουμε· κομμάτι
παίρνουμ' επάνω μας· κι αρχίζουμε
νάχουμε θάρρος και καλές ελπίδες.
Μα πάντα κάτι βγαίνει και μας σταματά.
Ο Αχιλλεύς στην τάφρον εμπροστά μας
βγαίνει και με φωνές μεγάλες μας τρομάζει.--
Είν' η προσπάθειές μας σαν των Τρώων.
Θαρρούμε πως με απόφασι και τόλμη
θ' αλλάξουμε της τύχης την καταφορά,
κ' έξω στεκόμεθα ν' αγωνισθούμε.
Αλλ' όταν η μεγάλη κρίσις έλθει,
η τόλμη κ' η απόφασίς μας χάνονται·
ταράττεται η ψυχή μας, παραλύει·
κι ολόγυρα απ' τα τείχη τρέχουμε
ζητώντας να γλυτώσουμε με την φυγή.
Όμως η πτώσις μας είναι βεβαία. Επάνω,
στα τείχη, άρχισεν ήδη ο θρήνος.
Των ημερών μας αναμνήσεις κλαιν κ' αισθήματα.
Πικρά για μας ο Πρίαμος κ' η Εκάβη κλαίνε.
