Βαρύ το κλίμα...

πριν τη συνάντηση Σαμαρά - Μέρκελ...

Kαταρρέουν και οι τελευταίες ελπίδες της κυβέρνησης για υποστήριξη της αφήγησής της περί εξόδου από τα μνημόνια και κουρέματος του χρέους. Σύμφωνα με...
το Spiegel, δύο μόλις ημέρες πριν τη συνάντηση του Βερολίνου, η Α. Μέρκελ θα επιπλήξει τον έλληνα πρωθυπουργό για τη φοροδιαφυγή ενώ ήδη ο Κλάους Ρέκλινγκ έχει ξεκαθαρίσει ότι δεν υπάρχει πιθανότητα για κούρεμα του χρέους.

Σύμφωνα με το Spiegel, η Άνγκελα Μέρκελ δεν είναι καθόλου ευχαριστημένη με τις επιδόσεις της Ελλάδας στο μέτωπο της φοροδιαφυγής και αυτό θα είναι ένα από τα πρώτα θέματα που θα θέσει κατά τη συνάντησή της με τον πρωθυπουργό της Ελλάδας, την ερχόμενη Τρίτη.

Μάλιστα, ο ανταποκριτής του γερμανικού περιοδικού στην Ελλάδα αναφερόμενος στο θέμα της φοροδιαφυγής υποστηρίζει ότι στις καλοκαιρινές διακοπές του στην Ελλάδα δεν πήρε απόδειξη στις συναλλαγές του. Σημειώνει ότι το «τεράστιο» - όπως το χαρακτηρίζει - πρόβλημα της φοροδιαφυγής περνάει από αυτούς που δεν κόβουν αποδείξεις σε όσους πολίτες πληρώνουν.

Υπενθυμίζεται ότι τις προηγούμενες ημέρες και ο Γερμανός επικεφαλής του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Στήριξης (ESM), Κλάους Ρέγκλινγκ, ξεκαθάρισε ότι δεν υπάρχει καμία διάθεση σε ΕΕ ή ΔΝΤ για περαιτέρω "κούρεμα" του ελληνικού χρέους...

από nonews-NEWS

Nα 'τανε το ‘81

Γιώργος Καρελιάς  
 Οι κυβερνητικοί έχουν χάσει την μπάλα. Όσο βλέπουν τον ΣΥΡΙΖΑ -και προσωπικά τον Τσίπρα- να παίζει έξυπνα το παιχνίδι «ΠΑΣΟΚ και Ανδρέας Παπανδρέου 1981», τόσο μεγαλώνει ο πανικός τους.
Έτσι, σε κάθε «δεξιά στροφή» που κάνει η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, αντί ο Σαμαράς και οι συν αυτώ να χαίρονται και να την καλωσορίζουν, αρχίζουν είτε να κινδυνολογούν είτε να την κατηγορούν ότι κάνει «κωλοτούμπες». Μόνο που η κινδυνολογία δεν πιάνει πλέον, ενώ οι «κωλοτούμπες» την αποδυναμώνουν κι άλλο.
Ο ΣΥΡΙΖΑ παίζει έξυπνα αυτό το παιχνίδι. Όπως το έπαιζε και το ΠΑΣΟΚ το 1981. Κι ας θυμηθούν στη Ν.Δ. ότι ούτε τότε έπιασε η κινδυνολογία. Γιατί ο Ανδρέας είχε ήδη κάνει έξυπνα τη στροφή. Ακριβώς όπως ο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα.
Όποιος αμφιβάλλει ας προσέξει δυο-τρία πράγματα:

• Το παραμύθι «ο ΣΥΡΙΖΑ θα μας βγάλει από το ευρώ» τελείωσε. Το είπε καθαρά ο Τσίπρας στους Financial Times. Το ότι την ίδια μέρα βγαίνει ο Λαφαζάνης και ψελλίζει «το ευρώ δεν είναι φετίχ» δεν παίζει κανένα ρόλο. Ή μάλλον για τον ΣΥΡΙΖΑ παίζει θετικό ρόλο. Αυτή η διγλωσσία κρατάει στο κόμμα ψηφοφόρους όλων των κατευθύνσεων. Δεν τρομάζουν οι πιο συντηρητικοί, ικανοποιούνται και οι πιο αριστεροί. Ακριβώς ό,τι έκανε και το ΠΑΣΟΚ λίγο πριν κερδίσει τις εκλογές το 1981.
•  Η θεωρία ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα συγκρουστεί με τη Γερμανία για το χρέος θα μείνει θεωρία. Αλλιώς γιατί να τρέχουν ο Δραγασάκης και ο Σταθάκης να συναντήσουν μυστικά τον πρώην τραπεζίτη και νυν υφυπουργό της Μέρκελ, Άσμουσεν; Αλλιώς γιατί να πει ο εκ δεξιών του Τσίπρα, Νίκος Παπάς, ότι η επιμήκυνση και τα χαμηλότερα επιτόκια είναι μια λύση; Το ότι μπορεί αύριο να πει κάποιος άλλος «εμείς θα τρίξουμε τα δόντια στη Μέρκελ» έχει δευτερεύουσα πλέον σημασία. Εντάσσεται στη «δημιουργική διγλωσσία», για να πιάνει και τους μεν και τους δε.
• Η «θρησκευτική στροφή» προσωπικά του Τσίπρα (πρώτα το Άγιο Ορος, μετά ο Πάπας) «απελευθερώνει» τις θρησκευόμενες μάζες. Σε κάθε περίπτωση η παραδοσιακή δεξιά δεν έχει πλέον το μονοπώλιο.

Κανονικά ο Σαμαράς έπρεπε να καλωσορίσει αυτές τις «κωλοτούμπες» του ΣΥΡΙΖΑ, αντί να βάζει τον Άδωνι να φωνάζει πρωί-πρωί στα τηλεπαράθυρα. Μία ελπίδα έχει να αποτρέψει την εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ: να τον εκθέσει στα μάτια των αριστερών οπαδών του και όχι να κινδυνολογεί για να πιάσει τους «νοικοκυραίους».
Κι ενώ η Ν.Δ. του Σαμαρά φαίνεται να χάνει οριστικά το παιχνίδι, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν το έχει κερδίσει ολοκληρωτικά, όπως το ΠΑΣΟκ το 1981. Για δύο λόγους:
Πρώτον, διότι δεν έχει ρεύμα, άρα θα χρειαστεί συμμάχους για να κυβερνήσει. Και μπορεί να μη βρει. Τέτοιο πρόβλημα δεν υπήρχε το 1981.
Δεύτερον -και σημαντικότερο- διότι, ακόμη κι αν κάνει κυβέρνηση όπως τη θέλει, οι συνθήκες είναι σαφώς πιο δύσκολες από το 1981. Το ευρωπαϊκό περιβάλλον είναι εχθρικότερο και το εσωτερικό σε κακή κατάσταση. Δεν θα μπορεί να κάνει παροχές, όπως το ΠΑΣΟΚ το 1981. Διότι δανεικά δεν θα βρίσκει και το έλλειμμα δεν θα μπορεί να το αυξάνει.
Εν κατακλείδι: η δεξιά χάνει τον μπούσουλα, όπως και το 1981. Ο ΣΥΡΙΖΑ ευνοείται εκλογικά, όπως το ΠΑΣΟΚ το 1981 (όχι στον ίδιο βαθμό). Αλλά το 2015 (τότε μάλλον θα γίνουν εκλογές) δεν είναι 1981. Τα πράγματα είναι πολύ πιο δύσκολα.
Επομένως, χρειάζεται περισσότερος ρεαλισμός και μεγαλύτερη υπευθυνότητα. Γι’ αυτό η στροφή του ΣΥΡΙΖΑ είναι καλοδεχούμενη. Κι ας τσιρίζει ο Άδωνις.

protagon.gr

Ο Πάπας δεν παίζει ζάρια…

Ευστάθιος Λιανός Λιάντης

Ο Αϊνστάιν είχε πει κάποτε, αναφερόμενος στην τυχαιότητα στη φυσική, ότι «ο Θεός δεν παίζει ζάρια». Το ίδιο θα μπορούσαμε να πούμε και για τον θεωρούμενο ως τον επί γης αντιπρόσωπό του. Ο Πάπας και η αρχαία βατικάνεια διπλωματία δεν αφήνουν σίγουρα τίποτα στην τύχη. Οι πολιτικές κινήσεις της Αγίας Έδρας πραγματοποιούνται βάσει λεπτομερούς σχεδιασμού και η συμπεριφορά έναντι των ηγετών είναι αποτέλεσμα σοβαρής μελέτης από την πλέον έμπειρη διπλωματική γραφειοκρατία.

Γιατί, λοιπόν, ο Πάπας δέχεται σε ιδιωτική συνάντηση έναν νέο πολιτικό της ευρωπαϊκής Αριστεράς, που οι αντίπαλοί του –εντός και εκτός Ελλάδας- προσπαθούν να τον παρουσιάσουν ως το enfant terrible της Γηραιάς Ηπείρου; Προφανώς, διότι προσδοκά, ότι αυτός ο πολιτικός θα διαδραματίσει βραχυπρόθεσμα σημαντικό ρόλο στην ευρωπαϊκή πολιτική σκηνή. Το δεύτερο προφανές συμπέρασμα είναι πως ο Ποντίφικας και οι σύμβουλοί του κρίνουν, ότι ο ρόλος του θα είναι θετικός. Κανείς δε θα ευνοούσε με ακρόαση έναν υποψήφιο ολετήρα.
Στους Υπνοβάτες του Χέρμαν Μπροχ παρουσιάζεται ο θάνατος του παλιού κόσμου και η αναμονή για τη γένεση του νέου.Οι χαρακτήρες του έργου, όμως, είναι αδύναμοι· αφήνονται στη ροή των γεγονότων και «υπνοβατούν» από τον ρομαντικό ιδεαλισμό του 19ου αιώνα προς την καταρράκωση των ανθρωπιστικών αξιών, που γέννησε τον ναζισμό. Το ίδιο αδύναμη είναι και η σύγχρονη, κυρίαρχη, πολιτική τάξη της Ευρώπης. Έχοντας χάσει τη μεταπολεμική αισιοδοξία για μια ενιαία δημοκρατική ήπειρο, έχει αφεθεί στο έλεος των αγορών, όπως μια γηραιά κυρία στα χέρια του νεαρού εραστή.
Στο μεταξύ η ακροδεξιά ξεσκονίζει τη μεγάλη στολή. Και αν οι γαλλικές προεδρικές εκλογές του 2002 ήταν μια άσφαιρη προειδοποίηση, ίσως το 2017 αντικρύσουμε το πτώμα. Όμως, ο Πάπας Φραγκίσκος, διδασκόμενος από τις ατυχείς στιγμές των προκατόχων του, επιλέγει να συναντηθεί με τον εκφραστή της νέας ευρωπαϊκής Αριστεράς, Αλέξη Τσίπρα, και όχι με την «πολύ καθολική» (très catholique) Μαρίν Λεπέν, που εμφανίζεται ως το χαμογελαστό πρόσωπο του νεο-φασισμού. Αυτό που δεν κατάλαβαν ο Πίος ΙΒ΄ και οι Γερμανοί σύμβουλοί του στον Μεσοπόλεμο φαίνεται να το καταλαβαίνει ο σημερινός Πάπας.
Αλλά και η Αριστερά ξεπερνάει θαρραλέα τις παλιές αγκυλώσεις της και θεραπεύει τις ιστορικές πληγές. Αναζητεί συμμαχίες με πολιτική φαντασία και, ουσιαστικά, επανακαθορίζει το εύρος των δυνάμεων της δημοκρατικής συνιστώσας των κοινωνιών. Το ζήτημα είναι, ακριβώς, να μην πεθάνει ο σπόρος του ευρωπαϊκού ανθρωπισμού και σ’ αυτή την προσπάθεια οι μεγάλες χριστιανικές ομολογίες βρίσκονται στην ίδια πλευρά με την Αριστερά. Ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος από την Αθήνα και ο Πάπας Φραγκίσκος από τη Ρώμη στέλνουν -με διαφορετικούς τρόπους- το ίδιο μήνυμα ενάντια στον ανορθολογισμό της φασιστικής δημαγωγίας και της οικονομικής τρομοκρατίας.
Αυτή τη φορά ο Πάπας δεν στρατεύεται με τον Μέτερνιχ και τον Γκιζό· η σαγήνη της δύναμης υποχωρεί μπροστά στην ανάγκη να διατηρηθεί το πολύτιμο υπόβαθρο των πνευματικών και πολιτικών κατακτήσεων του ανθρωπισμού, «χριστιανικού», «σοσιαλιστικού» ή «φιλελεύθερου». Από την πρόσφατη συνάντησή του με τον κ. Τσίπρα καταλάβαμε, ότι υφίσταται αλληλεγγύη στο επίπεδο των αρχών και, σίγουρα, οι Μαντόνες στο Ορβιέτο δεν θα δακρύσουν αν στην Ελλάδα κυβερνήσει η Αριστερά.
 tvxs.gr

Τό σκίτσο τού Ανδρέα Πετρουλάκη

                                                                       ΑΝΔΡΕΑΣ ΠΕΤΡΟΥΛΑΚΗΣ