Συμφωνούμε ότι ο πρώτος, άμεσος, σπουδαιότερος στόχος είναι (και πρέπει να είναι...) να φρενάρει και να αρχίσει η αναστροφή της ύφεσης, προκειμένου να αναχαιτισθεί η καταστροφή των θέσεων εργασίας και να γίνει δυναμική εκκίνηση μιας νέας διαδικασίας, απορρόφησης της ανεργίας (όχι διά της μετανάστευσης αλλά) διά της δημιουργίας νέων, βιώσιμων θέσεων εργασίας; Αν ναι, τότε το δέον γενέσθαι μεταξύ των υπαρκτών διαθέσιμων επιλογών, είναι ολοφάνερο: Να υπογράψουμε συμφωνία με τους εταίρους που είναι και (οι μοναδικοί στον κόσμο πρόθυμοι...) δανειστές μας.
Οι ώρες είναι κρίσιμες, οι κουβέντες μας πρέπει να είναι καθαρές. Τα «ναι μεν αλλά», οι ασαφείς ρητορείες και τα πολιτικάντικα λόγια είναι τα τελευταία που χρειάζεται ο ελληνικός λαός σήμερα.
Η ρήξη με τους εταίρους μας στις δεδομένες συνθήκες δεν συνιστά θεμιτή επιλογή. Ενδεχόμενη ρήξη θα οδηγούσε αναγκαστικά και αυτόματα στο υποχρεωτικό ολιγοήμερο κλείσιμο των τραπεζών και στην τελευταία Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου που θα υπέγραφε ο σημερινός πρωθυπουργός (μιας κυβέρνησης που θα αποδεικνυόταν εξαιρετικά βραχύβια, βραχύτατη παρένθεση...) για να επιβάλλει μέτρα ελέγχου στην κίνηση κεφαλαίων και στην ανάληψη καταθέσεων. Οι συνέπειες θα ήταν βαριές και διαρκείς, θα άνοιγαν ολισθηρό δρόμο όχι μόνο για την οικονομία αλλά και για τους δημοκρατικούς θεσμούς, που θα δοκιμάζονταν σκληρά από την κοινωνική αναστάτωση, την παράλυση του κράτους, τη διάλυση κρίσιμων υπηρεσιών του. Κι ας θυμόμαστε, ότι σε τέτοιες συνθήκες οι εθνικοί κίνδυνοι, αντικειμενικά, πάντα μεγεθύνονται.
Προφανώς, υπάρχουν συμφέροντα που θεωρούν ότι η ρήξη με τους εταίρους κρύβει μεγάλες ευκαιρίες για αυτά τα ίδια. Είναι τα συμφέροντα που έχουν κωδικοποιηθεί «Συμμορία της Δραχμής». Πρόκειται για τα βρώμικα κεφάλαια της διαπλοκής, που τοκίζουν σε μια καταστροφή, για να γλιτώσουν από την απειλή της ποινής. Για τα συμφέροντα που έχουν πλουτίσει μέσω θαλασσοδανείων και τοκίζουν στην καταστροφή για να διαγραφούν τα δάνειά τους και να διατηρήσουν τη λεία, τα πλούτη τους. Για τα συμφέροντα του παρασιτισμού, που έχοντας λεηλατήσει τον τόπο, κατέφυγαν σε μαύρους λογαριασμούς και τοκίζουν στην καταστροφή με την προσδοκία να επανακάμψουν αγοράζοντας έναντι πινακίου φακής την Ελλάδα – τη γη, τις επιχειρήσεις, τον κόσμο της εργασίας.
Αυτήν συμφέρει και αυτή τοκίζει στην έξοδο της χώρας από την Ευρωζώνη, με τη συνδρομή πολύ μικρού μέρους του πολιτικού προσωπικού είτε από συμφέρον είτε από ιδεοληψία: Η Συμμορία της Δραχμής. Οι ώρες είναι κρίσιμες, οι κουβέντες μας πρέπει να είναι καθαρές. Στις απορίες και τις (ενίοτε υποκριτικές) εκκλήσεις να εξαρτηθεί η υπογραφή μιας συμφωνίας από το ακριβές περιεχόμενό της, η απάντηση οφείλει να είναι έντιμη, σαφής, χωρίς μισόλογα. Ετσι, κατά τη γνώμη μου, ναι, πρέπει να διεκδικήσουμε την καλύτερη δυνατή συμφωνία αλλά πάντως, σε κάθε περίπτωση, η χώρα έχει ζωτικό συμφέρον να συνάψει συμφωνία. Ναι, να επιδιώξει μια καλή συμφωνία αλλά, οπωσδήποτε, να υπογράψει συμφωνία!
Γιατί, προϋπόθεση για να διεκδικήσουμε (στην πράξη κι όχι στα έπη τα πτερόεντα...) δικαίωμα σε ένα καλύτερο αύριο (από αύριο κι όχι κατά Κέυνς μακροπρόθεσμα...) είναι η υπογραφή μιας συμφωνίας.
Σύμφωνοι, από την ουσία, από το ακριβές περιεχόμενο της συμφωνίας θα προσδιοριστούν η ταχύτητα και η δυσκολία της νέας προσπάθειας για αναστροφή της ύφεσης και απορρόφηση της ανεργίας. Από αυτήν την άποψη, το βάρος που δίδεται πάλι στην υπερβολική φορολογική επιβάρυνση επιχειρήσεων και συνήθων υποζυγίων, δεν είναι καλός οιωνός. Αλλά, τούτου λεχθέντος, είτε λιγότερο είτε περισσότερο καλή η συμφωνία, πέραν πάσης αμφιβολίας πιστεύω ότι αυτή καθαυτήν η υπογραφή συμφωνίας είναι η προϋπόθεση για να αρθεί η αβεβαιότητα σχετικά με την ευρωπαϊκή θέση της χώρας (αυτήν, που σήμερα νεκρώνει κάθε δραστηριότητα) και να έχουμε την ευκαιρία να δοκιμάσουμε τα επόμενα βήματά μας σε μια δύσκολη πορεία υπέρβασης της ύφεσης και καταπολέμησης της ανεργίας. Ανευ συμφωνίας, ο τόπος δεν θα δοκιμάσει καν τέτοια βήματα. Θα δοκιμαστεί. Σκληρά.
Έντυπη "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"
