Στο μεταξύ άρχισαν να χαμηλώνουν οι προσδοκίες για Πάσχα στο χωριό. Η αισιοδοξία που είχαν καλλιεργήσει πλήθος κυβερνητικών στελεχών ξαφνικά έπαψε να υπάρχει και πλέον κυριαρχεί η εκτίμηση ότι δύσκολα θα επιτραπούν οι διαπεριφερειακές μετακινήσεις για τη μεγάλη γιορτή της χριστιανοσύνης.
Τι έχει συμβεί;
Εμειναν για αρκετό καιρό θεατές μιας αλλοπρόσαλλης στρατηγικής με τεράστιο κόστος σε ανθρώπινες ζωές και στην αποδοτικότητα του ΕΣΥ και, όπως όλα δείχνουν, θέλουν πλέον να προστατευθούν.
Προφανώς και δεν αρκεί μια άρνηση για να απαλλαγούν από τις ευθύνες που τους αναλογούν. Και προφανώς αν υποκύψουν στις πιέσεις της Ιεράς Συνόδου για τη λειτουργία των εκκλησιών, που είναι το πιθανότερο, θα εκτεθούν.
Αλλά για μια στιγμή έδειξαν να αποκτούν επίγνωση της συνενοχής τους σε μια καταστροφική πολιτική δημόσιας υγείας.
Βρισκόμαστε σε εθνικό πένθος. Η γιορτή της αγάπης είναι η κατάλληλη συνθήκη για να προτάξουμε το αίσθημα της αλληλεγγύης σε όσους νοσούν, σε όσους αγωνιούν για τους δικούς της και, κυρίως, σε όσους δίνουν τη μάχη στην πρώτη γραμμή.
Τα υπόλοιπα είναι υλικό για τις αλλεπάλληλες τηλεοπτικές εμφανίσεις του Αδωνι Γεωργιάδη και για σκέψη των μελών της επιτροπής Τσιόδρα που έχουν ήδη εκτεθεί αρκετά για υποχωρητικότητα απέναντι στις κυβερνητικές πιέσεις.
Υπάρχουν πολλά ακατανόητα: Γιατί μπορεί να κυκλοφορεί με τροχόσπιτο σε όλη την επικράτεια ένας Γερμανός και όχι ένας Έλληνας; Γιατί δεν απελευθερώνονται οι μετακινήσεις για τους εμβολιασμένους; Γιατί δεν είναι λύση τα self tests αφού αντιμετωπίζονται ως λύση για τα σχολεία;
Το πιο ακατανόητο από όλα, όμως, είναι πώς φτάσαμε να μην υπάρχουν ΜΕΘ και να πεθαίνει κόσμος στην αναμονή μέσα σε θριαμβολογίες και στη σιωπή της επιτροπής των επιστημόνων του υπουργείου Υγείας. Πραγματικά ανυπόφορο.