Χρήσιμος και πιστός

Κρίμα!

ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΚΑΣΙΜΑΤΗΣ

  Θα αργήσει αρκετά να συμβεί, φαντάζομαι. Ωστόσο, εγώ αδημονώ να φθάσει η ώρα της πρώτης επίσκεψης του Ελληνα επιτρόπου (ο οποίος -αλίμονο- παραμένει επίτροπος) στον νέο Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Για όσους εξ ημών αγαπούμε τα ντοκιμαντέρ του ΣΚΑΪ από την άγρια φύση, θα είναι άκρως ενδιαφέρουσες οι στιγμές όπου τα φλας θα αστράφτουν και τα ψεύτικα χαμόγελα θα λάμπουν. Θα είναι ο θρίαμβος της αυτοκυριαρχίας από την πλευρά του επιτρόπου και ο θρίαμβος της υποκρισίας από πλευράς του Προέδρου. Διότι δεν έχω αμφιβολία ότι ο Πρόεδρος θα βεβαιώνει, μανάρι μου, τον επίτροπο, ψυχούλα μου, ότι αυτός, καρδούλα μου, δεν είχε ιδέα.

Προσωπική μου εντύπωση, πάντως, είναι ότι ο νέος Πρόεδρος είχε και παραείχε ιδέα. Διότι, προχθές το βράδυ, λίγο μετά την ανακοίνωση της υποψηφιότητάς του, τηλεφώνησε να ευχαριστήσει υπουργό της σημερινής κυβέρνησης (που είναι και καθηγητής), ο οποίος μόλις προ ολίγου του είχε πλέξει το εγκώμιο σε τηλεοπτικό πάνελ. Το τηλεφώνημα έγινε στη διάρκεια του διαφημιστικού διαλείμματος της εκπομπής και ο παρακαθήμενος στον υπουργό άκουγε καθαρά τους δύο συνομιλητές να θριαμβολογούν για την επιτυχία του σχεδίου τους: «Τα καταφέραμε, μανάρι μου! Είδες που στο έλεγα;» κ.λπ.
Δεν είναι ωραίο να ευλογεί κάποιος τα γένια του (ιδίως όταν τα έχει ξυρίσει προ μηνών, όπως ο γράφων...), αλλά οι τακτικοί αναγνώστες ίσως θυμούνται παλαιότερες αναφορές της στήλης στο ενδεχόμενο ο ΣΥΡΙΖΑ (Τ-Λ) να επιλέξει τον Πρ. Παυλόπουλο για το ανώτατο (συμβολικό, ευτυχώς) αξίωμα της χώρας. Γιατί, λοιπόν, Πάκης αντί του Μεγαλειοτάτου;
Η απάντηση που μπορώ να δώσω συμπυκνώνεται στο εξής: διότι ο Π. Παυλόπουλος είναι, πρώτον, πιστός και, δεύτερον, είναι χρήσιμος, μανάρια μου... (Μα τι λέω; Ζητώ ταπεινά συγγνώμη, αγαπητοί αναγνώστες, για την ανοίκεια προσφώνηση. Οφείλεται στην ταύτιση με το θέμα μου, καθόσον είμαι της σχολής Λι Στράσμπεργκ...) Αντιθέτως, ο Μεγαλειότατος έχει αποδείξει ότι παίζει για τον εαυτό του και μόνο. Δεν είναι ο τύπος που θα μπορούσε εύκολα να τον χρησιμοποιήσει ο Αλέξης Τσίπρας για τους σκοπούς του.
Σημασία έχει όμως να δούμε σε τι ακριβώς έχει αποδειχθεί πιστός ο Π. Παυλόπουλος, διότι από αυτό προκύπτει και η χρησιμότητά του για τον σημερινό πρωθυπουργό. Είναι πιστός στον Κώστα Καραμανλή. Ο Π. Παυλόπουλος υπήρξε ο καλύτερος υπουργός του, λέει κατ’ ιδίαν ο Κ. Καραμανλής. Το γιατί δυσκολεύομαι πολύ να το καταλάβω, αλλά εν πάση περιπτώσει ο πρώην πρωθυπουργός το πιστεύει και αυτό μας λέει κάτι για τον ίδιο.
Ο νέος Πρόεδρος ήταν και παραμένει πιστός στην πολιτική της διόγκωσης του πελατειακού κράτους. Αυτός μονιμοποίησε τους συμβασιούχους με το περιβόητο Π.Δ. 164 και, το κυριότερο, επέτρεψε την καταστρατήγηση των όρων που έθετε το διάταγμα, ώστε τελικά να προσληφθούν όλοι. Προσθέστε και τις δεκάδες χιλιάδες των προσληφθέντων με άλλους τρόπους στο Δημόσιο και να είσθε βέβαιοι ότι η εκτόξευση των μισθολογικών δαπανών του κράτους κατά την περίοδο 2004-2009 φέρει την υπογραφή «Παυλόπουλος». Επομένως, ως γνησιότερος εκπρόσωπος αυτού που εγώ ονομάζω «γαλάζια πασοκαρία» (εκδοχή του εθνολαϊκισμού), μπορεί άνετα να έχει πεδίο συνεννόησης με την κυβέρνηση, η οποία ανεξαρτήτως του πώς θα εξελιχθεί στο μέλλον ξεκινά ως μια έξαλλη και μάλλον ασυνάρτητη εκδοχή της πασοκαρίας.
Να θυμίσω, επίσης, ότι ο Π. Παυλόπουλος φέρεται να συμμερίζεται τις συνωμοσιολογίες που αναφέρονται στην εποχή της διακυβέρνησης Καραμανλή, όπως τα περί σχεδίου δολοφονίας του πρώην πρωθυπουργού, μέσω των οποίων μεθοδεύτηκε η εξιλέωσή του. Και, χωρίς να συνδέω απαραιτήτως τα δύο γεγονότα, μου κάνει εντύπωση πως ξαφνικά, ύστερα από σχεδόν δέκα χρόνια, ακούσαμε προ λίγων ημερών ότι η Δικαιοσύνη ανακάλυψε τον υπάλληλο της αμερικανικής πρεσβείας που ευθύνεται για την παρακολούθηση των τηλεφώνων του πρώην πρωθυπουργού.
Η καλή σχέση των Καραμανλικών της Ν.Δ. με τον Αλέξη Τσίπρα μπορεί να μην είναι ευρέως γνωστή, αλλά υπάρχει. Φαντάζομαι ότι δεν είμαι ο μόνος που θυμάται εκείνο το περίφημο «τον πάω τον μικρό», που είχε διαρρεύσει σκοπίμως από το περιβάλλον του πρώην πρωθυπουργού προ μηνών. Επιπλέον δε, στην αγορά κυκλοφορούν διάφορα για την τεχνική βοήθεια που προσέφερε ο Κ. Καραμανλής στον Αλέξη Τσίπρα στα πρώτα βήματά του ως αρχηγού κόμματος, προκειμένου να υπονομεύσει το γνωστό κακορίζικο. (Αυτό που βολοδέρνει σήμερα με το ΚΙΔΗΣΟ.) Οσο για τη στάση του Π. Παυλόπουλου τον Δεκέμβριο του 2008, περιττεύει να τα επαναλάβω―είμαι βέβαιος ότι τα έχετε ακούσει πολλές φορές από προχθές.
Συνεπώς, με την εκλογή του Π. Παυλόπουλου στην Προεδρία γίνονται στενότερες οι σχέσεις Καραμανλικών και Τσιπριστών. Τα συμφέροντά τους συμπλέουν -επί του παρόντος τουλάχιστον- καθώς οι πρώτοι θέλουν να διατηρήσουν τον έλεγχο της Ν.Δ. και οι δεύτεροι να εμποδίσουν τη μετεξέλιξή της σε κάτι πιο φρέσκο και σύγχρονο.
Το θλιβερό συμπέρασμα αυτής της ιστορίας είναι ότι η πτώση της Ελλάδας δεν έχει πάτο. Οπως λέει ένας καλός φίλος: «Γκρεμός; Ποιος γκρεμόοοοοοοο....». Μόνο που αυτό το μακρόσυρτο «οοο», προσθέτει ο φίλος, συνεχίζει και συνεχίζει και συνεχίζει...

Βράζουν από θυμό

Μεγάλη αναστάτωση στους βασιλικούς κύκλους των Βρυξελλών. Πέραν των λόγων που περιττεύει να αναφέρω καθώς όλοι τους μαντεύουμε, η αναστάτωση οφείλεται και στο γεγονός ότι ορισμένοι συνεργάτες του Μεγαλειοτάτου -βέβαιοι όντες για την εκλογή Του- είχαν ήδη ξεκινήσει τη διαδικασία για να ξενοικιάσουν τα διαμερίσματά τους και τώρα προσπαθούν να τη σταματήσουν. Τους εύχομαι να τα καταφέρουν, γιατί το ψωμί της ξενιτιάς είναι πικρό...

δημοσιεύτηκε στήν έντυπη "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ" τής 19/2/2015
(από τή στήλη ΦAΛHPEYΣ )