Πώς κλαις μακαρίτη στο facebook
«Γλώσσα είναι αυτή που μιλάμε» είχε πει ο
μακαρίτης Εμμανουήλ Κριαράς. Η γλώσσα είναι το πιο ενδιαφέρον
αλισβερίσι. Δες πόσες τούρκικες λέξεις έχουμε κάνει δικές μας. Δες πόσες
ιταλικές έχουμε οικειοποιηθεί. Πόσο γελούσα με κείνο το «Σαν να σήκωσε
παντιέρα η Κούλα» της γιαγιάς μου. Αλλά και πόσες λέξεις ελληνικές
κυλούν όμορφα σε άλλη σημασία... Όπως εκείνο το μαγευτικά τρυφερό
«καλοσύνη», που λένε στο νησί, περιγράφοντας όμως τη θάλασσα και τις
καιρικές συνθήκες... Άκου, Καλοσύνη! Βέβαια υπάρχει και ο αντίποδας
«τούμπανο», που τρόμαξα όταν το απηύθυνε αγόρι σε πανέμορφο κορίτσι αλλά
ήταν για καλό, με ενημέρωσαν… Άκου «τούμπανο είσαι»!... Για καλό…
Στις χρόνια μας τα αγγλικά πρωτοστατούν και εισβάλουν πλέον και μέσα από την τεχνολογία. Ο Κώστας μιλάει αγγλικά σαν να τον έκανα με Αμερικάνο, με τη «φροντιστηριακή» υποστήριξη της τεχνολογίας. Φαντάζομαι το ίδιο συμβαίνει και με το δικό σας τέκνο. Αλλά προχθές, είδα μια ανάρτηση, του φίλου μου του Μήτσου στο FB. Μια φωτογραφία με ένα ματωμένο ηλιοβασίλεμα. Κι έγραφε ο Μήτσος «what a sunset!». O Μήτσος ομιλεί την αγγλικήν, ως παλιό καμάκι της Ρόδου… You, me, love for ever, together. Τι μπορεί να ώθησε τον Μήτσο, στη θέα ενός ηλιοβασιλέματος να αναφωνήσει «what a sunset!». Και πριν προλάβω την ανάλυση του θέματος, πετυχαίνω τη Φρόσω, πάλι στη χώρα του FB, να κλαίει τον πατέρα της. Και γράφει ένα ολόκληρο κείμενο για τον μακαρίτη, στην αγγλικήν επίσης. «My beloved father» τον έκλαιγε τον μακαρίτη. Και αυτόματα πλακώσαμε και μεις τα LIKE. Ούτε θυμάμαι πόσα LIKE μάζεψε ο μακαρίτης πατήρ Φρόσως. Και άλλα τόσα «My deepest condolences». Το νέο συλλυπητήριο. Και όλοι ήμασταν Έλληνες! Και κει ένιωσα ότι μπορεί να ζούμε κι ένα δράμα χωρίς να το νιώθουμε ως δράμα. Και ως δράμα πιθανολογώ θα το εισπράττει και ο μακαρίτης. Ο έρμος πατέρας της Φρόσως. Που θα ψάχνει να καταλάβει, εκείνο το «Beloved father» της κόρης του, από Γης μεριά. Και ίσως ρωτάει κανέναν φίλο του ουράνιο «Καλό είναι αυτό που λέει η Φρόσω για μένα ή κακό, πατριώτη;».
Τόσο που τρεμοσβήνει η ελληνική μας γλώσσα προτείνω τουλάχιστον να κλαίμε τα πεθαμένα μας στα ελληνικά, βρε παιδιά!
protagon.gr
Στις χρόνια μας τα αγγλικά πρωτοστατούν και εισβάλουν πλέον και μέσα από την τεχνολογία. Ο Κώστας μιλάει αγγλικά σαν να τον έκανα με Αμερικάνο, με τη «φροντιστηριακή» υποστήριξη της τεχνολογίας. Φαντάζομαι το ίδιο συμβαίνει και με το δικό σας τέκνο. Αλλά προχθές, είδα μια ανάρτηση, του φίλου μου του Μήτσου στο FB. Μια φωτογραφία με ένα ματωμένο ηλιοβασίλεμα. Κι έγραφε ο Μήτσος «what a sunset!». O Μήτσος ομιλεί την αγγλικήν, ως παλιό καμάκι της Ρόδου… You, me, love for ever, together. Τι μπορεί να ώθησε τον Μήτσο, στη θέα ενός ηλιοβασιλέματος να αναφωνήσει «what a sunset!». Και πριν προλάβω την ανάλυση του θέματος, πετυχαίνω τη Φρόσω, πάλι στη χώρα του FB, να κλαίει τον πατέρα της. Και γράφει ένα ολόκληρο κείμενο για τον μακαρίτη, στην αγγλικήν επίσης. «My beloved father» τον έκλαιγε τον μακαρίτη. Και αυτόματα πλακώσαμε και μεις τα LIKE. Ούτε θυμάμαι πόσα LIKE μάζεψε ο μακαρίτης πατήρ Φρόσως. Και άλλα τόσα «My deepest condolences». Το νέο συλλυπητήριο. Και όλοι ήμασταν Έλληνες! Και κει ένιωσα ότι μπορεί να ζούμε κι ένα δράμα χωρίς να το νιώθουμε ως δράμα. Και ως δράμα πιθανολογώ θα το εισπράττει και ο μακαρίτης. Ο έρμος πατέρας της Φρόσως. Που θα ψάχνει να καταλάβει, εκείνο το «Beloved father» της κόρης του, από Γης μεριά. Και ίσως ρωτάει κανέναν φίλο του ουράνιο «Καλό είναι αυτό που λέει η Φρόσω για μένα ή κακό, πατριώτη;».
Τόσο που τρεμοσβήνει η ελληνική μας γλώσσα προτείνω τουλάχιστον να κλαίμε τα πεθαμένα μας στα ελληνικά, βρε παιδιά!
protagon.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.