Προεδρική εκλογή, «κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ», δανειστές:

 ...έρχεται η ώρα της μεγάλης σύγκρουσης

ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΕΛΙΓΓΩΝΗΣ
 Μέσα σε μερικές μόλις ημέρες, η κυβέρνηση ανέτρεψε την επί 2,5 χρόνια στρατηγική της, ακύρωσε το «αφήγημα» που με πολλή προσοχή και επιμέλεια –παρά τις αντιξοότητες- φιλοτεχνούσαν συστηματικά ο Αντώνης Σαμαράς και ο Ευάγγελος Βενιζέλος και άνοιξε την διαδικασία της προεδρικής εκλογής με τη χώρα «ξεκρέμαστη» για την «επόμενη μέρα».
Ο πρωθυπουργός και ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης επί μήνες μας διαβεβαίωναν ότι η προεδρική εκλογή –άρα, το «ρίσκο» να γίνουν πρόωρες εκλογές- θα διεξαγόταν σε συνθήκες ηρεμίας, με διασφαλισμένη την «επόμενη μέρα» και, σε κάθε περίπτωση, έξω από τον ασφυκτικό μνημονιακό «κορσέ». Και μετά άρχισαν οι «διορθώσεις». Εντάξει, το ΔΝΤ δε θα έφευγε ακριβώς, αλλά θα παρείχε τεχνικές συμβουλές. Και μετά το ΔΝΤ θα είχε «κεντρικό ρόλο». Και, εντάξει, το Μνημόνιο που δήθεν τελείωνε δε θα τελειώσει τελικώς, αλλά θα πάρει μία «τεχνική» παράταση. Με option να φτάσει ακόμη και τους 6+6 μήνες. Και, εντάξει, έχουμε πετύχει τόσο πολλά ως χώρα που οι δανειστές θα μας έδιναν μετ’ επαίνων και απροβλημάτιστα το απολυτήριο από το σκληρό σχολείο της προτεσταντικής δημοσιονομικής ηθικής. Μόνο που ζήτησαν και μερικά μέτρα για να γίνει αυτό. Αφού πρώτα αντί για απολυτήριο, μας ενημέρωσαν ότι μας δίνουν απλώς «προαγωγή» στην επόμενη τάξη της σκληρής δημοσιονομικής επιτήρησης.
Τούτων δοθέντων, είναι σαφές πως η κυβερνητική στρατηγική χρεοκόπησε, κάπου ανάμεσα στο «Παρίσι 1» και στο «Παρίσι 2». Ίσως και αμέσως μετά. Όταν, πλέον, Σαμαράς και Βενιζέλος κατάλαβαν ότι οι «τροϊκανοί» δε θα έκαναν πίσω, αλλά θα συνέχιζαν να αξιώνουν μέτρα που δεν μπορεί να διαχειριστεί ούτε αυτή, αλλά ούτε η επόμενη κυβέρνηση. Μειώσεις συντάξεων, συντάξεις πείνας, ανύπαρκτα εργασιακά δικαιώματα και μισθούς αναξιοπρέπειας και φτώχειας, αλλά και υπερφορολόγηση, χωρίς καμία μέριμνα για τις στοιχειώδεις ανάγκες του ανθρώπου, που προσδιορίζουν και τις βασικές φοροαπαλλαγές.
Ελέχθη πως η σκληρή στάση της τρόικας δεν ήταν μόνο μήνυμα προς την κυβέρνηση, αλλά κυρίως ένα μήνυμα προς τον ΣΥΡΙΖΑ, τι θα έχει να αντιμετωπίσει ως η «εν αναμονή» κυβέρνηση. Και πράγματι, η ανυποχώρητη στάση των «τροϊκανών» είχε κι αυτή την διάσταση. Όμως, κυρίως, έχει μια άλλη διάσταση: πως για όσο διάστημα η Ελλάδα δεν θα μπορεί να βγει στις αγορές και να πατήσει στα πόδια της ως ανεξάρτητο κράτος, οι δανειστές θα συνεχίσουν να ζητούν παράλογα πράγματα, να αξιώνουν τρελές απαιτήσεις και να προωθούν ένα οικονομικό και κοινωνικό μοντέλο που «κινεζοποιεί» την ελληνική οικονομία και μας καθιστά παρίες της Ευρώπης.
Και, εντάξει, η κυβέρνηση το κατάλαβε πολύ αργά. Πίστευε ότι θα πάρει κάποιο «δώρο» για την πιστή τήρηση των συμφωνηθέντων, αλλά τελικώς την «άδειασαν». Γι’ αυτό και άνοιξε τη βαλβίδα των εξελίξεων, δρομολογώντας την προεδρική εκλογή. Είτε για να αφήσει την «καυτή πατάτα» στους επόμενους, είτε για να ανανεώσει την πλειοψηφία της στη Βουλή και να έχει ελπίδα να περάσει μερικά ίσως από τα μέτρα που απαιτεί η τρόικα.
Όμως, η αξιωματική αντιπολίτευση δεν έχει επενδύσει σε καμία «στρατηγική του καλού μαθητή», ούτε βαυκαλίζεται πως αν ισοπεδώσει την κοινωνία, θα πάρει κάποιο «μπράβο» από την κ. Μέρκελ ή τον κ. Γιούνκερ. Αν, λοιπόν, γίνουν εκλογές και οι δανειστές έχουν και στην επόμενη φάση τις ίδιες απαιτήσεις και την ίδια, σκαιότατη συμπεριφορά, τότε ίσως θα πρέπει να ανοίξει από την αρχή μια γενική συζήτηση. Μία συζήτηση με βασικό ερώτημα αν μας αξίζει το μέλλον που θέλουν για εμάς στο Βερολίνο, την Ουάσινγκτον, τη Φρανκφούρτη και τις Βρυξέλλες, αλλά και μία συνολική επανεξέταση –από την αρχή- των προτεραιοτήτων για την Ελλάδα.
Και απ’ αυτή τη συζήτηση, μπορεί να προκύψει η απόφαση να πει η Ελλάδα ένα ξερό «όχι». Και τότε, αν απέναντί τους δουν μία αποφασισμένη κυβέρνηση με μία εξίσου αποφασισμένη κοινωνία να την στηρίζει, μένει να δούμε πόσο αποφασισμένοι είναι και οι δανειστές να τραβήξουν το σχοινί μέχρι τέλους.
matrix24.gr