Αγγιλάτους…Βαγγιλάτους...

Γράφει ο Αρης Σκιαδόπουλος

Ως πρόλογος:
Απομεσήμερο στο σπίτι του Χαρίλαου, στο Χαλάνδρι, πριν από κάποια χρόνια. Ανάβει την πίπα και με ρωτάει:
– Δεν μι λες; Κάποιους Αγγιλάτους…Βαγγιλάτους, πως τουν λεν…
– Ευαγγελάτος Πρόεδρε.
– Αι γειάσου! Τίναι τούτος ρε παιδάκι μ;
– Από μας προέρχεται Πρόεδρε, τον είχαμε στην «ΠΡΩΤΗ».
– Τι λε ρε παιδάκι μ ! Τέτοια λουλούδια ιμείς τα βγάλαμε;
Είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου, που ντρέπομαι να δηλώσω την επαγγελματική μου ιδιότητα. Αισθάνομαι σαν τους Έλληνες αξιωματικούς, που μετά τη χούντα, δίσταζαν να κυκλοφορήσουν με τη στολή τους.
Πρώτη φορά νοιώθω την ανάγκη ν΄ απολογηθώ στον κάθε πολίτη της χώρας που είμαι δημοσιογράφος. Γιατί εκείνο που πρώτα έμαθα, είναι να βρίσκομαι πάντα στο πλευρό του πολίτη και να στηρίζω τη χώρα μου σε ώρες που δοκιμάζεται. Αυτό ΥΠΑΓΟΡΕΥΕΙ η δεοντολογία της δημοσιογραφίας, μαζί με το σεβασμό στην ΑΛΗΘΕΙΑ. Και όλα αυτά υπηρετούνται όταν δίχως..
φόβο και πάθος προσεγγίζονται επί ίσοις όροις όλες οι παράμετροι. Κι όταν ο δημοσιογράφος δεν υπηρετεί αφεντικά, αλλά εκχωρεί τις υπηρεσίες του σ΄ αυτά, αναφερόμενος μόνο στον ΛΑΟ.
Όλα αυτά τους τελευταίους έξη μήνες έχουν σκανδαλωδώς παραβιαστεί και δημοσιογράφοι των καναλιών μετατράπηκαν από υπηρέτες του δημοσίου συμφέροντος σε φτηνούς και συνάμα προκλητικούς προπαγανδιστές της μιας άποψης.
Παραβιάστηκαν:
1. Η διακριτότητα ανάμεσα στην είδηση και το σχόλιο. Ταυτόχρονα, ο παρουσιαστής που παρουσίαζε την είδηση τη σχολίαζε με τρόπο απόλυτα μονομερή και ιδιοτελή.
2. Η διαχείριση των πάνελ ήταν εξοργιστικά υποκειμενική σε βάρος της μιας άποψης και συνοδευόταν από τις- τους παρουσιαστές με μορφασμούς ειρωνείας ή αποδοκιμασίας.
3. Μια πρωτοφανής εκστρατεία τρομοκρατίας εξαπολύθηκε, υιοθετώντας και προβάλλοντας κατά κόρον την άποψη των δανειστών, σε βάρος όσων στήριζαν το ΟΧΙ.
4. Έγινε αποδεκτό και μάλιστα με ζουμ επιλεγμένα στοχευόταν η κονκάρδα του ΝΑΙ, που έφεραν στα σακάκια τους οι οπαδοί αυτής της άποψης.
5. Ακόμα και όταν ο Ελληνικός Λαός, στο σύνολό του, διατράνωσε την άποψη του υπέρ του ΟΧΙ, το κλίμα κατατρομοκράτησης του εντάθηκε με μια αήθη προκλητικότητα.
6. Σε αρκετά πάνελ νόμιζες ότι ο εκπρόσωπος του ΟΧΙ είχε προσκληθεί για να θυματοποιηθεί, ευρισκόμενος μέσα σε..λάκκο λεόντων, με συσχετισμούς ένας προς..τέσσερις και το δημοσιογράφο συντονιστή να συνηγορεί συνήθως σε βάρος του ΟΧΙ.
7. Επιχειρήθηκε με σκανδαλώδη ιταμότητα να εμφανιστεί η κορυφαία στιγμή της Δημοκρατίας, το δημοψήφισμα, ακόμα και μετά το αποτέλεσμα ως… διχασμός.
Τα υπόλοιπα θα τα βρει ο Εισαγγελέας... Ωστόσο:

Πάντα θα πέφτει ένας ίσκιος βαρύς πάνω μας, για τον τρόπο με τον οποίο υπηρετήθηκε η σχέση καναλάρχη- δημοσιογράφου. Η ανεξαρτησία του δημοσιογράφου πήγε στην άκρη για να υπηρετηθεί το συμφέρον του καναλάρχη.
Ως προς τον καναλάρχη: Ο εκδότης έχει δικαίωμα να διαχειρίζεται όπως γουστάρει την εφημερίδα του κι ο κόσμος την αγοράζει η δεν την αγοράζει. Η εφημερίδα με λίγα λόγια είναι προσωπικό, περιουσιακό, του στοιχείο. Το κανάλι όμως, δεν αποτελεί περιουσιακό του στοιχείο. Οι συχνότητες είναι δημόσιο αγαθό που εκχωρείται και δεν αποτελούν ιδιοκτησία κανενός.
Ως προς το δημόσιο ήθος του εκδότη: Χαράζει την γενική πολιτική του έντυπου του και αναθέτει την υλοποίηση της στον δημοσιογράφο, χωρίς να παρεμβαίνει στη δουλειά του. Αυτό το σεβάστηκαν ΟΛΟΙ οι παραδοσιακοί εκδότες. Παράδειγμα: Όταν κάποτε ο υπουργός της κυβέρνησης Καραμανλή, ο Παπαληγούρας, παρενέβη στον Τζώρτζη Αθανασιάδη, για να απολύσει έναν συντάκτη της «ΒΡΑΔΥΝΗΣ» επειδή είχε γράψει κάτι πού δεν του άρεσε,ο Τζώρτζης του απάντησε:
– Ναι, με μια προϋπόθεση
– Ποια;
– Να κάνεις εσύ τη δουλειά του συντάκτη μου…
Αυτό ήταν το ήθος των παραδοσιακών εκδοτών. Γι αυτό, ο αείμνηστος Μπότσης είχε εμπιστευτεί την εφημερίδα του σε συντάκτες που η πλειοψηφία τους ήταν κομμουνιστές με πρώτο και καλύτερο το Φοίβο Γρηγοριάδη. Και μέσα από τα γραφεία της «Ακρόπολης», η Ασφάλεια τής χούντας συνέλαβε τον Κωστάκη Παπαϊωάννου, για τη συμμετοχή του στό ΠΑΜ.
Με λίγα λόγια: Πάντα υπήρχε μια εμφανής διακριτότητα στο ρόλο του Εκδότη και του δημοσιογράφου. Κι ένας σεβασμός. Μόνο τα τελευταία χρόνια η σχέση αυτή έχει μεταλλαχθεί σε σχέση αφεντικού- υπαλλήλου…
Όταν στα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης σ΄ ένα μου ρεπορτάζ στα «ΝΕΑ », τόλμησα να αναφερθώ απαξιωτικά για τον Καραμανλή, παρά το ο,τι η πολιτική τής εφημερίδας στήριζε το ΠΑΣΟΚ, με κάλεσε ο διευθυντής μου για να μου πει:
 – Ακούστε κύριε συνάδελφε. Ο Πρωθυπουργός είναι κορυφαίος θεσμός και δεν νομιμοποιείται ο οιοσδήποτε συντάκτης να αναφέρεται σ΄ αυτόν, παρά μόνον ο αρθρογράφος της εφημερίδας.
Αυτό ήταν το ήθος στο οποίο γαλουχηθήκαμε εμείς, πριν πλακώσουν οι κάθε είδους εργολάβοι κι έμποροι της δημοσιογραφίας. Και υπήρξαν πολλοί συνάδελφοι που ύψωσαν το ανάστημα τους σ΄ αυτούς τους εργολάβους, αρνούμενοι να τους υπηρετήσουν.
Διαφύλαξαν ως κόρη οφθαλμού το ήθος και την αξιοπρέπεια του δημοσιογράφου, προστατεύοντας ταυτόχρονα τις αξίες ενός Λαού που δεν εμπορευματοποιούνται.
Για να δούμε σήμερα αυτές τις αξίες να γίνονται αθύρματα στο πρόσωπο κάποιων αστέρων, που κατάντησαν να γίνονται εξώφυλλα σε λάιφ- στάιλ περιοδικά.
Δεν είναι όμως αυτή η δημοσιογραφία. Και η παρέμβαση του Εισαγγελέα είναι κάτι που αφορά τη Δικαιοσύνη. Στη συνείδηση όμως όλων εμάς που μάθαμε να τιμάμε την ΑΛΗΘΕΙΑ, έστω κι αν στρέφεται εναντίον μας, είναι κατάπτυστοι. Γιατί η αλήθεια και η Πατρίδα δεν εξαγοράζονται με… ολίγα αργύρια. Κι επειδή η Δημοσιογραφία αποτελεί κεντρικό πυλώνα της Δημοκρατίας έχουμε χρέος όλοι να την προστατεύσουμε από χαζοχαρούμενα πρώην μοντέλα που παριστάνουν τους δημοσιογράφους και… εκπροσώπους της διαπλοκής.
- imerodromos