Άρθο-ανάλυση γιά τή ρίζα τής κακοδαιμονίας πού -διαχρονικά- ταλανίζει τή Μύκονο, τού πολιτικού επιστήμονα Νίκου Κάπλαντζη

                                           Για την αιτία των πραγμάτων στη Μύκονο  
                              (παλαιών, σημερινών, μελλοντικών). 

τού Nίκου Κάπλαντζη
Η στοχοθεσία μιας δημόσιας παρέμβασης έχει νόημα μόνο όταν έχει ξεκάθαρο σημείο αναφοράς και πολύ περισσότερο : ολοκληρωμένη κριτική συγκρότηση πάνω σε γεγονότα, καταστάσεις, συμπεριφορές και πρόσωπα. Και εκ παραλλήλου προτάσεις για την αλλαγή των ανομικών καταστάσεων. 
Αν οι δύο παραπάνω προϋποθέσεις δεν ισχύουν τότε οδηγούμαστε αναπόφευκτα σ' ένα φαύλο κύκλο φιλολογικών συζητήσεων, διαδικτυακών εξυπνακισμών, τακτικισμών και προσωπικών στρατηγικών που το μόνο που τελικά κάνουν είναι να δρουν αποπροσανατολιστικά ως προς το επίδικο ζήτημα της παρέμβασής μου :  
Την κινηματική/συλλογική δράση για ριζικές αλλαγές σε πρόσωπα, νοοτροπίες και πολιτικές. 

Ας έρθουμε στο προκείμενο :  
Για την αιτία των πραγμάτων λοιπόν  
(στέκομαι μόνο στο κεντρικό και όχι στα επιμέρους. Ο αριθμός τους είναι τόσο μεγάλος που απαιτούνται σειρά άρθρων)

1. Ζήτημα πρώτο. Ποιο είναι το πρόβλημα; Eπ' αυτού δεν υπάρχει κοινός τόπος. Γιατί αν υπήρχε θα είχαν υπάρξει θεσμικές παρεμβάσεις για την επίλυσή του. Άρα, πρώτη προϋπόθεση για την όποια αλλαγή είναι να καταστεί δυνατή μια συναίνεση σχετικά με το τι συνιστά πρόβλημα.

2. Ζήτημα δεύτερο. Ποια είναι η αιτία του προβλήματος; Οι θεσμοί, τα πρόσωπα, και τα δύο μαζί ή τίποτα από τα δύο. Αν ορίσουμε το ποιος φταίει τότε θα έχουμε το στόχο.

3. Ζήτημα τρίτο. Ποια είναι η λύση του προβλήματος; Η μέθοδος με άλλα λόγια για την επίλυση του προβλήματος. Η κοινοβουλευτική διαδικασία, ο νόμος, ή η προσωπική και μοναχική διαδρομή της αντίστασης;

Aναλυτικότερα: 
 1. Ζήτημα πρώτο. To κεντρικό πρόβλημα είναι η απόλυτη υποταγή της πολιτικής στην οικονομία και δει στον οικονομισμό. Του δήμου και όλων συν' αυτών τα τελευταία 26 χρόνια σε κάθε λογής μικρά και μεγάλα συμφέροντα, όπου ο δημόσιος χώρος και το συλλογικό καλό υποβαθμίζονται στο βωμό της αλόγιστης και με κάθε μέσο "επιχειρηματικής" πρακτικής. Δεν λέω κάτι νέο. Απλά ο βαθμός διαπλοκής διαφέρει. Άλλος καλύπτει τον φίλο, άλλος τον συγγενή, άλλος τον οικονομικά ισχυρό. Οι συνέπειες αυτού του φαινομένου (που ισχύει και αλλού φυσικά) είναι αρνητικά καταλυτικές. Θα αναφερθώ ενδεικτικά στη δεδομένη καταστροφή του τοπικού οικισμού. Αισθητικά, οικονομικά, κοινωνικά. Αισθητική Ζεφύρη Αττικής και οικονομικά αρπακτής. (Προσοχή! Αναφέρομαι μόνο σε όσους πλουτίζουν παρανομώντας και όχι στο σύνολο των επιχειρήσεων) Πολλές και κακές ξενόφερτες επιχειρήσεις με ζωή το πολύ 2 χρόνων που δεν αφήνουν τίποτα στον τόπο. Εκ παραλλήλου παλαιότερες επιχειρήσεις (ντόπιων και άλλων) διατηρούνται αποκλειστικά μέσα από την ανοχή του Δήμου. Ποιοί πλήττονται; Φυσικά οι νόμιμοι,  κυρίως μικρομεσαίοι επιχειρηματίες, που μέσα σε συνθήκες αθέμιτου ανταγωνισμού καρπώνονται πολύ λιγότερα από τον διαρκώς αυξανόμενο συσσωρευμένο πλούτο. Εκ παραλλήλου, η κακογουστιά και η φθήνια έχει αλλοιώσει τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του τοπικού οικισμού που έχει μετατραπεί σ' ένα υπερ-κορεσμένο εμπορικό κέντρο στο οποίο δεν κατοικεί κανείς μετά το τέλος της τουριστικής περιόδου. Η καρδιά του νησιού μετατρέπεται σε ένα νεκροταφείο ψυχών, με διαλυμένο τον κοινωνικό ιστό (χωρίς υπηρεσίες, χωρίς μαγαζιά, χωρίς Τύπο, χωρίς περίπτερα, με άδεια τα ελάχιστα μαγαζιά, χωρίς πολιτισμό και......πολλά ακόμα) που μια βόλτα στα σκοτεινά σοκάκια μόνο θλίψη σου προκαλεί. Αυτό ονομάζεται ανάπτυξη;  

2. Ζήτημα δεύτερο. Ο κύριος υπεύθυνος για την κατρακύλα του νησιού είναι η εκάστοτε δημοτική αρχή. Το δημοτικό συμβούλιο και...
 συνέχεια
 ...προσωπικά ο δήμαρχος που προΐσταται. Αυτός χαράζει την στρατηγική, αυτός ελέγχει, αυτός έχει τον πρώτο και τελευταίο λόγο. Σε μικρότερο βαθμό η αντιπολίτευση, αν βέβαια υπάρχει. Άλλοτε είτε γιατί τα έχει βρει με τον εκάστοτε δήμαρχο και άλλοτε γιατί δεν έχει καμία διάθεση να συγκρουστεί με τα πραγματικά συμφέροντα. Στην πρώτη περίπτωση κωφεύει, στην άλλη δημοσιογραφεί. Όλα τα υπόλοιπα είναι ελάσσονος σημασίας. Η αστυνομία, η πολεοδομία, το λιμεναρχείο κ.λπ. Γιατί; Καμιά υπηρεσία δεν μπορεί να μην πράξει το αυτονόητο όταν γνωρίζει ότι ο εκάστοτε δήμαρχος δεν είναι εύκαμπτος σε εξυπηρετήσεις (γενική αρχή). Στην περίπτωση της Μυκόνου εδώ και 26 χρόνια η τακτική είναι η εξής: καλύπτουμε την αδυναμία μας να εφαρμόσουμε το δίκαιον (το ηθικά και νομικά ορθόν) πίσω από την κωλυσιεργία ή την παραβατικότητα των θεσμικών οργάνων. Δήμος χωρίς έμπνευση, χωρίς όραμα έχει μετατραπεί σε μια αντιπροσωπεία προσωπικών εξυπηρετήσεων που φαίνεται να αγνοεί την τοπική ιστορία, τον πολιτισμό, τη σημασία του κάλλους και του απέριττου. Χυδαίος νεοφιλελευθερισμός και πολιτισμικός βαρβαρισμός μας πληγώνουν καθημερινά.

3. Ζήτημα τρίτο. Η μέθοδος για την αλλαγή έχει δύο στάδια. Τον βραχύ και μακρύ χρόνο. Το σήμερα και το αύριο. Το σήμερα ενέχει την ακαριαία δράση. Το έχω προτείνει σε ανύποπτο χρόνο. Την σύμπραξη σε ένα κοινό μέτωπο πολιτών που πέρα και έξω από τις όποιες κομματικές ή επιχειρηματικές τους διαφορές θα έχουν ένα κοινό στόχο: την απαρέγκλιτη τήρηση και εφαρμογή του νόμου προς πάσα κατεύθυνση με αρχικό σκοπό την σε πρώτη φάση αποκοπή της συνδιαλλαγής της δημοτικής αρχής με την τοπική οικονομία. Μ' αυτή την στρατηγική η πίτα της οικονομίας θα μεγαλώσει διότι πολλοί παρανομούντες είτε θα συμμορφωθούν είτε θα μείνουν χωρίς επιχείρηση. Η αγορά θα ισορροπήσει και παράλληλα ο δημόσιος χώρος (ως αισθητική και χωροταξία) θα αναπνεύσει αφού δρόμοι θα ανοίξουν, βιτρίνες θα φύγουν, τα μπαρ θα σέβονται τον μόνιμο κάτοικο, η καθημερινότητα θα γίνει πιο ανθρώπινη κ.λπ. Για να γίνει αυτό ο Δήμος οφείλει απρόσωπα να τηρεί το νόμο και αυτό οφείλουμε να ανακτήσουμε ως κεκτημένο. Πως το κάνουμε αυτό;  
Στρεφόμαστε νομικά σε κάθε πρόσωπο του Δήμου που έχει βάλει την υπογραφή του σε κάθε έκνομη πράξη ή έχει αγνοήσει καταγγελία Δημότη.  
Πάμε δηλαδή ανάποδα. Δεν στρεφόμαστε στον επιχειρηματία αλλά σε εκείνον που του έδωσε το δικαίωμα να παρανομεί. Και αφού πάνε καμία εικοσαριά φορά στον εισαγγελέα ας δούμε πόσο εύκολα ξανακάνουν τους κουφούς και τους τυφλούς. Αρκεί μια ομάδα πολιτών (50-100 άτομα) για να σταματήσει τον κατήφορο. Αρκεί να υπάρχει έμπνευση, πείσμα, στόχος και μέθοδος. Ταυτόχρονα, απαιτείτε κινητοποίηση όλων των δυνατών μορφών επικοινωνιακής κάλυψης των ενεργειών μας με παράλληλη καταγγελία των φαινομένων προσωπικά στον αρμόδιο υπουργό και στα κόμματα της αντιπολίτευσης. Συνεχώς και αδιαλείπτως. Μην ξεχνάτε ότι κάποτε οι Δήμαρχοι θέλουν να γίνουν και βουλευτές. Ο πρότερος έντιμος βίος είναι το διαβατήριο. Ας τους φέρουμε σε δύσκολη θέση. Μακροπρόθεσμα, ο στόχος θα είναι η αυτοκάθαρση και η προσπάθεια να ανακαλύψουμε πολίτες που θα στελεχώσουν συνδυασμούς με άλλη φιλοσοφία και ηθικό ανάστημα. Δεν είναι εύκολο, αλλά μονόδρομος. Ο ομφάλιος λώρος μεταξύ ανάξιων δημοτικών αρχόντων και παρανομούντων επιχειρηματιών αποκόπτετε μόνο όταν θα πάψει να υπάρχει αντικείμενο συναλλαγής, έστω και με όρους απλής αμέλειας. Στόχος πρέπει να είναι αποκλειστικά ένας. Πως μέσα από μια μάχη χαρακωμάτων, τακτικών κινήσεων και μεθοδευμένων δράσεων θα απογυμνώνουμε καθημερινά τη διοίκηση του δήμου από την αυθαίρετη πολιτική της. Μια απονομιμοποίηση στηριγμένη στο δίπολο: εισαγγελέας και δημοσιότητα.

Συμπεράσματα

1. Η παρασιτική οικονομία καθορίζει και ελέγχει τη πολιτική εξουσία την οποία και έχει επιλέξει να άρχει του τόπου.

2. Το δημοτικό συμβούλιο είναι απλά διακοσμητικό. Και είναι απορίας άξιο ότι δεν υπάρχει κανένας που να έχει παραιτηθεί για λόγους ευθιξίας.

3. Ο Δήμαρχος είναι προσωπικά υπεύθυνος για το σημερινό χάλι (που το βρήκε) και συστηματικά φροντίζει να συντηρεί με προκλητικό τρόπο. Μαζί βέβαια με τους συνεργάτες του.

4. Η αντιπολίτευση στέκεται αμήχανη. Ανίκανη να εμπνεύσει και να προσδώσει κινηματικό χαρακτήρα στην κριτική της αναλώνετε σε δημοσιολογικές παρεμβάσεις δημοσιογραφικής υφής, αντί να οργανώσει και να παλέψει με τους πολίτες σ' ένα κοινό μέτωπο με σύνθημα: νομιμότητα παντού. Θέλουμε το νησί μας πίσω.

5. Η ορθολογικοποίηση της αγοράς είναι προς το συμφέρον των πολλών και όχι των λίγων. Ιδιαίτερα των μικρομεσαίων Μυκονιατών που ζουν όλο το χρόνο στο νησί.

6. Οργανωμένη συλλογή καταγγελιών με εξατομίκευση της ευθύνης εκείνου που τις αγνόησε. Προσωποποίηση της ευθύνης και απευθείας στο εισαγγελέα, στην αποκεντρωμένη διοίκηση και στον συνήγορο του πολίτη.

7. Συστηματική διαφώτιση των κατοίκων του νησιού (συνελεύσεις, σωματεία, ΜΜΕ, διαμαρτυρίες) για τις πραγματικές διαστάσεις του φαινομένου. Στο επίκεντρό μας πρέπει να είναι η προστασία του απλού πολίτη, του μικρομεσαίου, του εργαζόμενου που δεν διαπλέκεται αλλά προσπαθεί να επιβιώσει. Στις μικρές οικογενειακές επιχειρήσεις, στους απανταχού "νόμιμους" (με την τυπική και ηθική έννοια) που τα φέρνουν όλο και πιο δύσκολα ενώ το νησί συνολικά διαθέτει όλο και πιο πολύ πλούτο. Η κοινωνία για να αλλάξει πρέπει να πολωθεί. Η τεχνητή συναίνεση διαιωνίζει την διαφθορά και νομιμοποιεί εκείνους που την συντηρούν.  Δεν είμαστε όλοι ίδιοι, δεν έχουμε τα ίδια συμφέροντα, την ίδια ηθική στάση απέναντι στα πράγματα. Πρέπει να διαλέξουμε στρατόπεδο. Ή με εκείνους που ευνοούν τους λίγους ή με εκείνους που θα θελήσουν με όπλο την αλήθεια και τη νομιμότητα να σχεδιάσουν πολιτικές προς όφελος των πολλών. Μπορούμε; Να είστε βέβαιοι ότι αν αυτό ο κόσμος το καταλάβει θα αλλάξει και ο Δήμος και η φιλοσοφία του. 
 Nίκος Κάπλαντζης

ΥΓ. Kαταθέτω τις παραπάνω σκέψεις έχοντας κατά νου μια προσωπική υπόθεση. Πως μέσα από την τριετή επιμονή της οικογένειάς μου ως προς ένα "αστείο" για κάποιους θέμα έσωσε την πλατεία που διαμένουμε από ολική καταστροφή. Αν το ίδιο έκαναν και οι άλλοι, συλλογικά και οργανωμένα, δεν θα άλλαζαν τη μοίρα αυτού του όμορφου τόπου;                  
 Ν.Κ.