Ηταν Μάρτιος του 2015 όταν ο Αντώνης Ρήγας έφτασε στην Ειδομένη με σκοπό να προετοιμάσει, ως συντονιστής, την εγκατάσταση κλιμακίου του βελγικού τμήματος των Γιατρών Χωρίς Σύνορα.
Το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να φτιάξει μια βρύση για να ξεδιψούν οι κατάκοποι πρόσφυγες και μετανάστες που λούφαζαν στους θάμνους και στα δέντρα περιμένοντας την ευκαιρία να τρυπώσουν στα σύνορα με τη FYROM και να φύγουν για την Κεντρική και Βόρεια Ευρώπη.
«Υπήρχαν άτομα κρυμμένα στα δέντρα στην πλευρά του ποταμού και άλλα εκεί όπου σήμερα είναι το αγκαθωτό τείχος. Ηταν και αυτοί κρυμμένοι. Δεν υπήρχαν συρματοπλέγματα και προσπαθούσαν να βρουν ευκαιρία να περάσουν, με τη βοήθεια διακινητών», λέει στην «Κ».
Μέσα σε ένα χρόνο, γύρω από τη «βρύση του Ρήγα» στήθηκε μια ολόκληρη «πολιτεία» συνώνυμη πια σ’ όλο τον πλανήτη, στην κοινή γλώσσα των εικόνων, για το δράμα των προσφύγων, με κατοικίες, ιατρεία, καταστήματα, παζάρια, τζαμί, υπαίθρια κουρεία και εστιατόρια και περισσότερους από 10.000 «κατοίκους» που αρνούνται να την εγκαταλείψουν.
Τούτες τις μέρες η «φαβέλα» της Ειδομένης προετοιμάζεται, παρά τις συνεχείς κυβερνητικές διαρροές και τις διαβεβαιώσεις αξιωματούχων περί εκκένωσής της από ώρα σε ώρα, για τις ζέστες του καλοκαιριού. Μέχρι και κλιματιστικά (!) τοποθετούνται σε σκηνές ενώ η καθημερινότητα των καθηλωμένων αρχίζει να υπακούει, απουσία κρατικής παρουσίας και διαχείρισης, πλέον σε κανόνες που επιβάλλουν παραδόσεις και νοοτροπίες των τόπων προέλευσής τους αλλά και των υπόγειων εξουσιών που ασκούν διάφορες ομάδες με μαφιόζικα χαρακτηριστικά...
Πώς φτάσαμε όμως έως εδώ; Οταν ο Αντώνης Ρήγας έφτασε στην Ειδομένη, δεν υπήρχαν συρματοπλέγματα και σκηνές στο διάσελο του κάμπου, όπου σήμερα φιγουράρει μια ολόκληρη πόλη. Ηταν η εποχή που η Αθήνα ακολουθούσε πολιτική «ανοιχτών θυρών»...
συνέχεια
...η οποία διευκόλυνε τις προσφυγικές ροές να συνεχίσουν στον βαλκανικό διάδρομο, που ξεκινούσε από την Ειδομένη και έφτανε μέχρι την Αυστρία, και μάλιστα δεν έχανε την ευκαιρία να προβάλλει το ανθρωπιστικό της προφίλ κουνώντας το δάχτυλο στα κράτη του βαλκανικού διαδρόμου, που μαζί με την Αυστρία και τις χώρες του Βίσεγκραντ αξίωναν από την Ελλάδα ως χώρα-μέλος της Ε.Ε. να φρουρήσει τα σύνορά της.
«Οσο περνούσαν οι μέρες όλοι και περισσότεροι κατέφθαναν με τα πόδια, με ταξί, με ό,τι μπορούσαν. Τρέχαμε από πίσω τους στη διαδρομή για να δίνουμε νερό, φαγητό, φάρμακα και ιατρική βοήθεια στους πεζοπόρους. Αλλοι λιποθυμούσαν μέσα στη ζέστη, περπατούσαν μάνες με παιδιά στην αγκαλιά», λέει ο κ. Ρήγας.
Το πρώτο μεγάλο κύμα, 4.000 άτομα, καθηλώθηκε στην Ειδομένη τον Ιούνιο όταν τα Σκόπια ανέπτυξαν ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις που απωθούσαν τα καραβάνια κάνοντας χρήση χημικών και πλαστικών σφαιρών, για να ακολουθήσει ο εγκλωβισμός άλλων 9.000 προσφύγων και μεταναστών στο διήμερο 19-20 Αυγούστου, οπότε οι Αρχές της ΠΓΔΜ αύξησαν τα μέτρα φρούρησης χρησιμοποιώντας βία και κλείνοντας σχεδόν τα σύνορα. Στις αρχές Σεπτεμβρίου θα στηθούν οι πρώτες σκηνές, τέσσερις μεγάλες των Γιατρών Χωρίς Σύνορα και μία της Υπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ, ενώ στην Ειδομένη θα αρχίσουν να καταφθάνουν η μία μετά την άλλη ΜΚΟ και φιλανθρωπικές οργανώσεις, ενώ βέβαια η συρροή προσφύγων συνεχιζόταν με αμείωτη ένταση καθώς όλοι έσπευδαν να προλάβουν να περάσουν, φοβούμενοι ότι τα σύνορα θα κλείσουν και θα μείνουν στη μέση της διαδρομής.
Μέρα με τη μέρα τα αντίσκηνα και τα παραπήγματα στο πέρασμα αυξάνονταν και όταν τον Νοέμβριο οι Σκοπιανοί ύψωσαν τον πρώτο φράχτη –θα ακολουθήσει αργότερα και δεύτερος προς ενίσχυση του πρώτου– θα σημειωθούν σοβαρά επεισόδια τα οποία έκαναν τον γύρο του κόσμου, με την Ειδομένη να γίνεται καθημερινά σχεδόν πρώτο θέμα στα ΜΜΕ της υφηλίου. Οσα ακολούθησαν αποτυπώθηκαν ως μαύρη σελίδα του προσφυγικού δράματος, με πολλούς να φοβούνται για το τι έπεται...
Τα ξενοδοχεία, τα βενζινάδικα και οι ΜΚΟ
Ο έλεγχος στη «φαβέλα» της Ειδομένης έχει χαθεί, με την Ελλάδα να διασύρεται διεθνώς από τις εικόνες με τις άθλιες συνθήκες διαβίωσης στον καταυλισμό. Η κυβέρνηση, αντί εγκαίρως –από πέρυσι– να πάρει τον έλεγχο της κατάστασης εγκαθιστώντας ένα κέντρο διοίκησης που θα σχεδίαζε και θα κατηύθυνε τη δύσκολη καθημερινότητα των χιλιάδων ξεθεωμένων από την ταλαιπωρία ανθρώπων, θα διαχειριζόταν τις δραστηριότητες των ΜΚΟ και θα αναλάμβανε τη διανομή της ανθρωπιστικής βοήθειας, επέμενε να ψελλίζει ότι ο καταυλισμός δεν είναι νόμιμος και επομένως δεν μπορεί να κάνει τίποτα.
Πού βρισκόμαστε σήμερα; Οι εκτιμήσεις της κυβέρνησης ότι οι εναπομείναντες στην Ειδομένη, που ξεπερνούν τις 10.000, ενώ περίπου 3.000 βρίσκονται στα βενζινάδικα και σε ξενοδοχεία του Πολυκάστρου, θα κουραστούν και θα αναγκαστούν να εγκαταλείψουν την περιοχή, δεν δείχνουν να επιβεβαιώνονται, ούτε βέβαια υπάρχουν αυτή τη στιγμή και τα κέντρα στα οποία θα φιλοξενηθούν στην περίπτωση που πεισθούν να φύγουν... Βίαιη εκκένωση του χώρου θεωρείται αδιανόητη αφού ο κίνδυνος να ακολουθήσουν αιματηρά συμβάντα είναι ορατός. Το πλέον ενδεικτικό της ανεπάρκειας και της αμηχανίας είναι ότι το κράτος αδυνατεί να «ελευθερώσει» την υπό κατάληψη, εδώ και δύο μήνες, από πρόσφυγες σιδηροδρομική γραμμή, με πολλαπλές και βαριές συνέπειες για τη ελληνική οικονομία.
από τήν Έντυπη ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.