Ο λαϊκισμός ροκανίζει τη χώρα

ΑΛΕΞΗΣ ΠΑΠΑΧΕΛΑΣ
 Κ​​αμία κυβέρνηση στα χρόνια της κρίσης δεν απέκτησε ένα δικό της σχέδιο και όραμα για τη χώρα. Ο Γιώργος Παπανδρέου θεώρησε ότι το μνημόνιο ήταν μια μεγάλη ευκαιρία να γίνουν οι μεταρρυθμίσεις που εκκρεμούσαν επί δεκαετίες, αν και βρίσκονταν σε όλα τα προεκλογικά προγράμματα των μεγάλων κομμάτων. Βυθίστηκε όμως στο τέλμα που δημιούργησαν η διαχειριστική του ανικανότητα, το βαθύ ΠΑΣΟΚ και ένας ισχυρός εσμός συμφερόντων.
Ο Αντώνης Σαμαράς ακολούθησε μια διπολική πολιτική, συνειδητοποιώντας από τη μια την ανάγκη των μεταρρυθμίσεων, όντας όμως από την άλλη όμηρος παλαιοκομματικών δεσμεύσεων και νοοτροπιών. Η πίεση της υλοποίησης των μνημονιακών υποχρεώσεων και των περίφημων... δόσεων πάντως  δεν άφηνε σε κανέναν περιθώρια για να σκεφθεί πιο δημιουργικά και με όραμα.
Οσο για τον Αλέξη Τσίπρα, δεν είχε ποτέ σχέδιο. Επιχείρησε να κάνει μια «κατάληψη» σε ευρωπαϊκό επίπεδο, απέτυχε οικτρά, και από τότε ακολουθεί μια τακτική που βασίζεται σε σχεδιασμούς δύο - τριών εβδομάδων ή και ημερών ακόμη. Το όραμα είναι να κατεβεί ο πήχυς παντού προς τα κάτω, στην Παιδεία, στους θεσμούς, στην ασφάλεια, όπου γίνεται.
Στόχος, να ικανοποιηθεί μια εκλογική πελατεία και η πολιτική επιβίωση. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Η υπόθεση κάποιων ότι θα μπορούσε να γίνει ο «Λούλα της Μεσογείου» έχει καταρρεύσει. «Δεν το ’χει», όπως θα έλεγε κάποιος πιτσιρικάς στις μέρες μας.
Χωρίς ένα δικό μας σχέδιο για το πώς θα ξεφύγει η χώρα από την κρίση, δεν πάμε πουθενά όμως. Και μάλιστα ένα σχέδιο απολύτως απτό και ρεαλιστικό, που θα φέρει μεγάλες τομές σε όλους τους τομείς. Τα καλύτερα ελληνικά μυαλά, εντός και εκτός Ελλάδος, πρέπει να βοηθήσουν στην κατάρτισή του. Η παρακμή καλπάζει, ροκανίζει κάθε στέρεο δοκάρι που στήριζε το ελληνικό κράτος.
Προϋπόθεση για να πετύχει ένα τέτοιο εγχείρημα είναι να πεισθεί ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας. Αυτό χρειάζεται τεχνοκρατικό λόγο αλλά και συναίσθημα, ένα αφήγημα που θα συγκινήσει μια κουρασμένη κοινωνία. Δεν είναι επίσης υπόθεση ενός κόμματος ή ενός πολιτικού ηγέτη.
Το σαράκι του λαϊκισμού άλλωστε έχει μπει για τα καλά στις «φλέβες» και της Νέας Δημοκρατίας, που θα έπρεπε κανονικά να παίζει τον ρόλο του κεντροδεξιού ευρωπαϊκού κόμματος και μόνο. Θα χρειασθεί μεγάλη αυτοπεποίθηση και δύναμη ο πρόεδρός της για να δαμάσει το κομμάτι που λειτουργεί σαν το... παλαιό ΠΑΣΟΚ. Πρέπει όμως να το επιχειρήσει, γιατί η χώρα δεν θα πάει πολύ μακριά εάν στην εξουσία εναλλάσσονται δύο λαϊκίστικα κόμματα, που δεν έχουν άλλο σχέδιο πλην της είσπραξης των δόσεων και της ικανοποίησης της πελατείας τους.

από τήν Έντυπη ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ