Είδες η ΔΕΗ;

του Χρήστου Ξανθάκη

Όταν κανιβαλίζεται η ενεργειακή ανεξαρτησία της χώραςΚαι κάπως έτσι φτάσαμε να είναι η ΔΕΗ και η μοίρα της το νούμερο ένα εμπόδιο στην ολοκλήρωση της Αξιολόγησης. Με κεφαλαίο Άλφα τη γράφω, μιας και όλα όσα δεν περιστρέφονται γύρω απ’ το Survivor αυτές τις μέρες, περιστρέφονται γύρω από το ντιλερίκι με τους Θεσμούς. Με τους Ευρωπαίους, με τους δανειστές, με τον Σόιμπλε, με όλα αυτά τα τυπάκια τέλος πάντων που έχουν τσουρνέψει μια αγκαλιά ασημικά από το ερμάριο και ονειρεύονται πλέον να βάλουν χέρι και στα κοσμήματα της μαμάς Ελλάδος. Κάτι σε μονάδες, ας πούμε, παραγωγής ενέργειας, κάτι σε υδροηλεκτρικά εργοστάσια, κάτι σε αποθέματα λιγνιτικά και πάει λέγοντας. Πράγμα το οποίον εκ πρώτης όψεως μοιάζει με παιχνίδι της ελεύθερης αγοράς, αλλά εν τέλει είναι ζήτημα εθνικής αξιοπρέπειας. Για νη μην πω επιβίωσης…
Εξηγούμαι για αποφεύγουμε τις παρεξηγήσεις. Είχα την τύχη πριν από κάποια χρόνια να συνδεθώ φιλικά με έναν από τους βετεράνους της ΔΕΗ. Ένα από τα στελέχη της επιχείρησης που ξεκίνησε πουλώντας ρεύμα στα χωριά και κατέληξε να παίζει ρόλο στη διαχείριση του ομίλου. Μου είπε πολλά και διάφορα και ευτράπελα, αλλά για την οικονομία της συζήτησης θα καταθέσω εδώ κάτι που μου έμεινε όσον αφορά στο στόρι με το ενεργειακό τοπίο της Ψωροκώσταινας:

«Ευτυχώς που είχε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής τη διορατικότητα κι επέμεινε στα λιγνιτικά εργοστάσια τη δεκαετία του ’70. Μπορεί να γκρινιάζαμε τότε και να τα βρίσκαμε χαμηλής απόδοσης και ποιότητας, εξασφαλίστηκε όμως  η ενεργειακή ανεξαρτησία της Ελλάδας για τις επόμενες δεκαετίες. Αλλιώς θα ήμασταν σε πολύ δύσκολη θέση!»

Αριστερός μου τα είπε αυτά, δεν μου τα είπε κανένας τύπος που τον είχε κορνίζα στο γραφείο του τον συγχωρεμένο τον Καραμανλή. Και είχε δίκιο απόλυτο. Η χώρα μας είναι πολύ τυχερή, μιας και κάθεται πάνω σε βουνά από λιγνίτη. Ο οποίος λιγνίτης είναι καύσιμο όχι και τόσο θελκτικό που βγάνει πολύ φούμο, αλλά παρά ταύτα είναι καύσιμο. Και σε μια εποχή που όλα κρίνονται γύρω απ’ την ενέργεια και το νερό, καλόν είναι να έχεις αποθέματα που σε μια δύσκολη στιγμή θα μπορείς να τα χρησιμοποιήσεις ατάκα κι επί τόπου. Και δεν θα περιμένεις την συναίνεση κανενός κερατά, που θα έχει βάλει χέρι στα ορυχεία και θα απαιτεί λύτρα εκβιαστικά…
Απλό είναι, δεν θέλει πολλή σκέψη. Όπως είναι απλό να απαιτεί κάποιος υπουργός σαν τον Σκουρλέτη να διατηρηθεί σε μεγάλο βαθμό ο δημόσιος χαρακτήρας της επιχείρησης και κάποιος, σχετικός τέλος πάντων έλεγχος στην αγορά ενέργειας. Όχι μόνο για να αποφευχθούν φαινόμενα τύπου Energa (όλα καλά παιδιά, τα χωνέψαμε τα τσουρνεμένα;), αλλά και για να μπορεί ο μέσος κακομοίρης να βλέπει, να μαγειρεύει, να ζεσταίνεται. Ναι, δεν έχει καμιά όρεξη ο υπουργός Εσωτερικών να απολογείται για θανάτους από μαγκάλια και καλά κάνει…
Στο διά ταύτα όμως. Στο διά ταύτα να μην τα πω εγώ, να αφήσω τον Σκουρλέτη να το κλείσει το θέμα, από τη θέση ενός πολιτικού που καταλαβαίνει τόσο τις ανάγκες της ελεύθερης αγοράς όσο και τις ανοιχτές πληγές του ελληνικού λαού. Με δικά του λόγια και προσυπογράφω:

«Δεν είμαι οπαδός παρωχημένων αντιλήψεων που δεν αντιλαμβάνεται τις αλλαγές που έχουν συμβεί στην ευρωπαϊκή αγορά ενέργειας, της οποίας είμαστε αναπόσπαστο μέλος, ούτε υπερασπίζομαι μονοπωλιακές καταστάσεις και ξεπερασμένα μοντέλα περασμένων δεκαετιών, ούτε όμως θεωρώ πως η κυβέρνησή μας δεν θα πρέπει να αντιταχθεί στον επιχειρούμενο κανιβαλισμό της ΔΕΗ.»