Ο πόλεμος εναντίον του πλαστικού άρχισε...

Ο Στρατός του Πλαστικού

  Ο «ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΗΣ ΣΑΚΟΥΛΑΣ» ΣΤΗ ΧΡΥΣΗ ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΣΥΝΘΕΤΙΚΟΥ

Ο πόλεμος εναντίον του πλαστικού άρχισε. Ο απηνής διωγμός του εισβολέα εκδηλώθηκε με αντανακλαστικά κάμπιας και με όπλο τα 4 λεπτά χρέωσης της πλαστικής σακούλας. Έπρεπε να περάσουν μερικές (πολλές)
δεκαετίες από την ολική εισβολή του πλαστικού στην καθημερινότητά μας, για να αρχίσει ο απελευθερωτικός αγώνας από τα υλικά που κατακλύζουν τις χωματερές, σαβουρώνουν τις θάλασσες, φτηναίνουν την αισθητική και ψαλιδίζουν την υγεία. Φυσικά, το ισχυρό μέτωπο του πλαστικού δεν είναι μόνο η σακούλα. Το νάιλον και τα ξαδέλφια του (πολυεστέρας κ.λπ.) μπήκαν στη ζωή τού σύγχρονου ανθρώπου από όλα τα σημεία του ορίζοντα, με πολλές διαφορετικές μορφές και με έναν άρτιο μηχανισμό προπαγάνδας που προσπάθησε να πείσει –και έπεισε–  ότι αναβαθμίζει τον βίο μας, εκμοντερνίζει το «είναι» μας και κάνει ευκολότερο το ζην μας.

Η πλαστική σακούλα ήρθε για να μας απαλλάξει από τις χοντρές πάνινες οικογενειακές τσάντες για τα ψώνια του μπακάλη, ή του μανάβη, και από τα ελαφριά διχτάκια της αγοράς που χωρούσαν στην τσέπη του σακακιού και μετά φορτώνονταν με διάφορα βρώσιμα για να μεταφερθούν σπίτι. Οι πολλαπλών χρήσεων τσάντες και τα βολικά διακριτικά διχτάκια εκδιώχτηκαν...
συνέχεια

...από την «εξυπηρετικότητα» της πλαστικής σακούλας, την οποία δεν ήταν ανάγκη να την κουβαλάς από το σπίτι. Ήταν διαθέσιμη σε κάθε σημείο πώλησης και έπαιζε τον μεταφορικό ρόλο της για πέντε, δέκα, είκοσι λεπτά πριν καταλήξει στον σκουπιδοτενεκέ ή σε κάνα ντουλάπι για άλλες χρήσεις. Μάλιστα η άτυπη προπαγάνδα για την επιβολή της, έλεγε ότι η πλαστική σακούλα είχε οικολογικά οφέλη γιατί αντικαθιστούσε τις χάρτινες που φτιάχνονταν από κομμένα δέντρα και έτσι, με το πλαστικό, γλίτωναν -έλεγαν- τα βουνά, τα δάση, οι δρυμοί!

Τα πλαστικό σηματοδοτούσε τη σύγχρονη ζωή. Μετά την Λίθινη Εποχή, την Εποχή του Χαλκού και την Εποχή του Σιδήρου, ερχόταν η Εποχή του Πλαστικού που εκτόπιζε το πανί, το ξύλο, το γυαλί, το λάστιχο, το μέταλλο. Έγινε ακόμα και σαρκαστικός στίχος από τον εθνικό μας Διονύση: «Σημαία από νάιλον, υψώνουμε σημαία πλαστική». 
Αποκτήσαμε πλαστικές λεκάνες, πλαστικά ποτήρια, πλαστικά  μαχαιροπίρουνα –ακόμα και πλαστικά τραπεζομάντιλα που τα βρήκαν εξυπηρετικά οι νοικοκυρές γιατί «δεν λεκιάζουν, δεν πλένονται, δεν σιδερώνονται», αλλά – άκουσον!– καθαρίζονται με το σφουγγάρι που, βέβαια, και αυτό ήταν συνθετικό για πάσα χρήση: για τα πιάτα, για τον νεροχύτη, για τον νιπτήρα και για το πλύσιμο του σώματός μας. Τραπεζομάντιλο πλαστικό και ευκολόχρηστο, έστω και αν στις πρώτες ημέρες της χρήσης του διαχεόταν στην κουζίνα μια μυρωδιά που, φαντάζομαι,  όμοιά της συναντάς την ώρα εξαερισμού χημικού εργοστασίου χωρίς φίλτρα στις καμινάδες.

Το άκρο άωτο τού συνθετικού κυνισμού ήταν η κατασκευή πλαστικών λουλουδιών που τα αγόραζες μια φορά και στόλιζαν το φτηνό γούστο τού σπιτιού για πάντα! Λουλούδια άφθαρτα, με πολλά χρώματα, πολλή επίπλαστη ζωντάνια και, βέβαια, χωρίς άρωμα – ή, μάλλον, με μυρωδιά σκόνης μετά από μια-δυο εβδομάδες από την τοποθέτησή τους στο βάζο, εξυπακούεται χωρίς νερό.

Ο κόσμος σχεδόν πανηγύριζε για τις ευκολίες που πρόσφεραν τα τεριλέν παντελόνια με την αναλλοίωτη τσάκιση, για τα πουκάμισα με το μεγάλο ποσοστό συνθετικού στο ύφασμά τους, που δεν ήθελαν σιδέρωμα (απευθείας από το σχοινί της μπουγάδας, στο σώμα) και για τις νάιλον κάλτσες που, ναι, έζεχναν αφόρητα τα καλοκαίρια, αλλά –βρε αδερφέ– ήταν πάμφθηνες και άφθαρτες, δεν χρειάζονταν κάθε τόσο μπάλωμα με τη βελόνα, με την κλωστή στο χρώμα της κάλτσας και το ξύλινο αυγό του μανταρίσματος που τέντωνε το βαμβακερό ύφασμα στο σημείο της τρύπας.

Το πλαστικό απλώθηκε στην οικουμένη σαν μύκητας. Κυκλοφορεί παντού, ακόμα και στο αίμα μας, μέσα από την καυτή σούπα στον νάιλον κεσέ του μαγειρείου, στη συσκευασία για το σπίτι, ή από το πλαστικό ποτήρι για τον ζεστό καφέ. Αλλά, τέλος πάντων, ο πόλεμος άρχισε! Η σακούλα όπου να ναι οπισθοχωρεί. Μπορεί και (σωστά θα γίνει!) να ηττηθεί. Όμως, οι άλλες δυνάμεις του Στρατού του Πλαστικού θα συνεχίσουν την κατοχή τού πλανήτη. Ως την καταστροφή του.

Τετάρτη, 10 Ιανουαρίου 2018
Διον. Βραϊμάκης

Harddog

ΣΗΜΕΙΩΣΗ:  Ο υπέρτιτλος γράφτηκε από τή "Νέα Μύκονο"
καί είναι βγαλμένος μέσα από τό κείμενο