Μέ διάλογο θά λήξει ο εμφύλιος στή Συρία

  τού Μιχάλη Ιγνατίου

Ανεξάρτητα από τον τρόπο αντίδρασης του προέδρου Μπαράκ Ομπάμα έναντι της επίθεσης με χημικά όπλα στη Συρία, κάποια γεγονότα είναι άκρως ενοχλητικά και απαράδεκτα.

Πριν και πάνω απ' όλα η χημική επίθεση και η ειδεχθής δολοφονία εκατοντάδων αθώων πολιτών είναι καταδικαστέα απ' όπου και αν προέρχεται και η διεθνής κοινότητα πρέπει να σύρει «κόκκινη γραμμή» και να τηρεί τις υποσχέσεις της. Ταυτόχρονα, η πολιτική των δύο μέτρων και δύο σταθμών είναι εξίσου απαράδεκτη. Πρέπει να τιμωρούνται όλοι οι παραβάτες και μάλιστα παραδειγματικά.
Ο πρόεδρος της Συρίας δεν είναι «άγιος» και πρέπει να πάψουμε να τον κρίνουμε ανάλογα με το «φιλοαμερικανισμό» ή τον «αντιαμερικανισμό» μας. Είναι ένας στυγνός δικτάτορας και αποτελεί το δεύτερο μέρος ενός αδυσώπητου εμφυλίου, που κόστισε τη ζωή σε 100.000 και πλέον πολίτες. Αρα, έχει τις ίδιες -αν όχι περισσότερες- ευθύνες από την αντιπολίτευση, που αλώθηκε από την Αλ Κάιντα του Ζαουάχρι.
Ο πρόεδρος Ομπάμα και η υπερδύναμη χάνουν το όποιο «δίκιο» τους όταν συνεργάζονται με τα στυγνά καθεστώτα του Περσικού Κόλπου εναντίον των εχθρικών τους δικτατόρων. Η Σαουδική Αραβία και άλλες χώρες της περιοχής είναι πιο απολυταρχικές και δικτατορικές ακόμα και από τη Συρία του Ασαντ. Δυστυχώς, μπροστά στα στρατηγικά και οικονομικά κέρδη η Αμερική ξεχνά ότι οι εμίρηδες καταπατούν κάθε ανθρώπινο δικαίωμα. Και η τακτική αυτή αναγκάζει πολλούς σε παγκόσμιο επίπεδο να αντιμετωπίζουν τις ΗΠΑ με μίσος.
Η επίθεση στη Συρία δεν δικαιολογείται εάν η Αμερική δεν παρουσιάσει πειστικές αποδείξεις. Ο ισχυρισμός ότι «ο Ασαντ έχει χημικά και οι αντίπαλοί του δεν διαθέτουν», άρα αυτός σκότωσε εκατοντάδες ανθρώπους, δεν πείθει. Οταν ο υπερσυντηρητικός πρόεδρος της αμερικανικής Βουλής, που κυριαρχείται από πολεμικά αισθήματα, δεν δέχεται τα στοιχεία του Λευκού Οίκου, τότε πώς θα πειστούν η αμερικανική και η διεθνής κοινή γνώμη;
Ο εμφύλιος της Συρίας δεν θα τερματιστεί με τα όπλα, αλλά με ειρηνικό διάλογο. Η Αμερική και το Ισραήλ γνωρίζουν ότι με τον Ασαντ έχουν μια «σιγουριά». Και η αλήθεια είναι ότι τους τρομοκρατεί η ιδέα ότι η χώρα και το χημικό της οπλοστάσιο θα πέσουν στα χέρια της Αλ Κάιντα. Θα είναι η μεγαλύτερη ήττα της Αμερικής.                                                                                    ("ΕΘΝΟΣ" 1/9)