Εμείς, αυτοί και οι βλάκες

Εχω την αίσθηση –και εσείς;– ότι πολλοί κύριοι και κυρίες του δημόσιου βίου, παλαιότερης και νεότερης «κοπής», διαπαραταξιακής προέλευσης, θεωρούν δεδομένη την υπέρτερη ευφυΐα τους έναντι του ακροατηρίου. Μας θεωρούν αμνήμονες, χωρίς κρίση, γνώση και άποψη. Δηλαδή μας θεωρούν βλάκες. Το φαινόμενο είναι μια, παραπλήσια, «θεσμοθετημένη» απόδοση του παραδοσιακού «ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε;» με αχίλλειο πτέρνα του τη σχετικότητα. Εχετε ακούσει κάποιον που θεωρείτε εσείς βλάκα να αποδέχεται με γενναιότητα τη βλακεία του; Αλλωστε πολλοί από αυτούς που κατατάσσουμε στην εν λόγω κατηγορία θεωρούν εμάς βλάκες. Αντε βγάλε άκρη... Πώς το είχε πει ο Αϊνστάιν; «Δύο πράγματα είναι άπειρα, το σύμπαν και η ανθρώπινη βλακεία, αλλά δεν είμαι σίγουρος για το πρώτο». Το πλέον διασκεδαστικό είναι ότι αυτοί που μας θεωρούν βλάκες, σε κατ’ ιδίαν συζητήσεις τους, θεωρούν βλάκες πολλούς συντρόφους τους. Τα νερά θολώνουν περισσότερο αν αποδεχθούμε ως αληθή την εκτίμηση του Ναπολέοντος Βοναπάρτη: «Στην πολιτική η βλακεία δεν είναι μειονέκτημα». Παράλληλα, η αίσθηση (ή ψευδαίσθηση) πνευματικής επάρκειας που διακατέχει κάποιον συχνά οδηγεί σε αήθεις συμπεριφορές. Σας θυμίζω την απρέπεια του διασκεδαστή και παρηγορητή κάθε πικραμένου Ελληνα, κ. Λάκη Λαζόπουλου, ο οποίος είχε αποκαλέσει «Φόρεστ Γκαμπ» τον εκλεγμένο από τον λαό πρώην πρωθυπουργό Γ. Παπανδρέου, μάλιστα ευρισκόμενος (ο «νέος Αριστοφάνης») εκτός συνόρων. Και μόνον διαστρέφοντας τη θεολογική χροιά της ευαγγελικής ρήσης «Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι, ότι αυτών εστιν η βασιλεία των ουρανών» μπορούν κάποιοι να αισθάνονται σιγουριά για το απώτερο μέλλον τους. Αλλωστε, ο τελευταίος πιστός γνωρίζει ότι διαβατήριο για τη μετά θάνατον δικαίωσή του αποτελούν τα αποκτημένα με επί Γης θυσίες πιστοποιητικά ταπεινότητας, φιλαλληλίας κ.λπ. Σίγουρο είναι ότι η ιδιότητα της βλακείας διαχρονικά είναι υπερταξική, υπερεθνική, διαπολιτισμική. Το συνοψίζει ο Ευάγγελος Λεμπέσης στο μνημειώδες έργο του «Η τεράστια κοινωνική σημασία των βλακών εν τω συγχρόνω βίω», που δεν πρέπει να λείπει από κανένα σπίτι. «...Ο βλαξ υπουργός, ο αγόμενος και φερόμενος υπό των υπαλλήλων του, και τα μέλη ενός εργατικού σωματείου, τα οποία εκμεταλλεύεται ο πονηρός εργατοκάπηλος, αποτελούν δύο παραδείγματα του γεγονότος ότι η βλακεία δεν έχει ταξικήν την πατρίδα» έγραφε, μεταξύ πολλών άλλων, ο Λεμπέσης εβδομήντα χρόνια πριν. Πόσο κομψά έθεσε το περί βλακείας κεφάλαιο η βυζαντινολόγος Ελένη Γλύκατζη Αρβελέρ, όταν πέρυσι, «έπεσε» στους υποψηφίους των Πανελλαδικών κείμενο δικό της. «Τι δίνετε εδώ στα παιδιά, τι πράγματα είναι αυτά; Γράφω δύσκολα, δεν θα επέλεγα ποτέ τέτοιο θέμα...». Είναι απίστευτο ότι τα τελευταία τεκτονικά έτη δεν δίδαξαν ακόμα στους -διαπαραταξιακά- κομπορρήμονες το σοφό: «Μεγάλη κουβέντα μη λες». Αυτοί με ποιους συναθροίζονται;   Του Κώστα Λεονταρίδη (Καθημερινή 4/9/13)