Αποδείχθηκε
ότι την άποψη που προασπίζει ο ΣΥΡΙΖΑ τη συμμερίζεται το σύνολο της
κοινωνίας και την υποστηρίζουν με αποχρώσεις όλες οι πολιτικές δυνάμεις.
Πανικόβλητη η κυβέρνηση, ανέκρουσε προσωρινώς πρύμναν στο θέμα του αιγιαλού. Η πρωτοβουλία του ΣΥΡΙΖΑ την τρόμαξε, όχι ως συνέχεια και κλιμάκωση της πολιτικής για τους 120, όχι ως εγγραφόμενη στην πολιτική προσπάθεια της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αλλά ως κίνηση που αντικρούει τον πυρήνα των κυβερνητικών σχεδιασμών και την ίδια τους τη φιλοσοφία.
Το καθεστώς και η χρήση του αιγιαλού, η προστασία του είναι αυταξία, είναι θέμα ηγεμονίας. Και αποδείχθηκε ότι την άποψη που προασπίζει ο ΣΥΡΙΖΑ τη συμμερίζεται το σύνολο της κοινωνίας και την υποστηρίζουν με αποχρώσεις όλες οι πολιτικές δυνάμεις. Ουδείς κυβερνητικός τόλμησε να υπερασπιστεί την τσιμεντοποίηση των παραλιών, το ΠΑΣΟΚ ισχυρίζεται ότι το νομοσχέδιο πάει πίσω "κατόπιν ενεργειών του", ενώ στο Μαξίμου, που με την προσωρινή αδρανοποίηση Μπαλτάκου έχουν αποδιοργανωθεί, διερωτώνται ποιος είχε τη φαεινή ιδέα να βγάλει στο σφυρί τις παραλίες καλοκαιριάτικα. Σε λίγες μέρες θα υποστούν την ίδια νίλα και για τα δάση.
Ωστόσο, δεν υπάρχει κανένα περιθώριο εφησυχασμού. Η κυβέρνηση θα επιχειρήσει να προωθήσει το νομοσχέδιο, την ουσία του νομοσχεδίου, σε πρώτη ευκαιρία, αμέσως μόλις ξεκαρφωθεί, πιθανόν με μικροβελτιώσεις. Και θα το κάνει αυτό επειδή ακριβώς αυτή είναι η φιλοσοφία της, αυτό είναι το μοντέλο ανάπτυξης στο οποίο πιστεύει. Η ανάπτυξη εις βάρος των δημόσιων χώρων, η περιφρόνηση -συχνά η ανοιχτή εχθρότητα- στο περιβάλλον, ο πολιτισμός του μπιτσόμπαρου και της ξαπλώστρας, το μπάζωμα, το μπετόν και τα συρματοπλέγματα είναι η πεμπτουσία του ελληνικού λαϊκίστικου καπιταλισμού, που τώρα γιγαντώνεται και παντρεύεται με τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα. Είναι ακριβώς το μοντέλο που εφαρμόζεται άτυπα και αποσπασματικά τις τελευταίες δεκαετίες και που τώρα, με ευκαιρία και πρόσχημα την κρίση, επιχειρείται να γενικευθεί, να κανονικοποιηθεί και να νομιμοποιηθεί. Με τη διαφορά ότι, όπως όλοι μπορούμε να φανταστούμε αλλά και το παράδειγμα της Ισπανίας επιβεβαιώνει με τραγικό τρόπο, εάν προχωρήσουν τα σχέδια της κυβέρνησης, η ζημιά δεν θα μπορεί να θεραπευτεί με την αλλαγή της νομοθεσίας, αλλά θα είναι μη αναστρέψιμη σε βάθος γενεών. Να μην τους αφήσουμε...
Πανικόβλητη η κυβέρνηση, ανέκρουσε προσωρινώς πρύμναν στο θέμα του αιγιαλού. Η πρωτοβουλία του ΣΥΡΙΖΑ την τρόμαξε, όχι ως συνέχεια και κλιμάκωση της πολιτικής για τους 120, όχι ως εγγραφόμενη στην πολιτική προσπάθεια της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αλλά ως κίνηση που αντικρούει τον πυρήνα των κυβερνητικών σχεδιασμών και την ίδια τους τη φιλοσοφία.
Το καθεστώς και η χρήση του αιγιαλού, η προστασία του είναι αυταξία, είναι θέμα ηγεμονίας. Και αποδείχθηκε ότι την άποψη που προασπίζει ο ΣΥΡΙΖΑ τη συμμερίζεται το σύνολο της κοινωνίας και την υποστηρίζουν με αποχρώσεις όλες οι πολιτικές δυνάμεις. Ουδείς κυβερνητικός τόλμησε να υπερασπιστεί την τσιμεντοποίηση των παραλιών, το ΠΑΣΟΚ ισχυρίζεται ότι το νομοσχέδιο πάει πίσω "κατόπιν ενεργειών του", ενώ στο Μαξίμου, που με την προσωρινή αδρανοποίηση Μπαλτάκου έχουν αποδιοργανωθεί, διερωτώνται ποιος είχε τη φαεινή ιδέα να βγάλει στο σφυρί τις παραλίες καλοκαιριάτικα. Σε λίγες μέρες θα υποστούν την ίδια νίλα και για τα δάση.
Ωστόσο, δεν υπάρχει κανένα περιθώριο εφησυχασμού. Η κυβέρνηση θα επιχειρήσει να προωθήσει το νομοσχέδιο, την ουσία του νομοσχεδίου, σε πρώτη ευκαιρία, αμέσως μόλις ξεκαρφωθεί, πιθανόν με μικροβελτιώσεις. Και θα το κάνει αυτό επειδή ακριβώς αυτή είναι η φιλοσοφία της, αυτό είναι το μοντέλο ανάπτυξης στο οποίο πιστεύει. Η ανάπτυξη εις βάρος των δημόσιων χώρων, η περιφρόνηση -συχνά η ανοιχτή εχθρότητα- στο περιβάλλον, ο πολιτισμός του μπιτσόμπαρου και της ξαπλώστρας, το μπάζωμα, το μπετόν και τα συρματοπλέγματα είναι η πεμπτουσία του ελληνικού λαϊκίστικου καπιταλισμού, που τώρα γιγαντώνεται και παντρεύεται με τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα. Είναι ακριβώς το μοντέλο που εφαρμόζεται άτυπα και αποσπασματικά τις τελευταίες δεκαετίες και που τώρα, με ευκαιρία και πρόσχημα την κρίση, επιχειρείται να γενικευθεί, να κανονικοποιηθεί και να νομιμοποιηθεί. Με τη διαφορά ότι, όπως όλοι μπορούμε να φανταστούμε αλλά και το παράδειγμα της Ισπανίας επιβεβαιώνει με τραγικό τρόπο, εάν προχωρήσουν τα σχέδια της κυβέρνησης, η ζημιά δεν θα μπορεί να θεραπευτεί με την αλλαγή της νομοθεσίας, αλλά θα είναι μη αναστρέψιμη σε βάθος γενεών. Να μην τους αφήσουμε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.