Εκλογές ή… αλλαγή καθεστώτος;

ΔΙΕΘΝΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ

ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΛΛΙΤΣΗΣ
 Η ασκούμενη πολιτική έχει αρχίσει να αποδίδει και τώρα αρχίζει η ανάκαμψη; Ή, μήπως, η οικονομία αφέθηκε σε ελεύθερη πτώση επί μια 6ετία, που (αναπόφευκτα...) κάποτε θα φρέναρε, παρά την ασκούμενη πολιτική; Τώρα, αίφνης, παγώνουν οι επενδύσεις που γίνονταν; Ή, μήπως, τα τελευταία χρόνια παρατηρούσαμε μια ιστορικά πρωτοφανή διαδικασία συνεχούς αποεπένδυσης; Αραγε, είχε πυροδοτηθεί μια διαδικασία μεταρρύθμισης προς το καλύτερο, με πάταξη της διαφθοράς, ανασυγκρότηση του κρατικού μηχανισμού, αναστήλωση των θεσμών, που κινδυνεύει τώρα να διακοπεί; Ή, μήπως, η διαφθορά έχει γίνει αποπνικτική, οι θεσμοί σέρνονται και ο κρατικός μηχανισμός τελεί σε αποδιοργάνωση; Σε λίγες ημέρες θα γνωρίζουμε αν πάμε σε εκλογές. Αλλοι λένε ότι, αυτήν την ώρα, θα βλάψουν τη χώρα. Αλλοι ότι εδώ που έχουν φτάσει τα πράγματα, δεν υπάρχει άλλη λύση, όσο νωρίτερα γίνουν, τόσο το καλύτερο. Αυτό που θεωρώ τελείως παράδοξο είναι, το ενδεχόμενο των εκλογών να τείνει να εξομοιωθεί με καθεστωτική αλλαγή, να παρουσιάζεται ως μια αδυσώπητη σύγκρουση του «φωτός» με το «σκότος», ως μια ακραία περίπου επαναστατική ενέργεια που θα στείλει τη χώρα στον Παράδεισο ή θα τη σύρει στα Τάρταρα. Σε καμία χώρα του κόσμου, τουλάχιστον σε καμία ευρωπαϊκή, δεν αναγορεύεται σε αιτία πολέμου να αποφασίσει ο λαός αν εγκρίνει την τρέχουσα ή αν προκρίνει να δοκιμαστεί μια νέα, διαφορετική διαχείριση, με άλλο μείγμα οικονομικής πολιτικής, με διαφορετικές αξίες και προτεραιότητες – γιατί, η Πολιτική ποτέ δεν ήταν μόνο η διαχείριση χρημάτων με τη στενή έννοια...
Ο αντίλογος είναι ότι σε καμία χώρα δεν συναρτώνται οι εκλογές με τη στρατηγική θέση της χώρας στην Ευρωζώνη. Πόσο βάσιμο είναι αυτό; Η πραγματικότητα είναι ότι ρητά το αρνούνται όλοι οι βασικοί πρωταγωνιστές. Ολοι συμφωνούν ότι η θέση της χώρας είναι στην Ευρωζώνη και εθνικό νόμισμά μας είναι το ευρώ. Ολοι συμφωνούν ότι η εποχή των δημοσιονομικών ελλειμμάτων έληξε, θα έχουμε ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς. Ολοι αρνούνται, ρητά, τις μονομερείς ενέργειες κατά των δανειστών και δηλώνουν ότι θα συνεχίσουν να εξυπηρετούν τις υποχρεώσεις προς αυτούς, διαπραγματευόμενοι ευνοϊκή ρύθμιση του χρέους. Και γνωρίζουμε ότι αυτή η ρύθμιση δεν θα είναι αναγκαστικά μονόπρακτο έργο, η αποπληρωμή του εκτείνεται σε 10ετίες, οι ρυθμίσεις του εύλογα θα παρακολουθούν πανευρωπαϊκούς συσχετισμούς και αποφάσεις. Αυτό σημαίνει ότι μπροστά μας έχουμε μια αδιατάρακτη πορεία, χωρίς ρίσκα, κινδύνους ή ατυχήματα; Οχι, κάθε άλλο. Αλλά όλοι οι κίνδυνοι μεγαλώνουν εφόσον επικρατεί εμφυλιοπολεμικό κλίμα. Μείζον θέμα δεν είναι αν θα γίνει μια εκλογική αναμέτρηση, είναι οι όροι με τους οποίους οδεύουμε σε αυτήν – είτε γίνει είτε όχι. Είναι οι πολεμικές ιαχές και κατηγορίες που ανεύθυνα εκτοξεύονται και εξάγονται σε αγορές και άλλες χώρες, απ’ όπου επανεισάγονται και καλλιεργούν τον πανικό, περιορίζουν τη ρευστότητα (στο όνομα της προστασίας της...), ακυρώνουν τις αφίξεις τουριστών, ακριβαίνουν τις εισαγωγές πρώτων υλών, συρρικνώνουν την ήδη αναιμική παραγωγή και κόβουν θέσεις εργασίας. Αυτή είναι η μεγάλη ανωμαλία - που σκληρότερα την πληρώνει ο άνεργος. Αυτή πρέπει να θεραπευτεί.
Προς τούτο, πιστεύω ότι θα ήταν καλό αν η σημερινή κυβέρνηση κατέστειλε τον φόβο της και συμφιλιωνόταν με την ιδέα ότι η Ελλάδα θα συνεχίσει να υπάρχει και με άλλη κυβέρνηση. Αν η αντιπολίτευση συμφιλιωνόταν με την ιδέα ότι και η νέα διαχείριση της χώρας θα συνδιαμορφώνεται με τους Ευρωπαίους εταίρους μας. Κι αν, επίσης, κάποια ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης έκαναν κάτι λιγότερο βλαβερό από το να τοκίζουν στον πανικό.

kathimerini/gr