Είναι λίγο εφιαλτικό. Πριν από 24 ώρες όσο ακόμα
είσαι σε διαπραγματεύσεις στη Λετονία το Bloomberg μεταδίδει ότι οι
ομόλογοί σου σε χαρακτήρισαν «ερασιτέχνη» και «τζογαδόρο».
Αποφεύγεις να πας στο δείπνο μαζί τους, αποφεύγοντας προφανώς και τα ξινά επιτραπέζια σχόλια σε αυτό το, επικοινωνιακό καταρχάς, παιχνίδι των «18 εναντίον του απολωλότος προβάτου». Επιστρέφεις και σε αναμένει το χρυσωμένο χάπι του υποβιβασμού
σου - αν και έως τώρα είναι βέβαιο ότι δεν έκανες του κεφαλιού σου αλλά
ό,τι συμφωνήθηκε κάθε φορά απ΄όλη την αρμόδια κυβερνητική ομάδα.
Ακολουθούν οι ταπεινωτικές θριαμβολογίες των Ευρωπαίων συνομιλητών σου (Επίτροπος Νομισματικών Υποθέσεων, Πιερ Μοσκοβισί: «Η αποχώρηση Βαρουφάκη είναι καλό μήνυμα για τις διαπραγματεύσεις». Αυστριακός υπουργός Οικονομικών Χανς Γεργκ Σέλινγκ: «Η υποβάθμιση Βαρουφάκη θα επιταχύνει τις διαδικασίες..».) Και το βελούδινο μεν, άδειασμα δε, εκείνου που ορίστηκε ως νέος συντονιστής των διαπραγματεύσεων («Εμείς
μαθαίνουμε από τα λάθη μας και γι αυτό λέμε την αλήθεια στο λαό. Γι
αυτό κάνουμε συνεχώς βελτιώσεις για τον συντονισμό και την βελτίωση της
διαπραγμάτευσης», δήλωσε ο Ευκλείδης Τσακαλώτος).
Κι ύστερα απ΄όλα αυτά κι ενώ τα «συστημικά» ΜΜΕ λυσσομανούν έτσι κι αλλιώς διαρκώς εναντίον σου, στην πέφτουν και 30 τύποι επειδή τόλμησες να πατήσεις το πόδι σου στα Εξάρχεια. Και σε λιγότερο από 24 ώρες ξαναβρίσκεσαι με άλλους ιδεολογικούς όρους βέβαια να αντιμετωπίζεις αυτό το «30 εναντίον του απολωλότος προβάτου».
Θα μπορούσε πολλά να καταλογίσει βεβαίως κάποιος στον Γιάννη Βαρουφάκη. Τον αέρα π.χ. της υπερβολικής αυτοπεποίθησης με τον οποίο δέχτηκε να αναλάβει το υπουργείο Οικονομικών ή την τάση του για μία επικοινωνιακή υπερέκθεση (αλλά
αυτήν την ξέραμε και από πριν όταν αρθρογραφούσε σε 5-6 έντυπα
παραλλήλως). Εγώ προσωπικά θεωρούσα άλλωστε εξαρχής τον τρόπο του για τα
γούστα μου πολύ «αμερικάνικο», αρκετά Παπανδρεϊκό (του ΓΑΠ εννοείται, από το περιβάλλον του οποίου προέρχονταν και οι επιλογές συνεργατών όπως η Παναρίτη), πολύ life style. Αλλά ταυτόχρονα αυτό το αστραφτερό πρόσωπο που ξετρέλανε τα διεθνή ΜΜΕ (προτού να το ξεσκίσουν) είχε και μια δόση αντισυμβατικότητας, μία ακόμα δόση καλοπροαίρετης «αφέλειας», ίσως αυτής του Ελληνα ομογενούς που τα βλέπει όλα καταρχάς ωραιοποιημένα, όπως είχε κι έναν αριστερόστροφο αστικό πολιτισμό.
Η καλοπροαίρετη «αφέλεια» τον έκανε καθώς δεν ξέρει πρόσωπα και
πράγματα να επαφίεται στην υπερβολική του αυτοπεποίθηση και στο στόχο
του και να μην αντιλαμβάνεται γιατί μία selfie με μία βήτα-τηλεπερσόνα είναι επικοινωνιακό «ατόπημα». Ο προσωπικός του πολιτισμός όμως έδινε κάθε φορά την απάντηση: Ακόμα κι ένα σχόλιο στο δρόμο ή η ανόητη ερώτηση μίας τηλεπαρουσιάστριας μπορεί να κάνει τον Βαρουφάκη να σταθεί και να αρχίσει τον διάλογο.
Το ίδιο έκανε και χθες. Κυκλοφορώντας χωρίς προσωπική ασφάλεια, διατηρώντας αυτή την αίσθηση της προσιτής καθημερινότητας στην οποία δεν μας εκπαίδευσαν δα μέχρι σήμερα οι πολιτικοί μας, βρέθηκε στόχος μίας λεκτικής επίθεσης
που θα μπορούσε ανά πάσα στιγμή να εκτραπεί σε κάτι σοβαρότερο.
Προφανώς έτσι εξηγείται και η υπερασπιστική κίνηση (!) της συντρόφου του
Δανάης Στράτου να σταθεί ανάμεσα σ εκείνον και την εχθρική ομάδα. Ο Βαρουφάκης πάντως έκανε διάλογο. Κι όχι μόνον αυτό. Με την ανακοίνωση που εξέδωσε έκανε ένα μάθημα Δημοκρατίας και ανοχής: «Αρκούμαι
να δηλώσω, άλλη μια φορά, την πάγια θέση πως, όσο φόβο και απέχθεια να
μας προκαλεί η άσκηση αυθαίρετης βίας, η απάντηση στον θυμό αυτών των
ανθρώπων και στις βίαιες εκδηλώσεις τους, δεν μπορεί και δεν πρέπει να
είναι ούτε η άτακτη υποχώρηση ούτε η βίαιη καταστολή».
Στην πτώση του ο Βαρουφάκης μου είναι πολύ συμπαθέστερος. Ίσως γι αυτό η χθεσινή του περιπέτεια ενεργοποίησε μεσα μου… καλλιτεχνικούς συνειρμούς, κουβαλώντας π.χ. εκείνον το μεγάλο στίχο του Ρίτσου «Και να αδερφέ μου / που μάθαμε να κουβεντιάζουμε / ήσυχα, ήσυχα κι απλά». Ή επειδή είχα πρόσφατη τη (συγκλονιστική) ερμηνεία του Γιώργου Κιμούλη, την φοβερή φράση του ως «Βασιλιά Ληρ»: «Επεσα….αλλά εγώ τουλάχιστον είχα από κάπου να πέσω. Εσείς;»…
*Ο στίχος που χρησίμευσε ως τίτλος είναι του
Μανώλη Φάμελλου.
Το σκίτσο είναι του Economist.
Tό άρθρο τής Ναταλί Χαντζηαντωνίου δημοσιεύτηκε στό : e-tetradio.gr
