Ο Πάπας... του οπορτουνισμού...

Προσέξτε τι λέει ο Πάπας του οπορτουνισμού (για τον Σόιμπλε ο λόγος) για να ξεφύγει από την πίεση που του ασκεί το ΔΝΤ στο θέμα του ελληνικού χρέους: «Τα προβλήματα του 2016 τα λύνουμε το 2016, του 2018 το 2018».

Ας δεχτούμε ότι αυτό ισχύει στην πολιτική, αν και είναι βέβαιο ότι...
οι κυβερνήσεις, τα κόμματα και οι διεθνείς οργανισμοί που θα αποφασίσουν να δουλέψουν με τον τρόπο που υποδεικνύει ο ηγεμόνας της Ευρώπης θα βρεθούν πολύ σύντομα σε αδιέξοδο. Αλλά ας είναι, Σόιμπλε είναι αυτός και μπορεί να ισχυρίζεται ατιμωρητί ό,τι θέλει και να αποθεώνεται από τα παπαγαλάκια του που βρίσκονται σε κυβερνήσεις, αντιπολιτεύσεις και σε μεγάλα επικοινωνιακά δίκτυα.

Προκύπτουν λοιπόν τα εξής ερωτήματα: Εφόσον είναι έτσι τα πράγματα, αγαπητέ, γιατί επιμένετε να υπάρχουν και να εφαρμόζονται σιδερένιοι κανόνες που καθοδηγούν τις οικονομίες για πολλά χρόνια; Γιατί προβλέπετε ποινές σήμερα για τους παραβάτες του αύριο;

Γιατί θεωρείτε το Σύμφωνο Σταθερότητας που περιγράφει με λεπτομέρειες το τι οφείλουν να κάνουν οι κυβερνήσεις στο μέλλον κάτι σαν ιερό ευαγγέλιο; Γιατί λέτε στους περιδεείς συναδέλφους σας στο άτυπο υπερόργανο που διοικεί την ευρωζώνη ότι βρέξει χιονίσει, ο κόσμος να χαλάσει, οι ντιρεκτίβες πρέπει να υλοποιηθούν; Γιατί απαιτείτε από την Ελλάδα και τις άλλες χώρες με παρόμοια προβλήματα να πιάνουν φαραωνικά πλεονάσματα σε βάθος δεκαετίας;

Γιατί ζητάτε να προσδιοριστεί με ακρίβεια ευρώ το ποσό που πρέπει να εισπράξουν οι χώρες εκποιώντας τα ασημικά τους; Γιατί πιέσατε ασφυκτικά ώστε το Ταμείο Αποκρατικοποιήσεων να είναι μαζί μας για 99 χρόνια; Δηλαδή, για τους άλλους μακροπρόθεσμος σχεδιασμός με αυστηρές προδιαγραφές, για σας μεροδούλι-μεροφάι;

Ας μη γελιόμαστε, ο κ. Σόιμπλε είπε μια παχιά-παχιά ανοησία. Τον βολεύει στην παρούσα φάση γιατί έχει πρόβλημα με το κοινοβούλιό του και απαιτεί να γίνει σεβαστή στο όνομα της δημοκρατίας. Η περίπτωση να έχουν προβλήματα και άλλες κυβερνήσεις, τις οποίες υποχρεώνει ο κ. Σόιμπλε να περνάνε από τα κοινοβούλιά τους εδώ και τώρα ό,τι γουστάρει, τον αφήνει παγερά αδιάφορο. Σιγά τώρα μη νοιαστεί για τις ευαισθησίες και τις αντοχές των υποτελών. Αλλωστε, βρίσκει και τα κάνει.

Η Γαλλία και η Ιταλία που θα μπορούσαν να αντισταθούν και να αμφισβητήσουν ψελλίζουν κάποιες αμήχανες επιφυλάξεις, αλλά στο τέλος υποκύπτουν. Αν εμφανιστούν ηγέτες-ταραξίες στις χώρες που είναι αδύναμοι κρίκοι πατάσσονται αμείλικτα. Και η Ευρώπη συνεχίζει απτόητη τον δρόμο της. Μέχρι να βρεθεί στο χείλος του γκρεμού.

Ανάγωγα

Αν δείτε σε ποια θέματα βάζουν ενστάσεις και πιέζουν φορτικά οι θεσμοί (μέχρι τελικής πτώσεως της κυβέρνησης), εύκολα θα οδηγηθείτε στο συμπέρασμα ότι κάποιοι εκπρόσωποι των δανειστών λειτουργούν σαν βαποράκια οικονομικών συμφερόντων.

Δεν πρόκειται για πολιτικούς που ψάχνουν λύσεις σε σύνθετα προβλήματα ή για τεχνοκράτες που προσπαθούν να τακτοποιήσουν αριθμούς και μεγέθη, αλλά για ατζέντηδες που παζαρεύουν για λογαριασμό τρίτων -ντόπιων και ξένων. Με το αζημίωτο προφανώς...

  

Τάσος Παππάς

efsyn.gr