Νικόλ ΛειβαδάρηΜε απώλειες, ανοιχτές προκλήσεις και κενά στρατηγικής έκλεισε η μάχη του εκλογικού νόμου για κυβέρνηση και ελάσσονα αντιπολίτευση – μια μάχη, η οποία δύσκολα βρίσκει νικητές και απτά πολιτικά οφέλη σε αμφότερα τα στρατόπεδα.
Η απλή αναλογική αποτελεί από χθες το βράδυ νόμο του κράτους και η κυβέρνηση δικαιούται να διακηρύσσει ότι έμεινε συνεπής σε μια ιστορική, αξιακή δέσμευση της αριστεράς. Δεν ισχύει όμως το ίδιο και για τον στρατηγικό στόχο που εξ αρχής είχε θέσει το Μαξίμου – εκείνον της μόχλευσης και αναδιάταξης του προοδευτικού πολιτικού χώρου, με τον ΣΥΡΙΖΑ σε ηγετικό ρόλο και με διεμβολισμό της κεντροαριστεράς.
Το ΠΑΣΟΚ (πρωτίστως) και το Ποτάμι (δευτερυεόντως) δεν ανταποκρίθηκαν στο προσκλητήριο και δεν ενέδωσαν στην πίεση, είτε λόγω του πολιτικού αυτεγκλωβισμού τους, είτε προς χάριν μελλοντικών συμψηφισμών στο άρμα εξουσίας Μητσοτάκη, είτε απλώς λόγω της βαθιάς... υπαρξιακής τους περιδίνησης.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Νόμος του κράτους η απλή αναλογική
Έλλειμμα στρατηγικών συμμαχιών
Η κυβέρνηση αντιτάσσει σ’ αυτή την άρνηση το δίκαιο της πολιτικής ηθικής: «ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι απέρριψαν τις προοδευτικές συνεργασίες, επέλεξαν να γίνουν ουρά της ΝΔ και έκοψαν οριστικά τις γέφυρες με τον προοδευτικό χώρο», έλεγαν χθες το βράδυ κυβερνητικές πηγές. Ωστόσο, στο στρατηγικό δια ταύτα, οι αριθμοί και οι συσχετισμοί λένε πως οι συμμαχίες του ΣΥΡΙΖΑ και του «προοδευτικού τόξου» - όπως το προσδιορίζει τουλάχιστον η κυβέρνηση – περιορίζονται στους ΑΝΕΛ του Πάνου Καμμένου και την Ένωση Κεντρώων του Βασίλη Λεβέντη. Και οι μεν ΑΝΕΛ αποτελούν τον ασφαλή πόλο συγκυβέρνησης, η δε Ένωση Κεντρώων μια πιθανή, χρήσιμη εφεδρεία κυβερνητικής σταθερότητας, πέραν τούτων όμως ελάχιστα μπορούν να συμβάλουν στην παραγωγή πολιτικής προοπτικής, ιδεολογικής διεύρυνσης και νέων κοινωνικών συμμαχιών.
Ενώπιον αυτού του ελλείμματος, ο Αλέξης Τσίπρας κινείται... αριστερά της κεντροαριστεράς, προσεγγίζει τον Φώτη Κουβέλη (η σύμπραξη του ΣΥΡΙΖΑ με την ΕΚΕΑ, την κίνηση του πρώην προέδρου της ΔΗΜΑΡ έχει «κλειδώσει» πλέον και αναμένεται να επικυρωθεί στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ) και ποντάρει στην στήριξη - και την πίεση προς το ΠΑΣΟΚ – από την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία.
Η απόδοση αυτών των κινήσεων και σχεδιασμών μένει να μετρηθεί και στον δεύτερο γύρο του εγχειρήματος – εκείνον, που ξεκινά τη Δευτέρα με την παρουσίαση των προτάσεων του πρωθυπουργού για τη Συνταγματική Αναθεώρηση.
Η ήττα της κεντροαριστεράς
Οι οιωνοί όμως δεν είναι θετικοί και προσκρούουν στα ακόμη μεγαλύτερα στρατηγικά, πολιτικά και ιδεολογικά ελλείμματα της εγχώριας κεντροαριστεράς.
Η αναμέτρηση, άλλωστε, επί του εκλογικού νόμου δεν ήταν κερδισμένη ούτε για το ΠΑΣΟΚ, ούτε για το Ποτάμι που βγαίνουν από τη μάχη με ένα... ηρωικό μεν, αλλά πολιτικά ασυνάρτητο «Όχι». Η Φώφη Γεννηματά δεν κατάφερε ποτέ να εξηγήσει στοιχειωδώς την άρνησή της να στηρίξει την απλή αναλογική, η προσπάθειά της να τηρήσει ίσες αποστάσεις από ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ τορπιλίζεται σταθερά από τον Ευάγγελο Βενιζέλο που στη Βουλή εμφανίστηκε βασιλικότερος... του Μητσοτάκη, και η επιχείρηση ανασύνταξης και επανένωσης του ΠΑΣΟΚ ναυαγεί – εξίσου σταθερά – στις προσωπικές πολιτικές βεντέτες.
Το δε Ποτάμι εξακολουθεί απλώς να κολυμπά, χωρίς πυξίδα, ανάμεσα στο ασαφές «κέντρο» και στις σειρήνες του φιλελευθερισμού.
Με αυτά τα δεδομένα, χωρίς πολιτική πυξίδα παραμένει και το περίφημο εγχείρημα συγκρότησης του ενιαίου φορέα της κεντοαριστεράς. Το πόρισμα που παρουσίασαν χθες ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι μετά από 2,5 μήνες διαβουλεύσεων μάλλον περιγράφει περισσότερες αποκλίσεις παρά συγκλίσεις: Πέραν της κοινής άρνησης στην άμεση εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας ελάχιστες νέες προγραμματικές προτάσεις κομίζει. Και οι όποιες προσπάθειες υπέρβασης παραμένουν εγκλωβισμένες στη μάχη για το πρόσωπο που θα ηγηθεί ενός κατακερματισμένου και κουρασμένου πολιτικού χώρου...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.