Ο θύτης σε ρόλο θύματος...

Τάσος Παππάς
Πρέπει να είναι κάποιος πολύ φανατικός για να πιστέψει τους μεγαλόσχημους σχολιαστές οι οποίοι έχουν βγει στα κεραμίδια γιατί, τάχα, απειλούνται η δημοκρατία, το κράτος δικαίου και οι θεσμοί από μια...
κυβέρνηση η οποία, κατά την ανάλυσή τους, άλλοτε αντιγράφει τον Τσάβες, άλλοτε τον Κιμ της Βόρειας Κορέας και άλλοτε τον Ερντογάν -το τελευταίο μάς προέκυψε εσχάτως με αφορμή το πραξικόπημα στην Τουρκία.

Τα κόμματα της αντιπολίτευσης, οι κεντρικοί σχολιαστές ορισμένων μέσων ενημέρωσης και οι επιστρατευμένοι για το καλό της ελευθεροτυπίας και του πλουραλισμού ειδικοί και πανεπιστημιακοί συγκλίνουν σ’ ένα πράγμα: η κυβέρνηση με τον νόμο για τις άδειες τηλεοπτικών συχνοτήτων χτίζει μεθοδικά τη νέα διαπλοκή. «Νέα διαπλοκή», λοιπόν.

Που σημαίνει ότι υπήρχε (υπάρχει ακόμη) και η «παλιά διαπλοκή». Ενδιαφέρουσα ομολογία απ’ όλους αυτούς που μέχρι τώρα δεν ήξεραν τίποτε για το έγκλημα. Επρεπε να πιεστούν, να νιώσουν το έδαφος να φεύγει κάτω από τα πόδια τους, να αποκαλυφθούν σημεία και τέρατα για τις αιμομικτικές σχέσεις του τριγώνου της διαπλοκής ώστε να παραδεχτούν το οφθαλμοφανές.

Δεν θα μπορούσαν να κάνουν κι αλλιώς. Ωστόσο, η μάχη που δίνουν είναι υπονομευμένη. Εχουν προ πολλού χάσει την έξωθεν καλή μαρτυρία (αν την είχαν ποτέ).

• Οταν οι ένοχοι παριστάνουν τους αθώους:

■ Τα παλιά κόμματα εξουσίας οργίασαν επί 25 χρόνια. Το κακόφημο παρελθόν τους στο συγκεκριμένο πεδίο δεν εξωραΐζεται. Και συνεχίζουν να προκαλούν.

Τα πρωτοκλασάτα στελέχη τους δεν κρατούν ούτε τα προσχήματα. Στηρίζουν με νύχια και με δόντια την παλιά διαπλοκή, προφανώς γιατί είναι εκτεθειμένα για όσα έκαναν ή παρέλειψαν να κάνουν, για όσα έδωσαν και πήραν όταν κυβερνούσαν, και ενδεχομένως είναι εκβιάσιμα.

• Οταν το σκανδαλώδες υποδύεται το ενάρετο:

■ Οι ιδιοκτήτες των ΜΜΕ επωφελήθηκαν από το καθεστώς «προσωρινής νομιμότητας» (τι όρος κι αυτός!), απέκτησαν οικονομική δύναμη και πολιτική ισχύ, έφτιαξαν περιουσίες ή τις μεγάλωσαν (εντός και εκτός της χώρας) και πρέπει να είναι κάποιος πολύ αφελής για να πάρει στα σοβαρά τις κραυγές τους ότι είναι θύματα μιας αυταρχικής κυβέρνησης.

Είναι τέτοιος ο πανικός τους που έχουν φτάσει στο σημείο να χρησιμοποιούν εν ενεργεία πολιτικούς, τους οποίους μέχρι πρόσφατα χαρακτήριζαν επικίνδυνους και τυχοδιώκτες, και να ανασταίνουν πρώην πολιτικούς που κάποτε συκοφαντούσαν και λοιδορούσαν.

• Οταν η ιδιοτέλεια μεταμφιέζεται σε αντικειμενικότητα:

■ Πρέπει να είναι κάποιος πολύ φανατικός για να πιστέψει τους μεγαλόσχημους σχολιαστές οι οποίοι έχουν βγει στα κεραμίδια γιατί, τάχα, απειλούνται η δημοκρατία, το κράτος δικαίου και οι θεσμοί από μια κυβέρνηση η οποία, κατά την ανάλυσή τους, άλλοτε αντιγράφει τον Τσάβες, άλλοτε τον Κιμ της Βόρειας Κορέας και άλλοτε τον Ερντογάν -το τελευταίο μάς προέκυψε εσχάτως με αφορμή το πραξικόπημα στην Τουρκία.

Πρόκειται για τα πρόσωπα που χτυπούσαν τις συντεχνίες, τα προνόμια των δημοσίων υπαλλήλων, τα κεκτημένα των συνδικαλιστών, τα κλειστά επαγγέλματα, αλλά δεν έβγαλαν κιχ για το πιο κλειστό επάγγελμα που υπάρχει, τους καναλάρχες.

Πρόκειται για τα πρόσωπα που σήμερα μέμφονται τις τράπεζες γιατί δεν συνεχίζουν να δανείζουν τις χρεωμένες επιχειρήσεις ΜΜΕ και οδύρονται για τις θέσεις εργασίας που θα χαθούν, αλλά στο παρελθόν σφύριζαν αδιάφορα (πιθανόν και να χαίρονταν) όταν οι ίδιες τράπεζες έβαζαν το μαχαίρι στον λαιμό σε ανταγωνιστές των αφεντικών τους και οδηγούσαν εκατοντάδες συναδέλφους τους -η λέξη χρησιμοποιείται για τη συνεννόηση- στην ανεργία...
efsyn.gr