Από τι θα κριθούν τα νέα τηλεοπτικά κανάλια

Του Γ. Λακόπουλου


Ένα απλό ερώτημα: από τι θα κριθούν τα κανάλια που προέκυψαν από τον πρόσφατο διαγωνισμό; Απάντηση: από ό,τι κρίθηκαν και τα προηγούμενα. Γι αυτό ας πάμε λίγο πίσω.
Γιατί άραγε δημιουργήθηκε δημόσια αποστροφή προς την τηλεόραση που έλεγχαν οι διαπλεκόμενοι επιχειρηματίες; Μόνο γιατί πήραν τις άδειες χωρίς να πληρώσουν; Όχι ακριβώς. Αυτό είναι κάτι που θεραπεύεται- ακόμη και εκ των υστέρων.
Έγιναν απεχθείς για δυο άλλους λόγους.
Ό ένας είναι ότι οι συχνότητες που κατέλαβαν δεν χρησιμοποιήθηκαν για αυτοτελείς τηλεοπτικές επιχειρήσεις. Δεν επένδυσαν σε κανάλια για να κερδίσουν.
Οι περισσότεροι τα χρησιμοποίησαν για να βάλουν χέρι στο δημόσιο χρήμα, με άλλες δραστηριότητες, άσχετες με την τηλεόραση. Για να εκμαυλίσουν πολιτικούς και να τους υποδεικνύουν που θα κατευθύνουν τις κρατικές προμήθειες.
Με τον καιρό η βουλιμία τους επεκτάθηκε και σε δραστηριότητες υποκατάστασης της Πολιτείας. Έγιναν κράτος μέσα στο κράτος. Δεν έλεγχαν απλώς την ενημέρωση, την οποία σε τελευταία ανάλυση θα μπορούσε να αποφύγει όποιος δεν συμφωνούσε με το τηλεκοντρόλ.
Έλεγχαν την πολιτική ζωή. Ήθελαν να υποδεικνύουν στις κυβερνήσεις τα πάντα. Ακόμη και τα μέλη του υπουργικού συμβουλίου.
Αξίωναν να τους υποβάλει τα σέβη της η πολιτική τάξη. Και μια μεγάλη μερίδα της το έκανε.
Το ίδιο αξίωναν από τη Δικαιοσύνη, τον πνευματικό κόσμο, την αθλητική κοινότητα. Όλοι έπρεπε να περάσουν από τον πάγκο.
Προς τιμήν τους αρκετοί δημιουργοί προτίμησαν την αφάνεια από τον εξευτελισμό. Και με τη στάση τους κάποιοι πολιτικοί έσωσαν την τιμή της πολιτικής. Αλλά ήταν λίγοι.
Ο δεύτερος λόγος της αποστροφής προς τους καναλάρχες της διαπλοκής είναι το είδος τηλεόρασης που δημιούργησαν. Χειρότερη δεν γίνεται. Με λίγες αναλαμπές που δεν άντεξαν στον ανταγωνισμό όσων επένδυαν στα κατώτερα αισθήματα του κοινού.
Αυτή η τηλεόραση στηρίχτηκε σε μια αποκρουστική κάστα που... 

(Γιά νά διαβάσετε ολόκληρο τό άρθρο Του Γ. Λακόπουλου)

 συνέχεια
...παρήγαγε η ίδια. Προβεβλημένες τηλε-περσόνες, με ιλιγγιώδεις μισθούς – από δάνεια – έκαναν καριέρα με τη δουλειά των δημοσιογράφων που μοχθούσαν. Σταδιοδρόμησαν χάρη στις σχέσεις τους με τα αφεντικά, λειτουργώντας σαν γελωτοποιοί τους βασιλέως ενίοτε.
Αλαζόνες και προκλητικοί κουνούσαν το δάκτυλο στους πολίτες, στους συνδικαλιστές, στους απεργούς, στη νεολαία και χτυπούσαν πολιτικούς που δεν ήταν της αρεσκείας τους κάτω από τη μέση. Έκαναν κατάχρηση της μιντιακής εξουσίας τους και μετέτρεψαν την ενημέρωση σε μέθοδο επιβολής των επιλογών του καναλάρχη .
Η ποιότητα του τηλεοπτικού προϊόντος που διαμορφώθηκε για δυόμιση δεκαετίες ήταν διαρκώς και χειρότερη και οι εξαιρέσεις δεν την έσωσαν. Όσοι προσπάθησαν να αντισταθούν εξαφανίσθηκαν γιατί “δεν έκαναν νούμερα”.
Τα περισσότερα κανάλια προσέφεραν στους τηλεθεατές σκουπίδια. Με γελοίες εκπομπές που εξευτέλισαν ανθρώπους, αξίες και ιδέες. Η φτήνια και το κιτς που εξέπεμπαν ήταν εξοργιστικά.
Ο αποκλεισμός των σοβαρών, των χρήσιμων, των δημιουργικών ανθρώπων από τα κανάλια τους, ήταν κανόνας. Ο πολιτισμός και η ελληνική παράδοση δεν είχαν θέση στα πρόγραμμα τους .
Τελικά δεν είχε θέση και η δημοσιογραφία, ή είχε ένα συγκεκριμένο είδος της. Οι ηρωικές προσπάθειες που έκαναν κατά καιρούς κάποιοι δημοσιογράφοι για έρευνα, αποκαλύψεις και αποκάλυψη της αλήθειας χάθηκαν στο πέλαγος της σκοπιμότητας που υπηρετούσε κάθε κανάλι.
Η διαπλέκομενη τηλεόραση ήταν μια κρεατομηχανή με λίγες εξαιρέσεις σε προγράμματα και πρόσωπα.
Τι να το κάνεις όμως όταν υπάρχουν σπουδαίοι παραγωγοί, σαν τον Παύλο Τσίμπα π.χ. , όταν την άλλη ώρα ή στο άλλο κανάλι σου πετάνε σαν πατσαβούρα τον Μιχαλολιάκο ,ή τους πολιτευόμενους μαϊντανούς της αρεσκείας τους;
Η τηλεόραση που ξέραμε ήταν κατασκευαστής πολιτικών που λειτουργούσαν σαν μαριονέτες. Πόσοι βουλευτές δεν αξιώθηκαν να εμφανιστούν ούτε μια φορά στο γυαλί που προέβαλε μονίμως τους εκλεκτούς κάθε καναλιού;
Πόσους παράγοντες που προσέβαλαν την πολιτική, την αισθητική και το ήθος έστειλαν στη Βουλή τα κανάλια; Και πόσους σπουδαίους πολιτικούς σαν τον Σάκη Πεπονή άφησαν εκτός Βουλής, όταν τους έκοψαν, γιατί δεν συμμορφώθηκαν στις υποδείξεις;
Θα πει κανείς δικαίωμά τους. Δικό τους μαγαζί ήταν. Το κοινό έκρινε. Όχι ακριβώς. Δεν είναι δικαίωμα τους γιατί διαχειρίζονταν δημόσια περιουσία και γιατί ό,τι έκαναν το έκαναν με χαριστικά δάνεια, όχι με τα λεφτά τους. Το Σύνταγμα κατοχυρώνει την πολυφωνία και την ποιότητα των προγραμμάτων.
Όσο για το κοινό μάλλον είχε την τηλεόραση που του άξιζε.
Αυτή την τηλεόραση δεν θα θέλαμε να την ξαναβλέπαμε με τους νταβατζήδες και τα νταβατζάκια τους- με το ίδιο ή άλλο χρώμα..
Επιστρέφουμε στην αρχικό ερώτημα. Από τι θα κριθούν τα νέα κανάλια; Απάντηση: από την επιλογή τους να αποφύγουν όσα έκαναν οι προηγούμενοι.`Από την ποιότητα του περιεχομένου τους και απο το σεβασμό στους θεατές, στο πολιτικό σύστημα, στους δημοκρατικούς κανόνες, στον κοινοβουλευτισμό και κυρίως στην αλήθεια.
Οι καναλάρχες μπορεί να είναι ό,τι μέρους του λόγου θέλει ο καθένας. Σε ένα κανάλι δεν κρίνεται ο ιδιοκτήτης. Κρίνεται η χρήση της συχνότητας που κάνει και το τηλεοπτικό προϊόν που παράγει.
Αν η σημερινή εξουσία προσπαθήσει να θέσει υπό έλεγχο την τηλεόραση δημιουργώντας τη δική της διαπλοκή, θα πέσει να την πλακώσει, νωρίτερα από ότι έγινε με τους προηγούμενους.
anoixtoparathyro.gr