Ένα σύντομο σχόλιο για τις τηλεοπτικές άδειες

Υπάρχει ένας ελέφαντας στο δωμάτιο: Η ελληνική αγορά δεν σηκώνει όχι τέσσερα αλλά ούτε ένα κανάλι

Ένας τηλεοπτικός σταθμός που θα έχει στοιχειωδώς ποιοτικό πρόγραμμα αποκλείεται να είναι κερδοφόρος. Ένας σταθμός με καλή και αρκετά μεγάλη δημοσιογραφική ομάδα, τεχνική υποδομή, δελτίο επιπέδου, παραγωγές ενημερωτικών εκπομπών (με ρεπορτάζ – όχι τρίωρα πάνελ), παραγωγές ψυχαγωγικών εκπομπών, και αγορές καλών σήριαλ και ταινιών – αποκλείεται να αποφέρει κέρδη στην ελληνική αγορά. Πόσο μάλλον αν, επιπλέον, έχει πληρώσει κανείς δεκάδες εκατομμύρια για την άδειά του.
Μα, θα πει κανείς, ποιος θα έκανε ποιοτικό κανάλι ούτως ή άλλως; Πόσες ποιοτικές στιγμές είχε η ελληνική τηλεόραση τα τελευταία τριάντα χρόνια;
Σωστά. Όμως, ούτε ένα τσαπατσούλικο, φτηνιάρικο κανάλι βγάζει επιχειρηματικό νόημα.. στο σημείο που βρίσκεται η διαφημιστική αγορά. Το πολύ πολύ να βρει τα ίσα του – και πάλι αμφίβολο.
Ασφαλώς, ας έχουμε υπόψη μας όταν μιλάμε για τη «διαφημιστική αγορά» πως για την άθλια ποιότητα δεν ευθύνονταν μόνο τα ΜΜΕ, οι καναλάρχες ή τα εμπορικά τους τμήματα, και οι δημοσιογράφοι. Οι διαφημιστές δεν ήταν ποτέ καλύτεροι. Κανένας δεν έδινε λεφτά για ποιοτική τηλεόραση ή ποιοτικά ΜΜΕ.
Την ίδια στιγμή, η πτώση στις τηλεθεάσεις δείχνει πως υπήρχε ένα κοινό, ένα κοινό που φεύγει και που ίσως κάποιος θα ήθελε να υπολογίσει πως θα το πάρει πίσω με ποιοτικό τηλεοπτικό προϊόν. Όπως άλλωστε δείχνει και η δημοφιλία τόσων και τόσων ποιοτικών προϊόντων στο διαδίκτυο, σίγουρα κάποιοι εκεί έξω τα ζητούν. Κι αυτό, θα μπορούσε πάλι να υπολογίσει κάποιος, θα διεύρυνε τη διαφημιστική αγορά, θα την άλλαζε, και θα έκανε το κανάλι του κερδοφόρο. Εντάξει. Αν κάποιος προσπαθήσει, θα τον χειροκροτήσουμε. Ιδού η Ρόδος.
Στο μεταξύ, η κατάσταση ως έχει καθιστά τον περιορισμό των αδειών σε τέσσερις για λόγους βιωσιμότητας προσχηματικό, όχι όμως από την άποψη που οι περισσότεροι πολέμιοί του προτάσσουν, δηλαδή τον περιορισμό της «ελευθερίας του Τύπου» ή της «ελευθερίας της έκφρασης». Η προσχηματικότητα έγκειται στο ότι αφού κανένα κανάλι δεν μπορεί να είναι βιώσιμο, πόσο μάλλον κερδοφόρο, ο μόνος τρόπος να υπάρχει είναι να το χρηματοδοτεί κάποιος. Είτε με κόλπα -όπως δάνεια δίχως εγγυήσεις- είτε από την τσέπη του.
Αυτό το ξέρουμε όλοι. Γι’ αυτό και η στρατηγική της κυβέρνησης, στην οποία οι τέσσερις νέοι αδειούχοι φαίνεται να υποτάχθηκαν, συνοψίζεται στο «όχι πια κόλπα, πληρώστε από την τσέπη σας».
Αν κανείς περιγράψει τους όρους του παιχνιδιού μ’ αυτόν τον τρόπο, η κυβέρνηση θριάμβευσε. (Τουλάχιστον σ’ αυτόν τον γύρο. Ακολουθούν κι άλλοι.) Και το πιστώνεται δικαίως, διότι στο κάτω κάτω, πολλοί λένε: αν οι καναλάρχες κάνουν έτσι κι αλλιώς τα ίδια, γιατί να μην έχουν πληρώσει κάμποσα εκατομμύρια;
Βέβαια, αυτό δεν έχει τίποτα να κάνει με τη διαπλοκή. Γιατί να θέλει κανείς να χρηματοδοτεί ένα κανάλι από την τσέπη του, χωρίς το κανάλι του να βγάζει λεφτά;
Αλλά κι αυτό το ξέρουμε όλοι.
Αυγουστίνος Ζενάκος / unfollow

από  agitatoras.blogspot.gr