Αποτύπωσε με μεγάλη διαύγεια όλα τα
μεγάλα ηθικά και πολιτισμικά ζητήματα του δυτικού ανθρώπου. Υπήρξε ένας
από τους σπουδαιότερους στιχουργούς - ποιητές του 20ού αιώνα, έγραφε ώς
το τέλος. Ο Καναδός τραγουδοποιός και λογοτέχνης Λέοναρντ Κοέν «έφυγε»
σε ηλικία 82 ετών, αφήνοντας πίσω του σημαντικό έργο.
«Υπάρχει μία ρωγμή σε όλα, έτσι μπαίνει το φως»
«Υπάρχει μία ρωγμή σε όλα, έτσι μπαίνει το φως»
 |
| To 2008 o Κοέν ξεκίνησε να γυρίζει τον κόσμο με τα τραγούδια του. |
«Είμαι έτοιμος να πεθάνω. Ελπίζω να μην
είναι πολύ δυσάρεστο. Μέχρι εδώ ήταν για μένα», είχε πει ο Λέοναρντ
Κοέν στον δημοσιογράφο Ντέιβιντ Ρέμικ του New Yorker στην τελευταία του
συνέντευξη τον περασμένο Οκτώβριο. Η βαθιά μελαγχολική φωνή του Κοέν
σίγησε το βράδυ της περασμένης Πέμπτης (ώρα Ελλάδος) και σύμφωνα με το
ενημερωμένο φόρουμ των θαυμαστών του κηδεύτηκε σε μια σεμνή τελετή στη
γενέτειρά του, το Μόντρεαλ του Καναδά.
Τα προβλήματα υγείας που αντιμετώπιζε τον είχαν καταβάλει και περνούσε τις μέρες του καθηλωμένος σε ειδική ιατρική πολυθρόνα, που ανακούφιζε τους έντονους πόνους που του προκαλούσε η επιθετική αρρώστια. Ωστόσο, αντλούσε δύναμη από την ίδια τη μουσική και τη δημιουργία μέχρι το τέλος. «Αυτός ο ηλικιωμένος άνθρωπος, που πονούσε πραγματικά και ένιωθε δυσφορία, σηκωνόταν από την ιατρική του καρέκλα και χόρευε μπροστά στα μικρόφωνα», δήλωσε ο γιος του Ανταμ στο ραδιόφωνο του Καναδά CBC με τον οποίο ηχογράφησε –πάνω στην ιατρική του καρέκλα στο σαλόνι του σπιτιού του στο Λος Αντζελες– το τελευταίο του άλμπουμ «You want it darker», στο οποίο συμμετέχει και η Ελληνίδα ερμηνεύτρια Αθηνά Ανδρεάδη που έχει περιγράψει την εμπειρία της με τον Κοέν ως «μεταφυσική».
Το πρώτο άλμπουμ που ηχογράφησε ήταν το «Songs of Leonard Kohen» με την Columbia Records λίγο μετά τα 30 του χρόνια. Ο Κοέν είχε ήδη ζήσει στο Λονδίνο και μετά στην Υδρα, όπου συνδέθηκε με τη Μαριάν Ιλέν, τη Nορβηγίδα μούσα του, την οποία μνημονεύει στο υπέροχο «So Long Marianne» και στο «Hey, That’s No Way to Say Goodbye», ένα από τα τραγούδια που έπαιξε στο δωμάτιό του στο γνωστό ξενοδοχείο «Τσέλσι» για τον παραγωγό Τζον Χάμοντ, τον άνθρωπο που πριν από λίγα χρόνια είχε ανακαλύψει τον Μπομπ Ντίλαν. Ο τραγουδοποιός τις επόμενες δύο δεκαετίες ηχογραφεί ορισμένα από τα πιο γνωστά του κομμάτια, όπως τα Suzanne, Sisters of Mercy, Bird on the Wire, Dance me to the End of Love και First We Take Manhattan κ.ά., περιοδεύει και αποκτά το δικό του φανατικό κοινό που μαγεύει με τη φωνή και τους στίχους του.
Κοινά με τον Ντίλαν
Οταν ο Μπομπ Ντίλαν τον ρώτησε πόσο καιρό του πήρε να γράψει το «Hallelujah» ο Κοέν απάντησε «δύο χρόνια», ενώ στην πραγματικότητα του πήρε πέντε χρόνια. H ποίησή τους και ο τρόπος τους είχαν κοινά στοιχεία, αλλά παρέμενε διαφορετικός. «Για μένα είναι σαν να βραβεύεται το Εβερεστ επειδή είναι το ψηλότερο βουνό», είχε πει για τη βράβευση του Μπομπ Ντίλαν με το Νομπέλ Λογοτεχνίας.
Γεννημένος το 1934 στον Καναδά, ο Κοέν μεγάλωσε μέσα σε μια ευκατάστατη εβραϊκή οικογένεια. Εχασε τον πατέρα του νωρίς και μεγάλωσε με τη μητέρα του και τους θείους του που φρόντισαν για τις σπουδές του, ενώ ένα διάστημα εργάστηκε στην οικογενειακή βιοτεχνία ενδυμάτων μαθαίνοντας να διπλώνει τα κοστούμια του χωρίς να τσαλακωθούν. Στα μέσα της δεκαετίας του ’90 απομονώθηκε σε ένα μοναστήρι Ζεν με το προσωνύμιο «Jikan», που σημαίνει «σιωπηλός». Εσπασε τη σιωπή του το 2001, όταν άρχισε να ηχογραφεί ξανά και το 2008 ξεκίνησε να γυρίζει τον κόσμο με τα τραγούδια του παίρνοντας τη θέση του στο «Rock ‘n’ Roll Hall of Fame».
Θεματικές
Στα ποιήματα και τα τραγούδια του καταδυόταν στις θεματικές της θρησκείας, της πολιτικής, της μοναξιάς και των ανθρώπινων σχέσεων δίνοντας μεγάλη προσοχή στη μουσική, την οποία πολύ δύσκολα κάποιος θα περιέγραφε ως μόνο ροκ εν ρολ, μπλουζ, σόουλ ή λίγο από όλα αυτά.
Ο επιδραστικός ποιητής, λογοτέχνης και τραγουδοποιός, που ενέπνευσε τις νεότερες γενιές μουσικών, «έφυγε» στα 82 του χρόνια. Είχε δύο παιδιά, τον Ανταμ και τη Λόρκα, από τη σχέση του με τη Σούζαν Ελροντ. Πολλοί ήταν αυτοί που θα του έδιναν το Νομπέλ. Ισως με κάποιον τρόπο να το έχει ήδη πάρει.
Τα προβλήματα υγείας που αντιμετώπιζε τον είχαν καταβάλει και περνούσε τις μέρες του καθηλωμένος σε ειδική ιατρική πολυθρόνα, που ανακούφιζε τους έντονους πόνους που του προκαλούσε η επιθετική αρρώστια. Ωστόσο, αντλούσε δύναμη από την ίδια τη μουσική και τη δημιουργία μέχρι το τέλος. «Αυτός ο ηλικιωμένος άνθρωπος, που πονούσε πραγματικά και ένιωθε δυσφορία, σηκωνόταν από την ιατρική του καρέκλα και χόρευε μπροστά στα μικρόφωνα», δήλωσε ο γιος του Ανταμ στο ραδιόφωνο του Καναδά CBC με τον οποίο ηχογράφησε –πάνω στην ιατρική του καρέκλα στο σαλόνι του σπιτιού του στο Λος Αντζελες– το τελευταίο του άλμπουμ «You want it darker», στο οποίο συμμετέχει και η Ελληνίδα ερμηνεύτρια Αθηνά Ανδρεάδη που έχει περιγράψει την εμπειρία της με τον Κοέν ως «μεταφυσική».
Το πρώτο άλμπουμ που ηχογράφησε ήταν το «Songs of Leonard Kohen» με την Columbia Records λίγο μετά τα 30 του χρόνια. Ο Κοέν είχε ήδη ζήσει στο Λονδίνο και μετά στην Υδρα, όπου συνδέθηκε με τη Μαριάν Ιλέν, τη Nορβηγίδα μούσα του, την οποία μνημονεύει στο υπέροχο «So Long Marianne» και στο «Hey, That’s No Way to Say Goodbye», ένα από τα τραγούδια που έπαιξε στο δωμάτιό του στο γνωστό ξενοδοχείο «Τσέλσι» για τον παραγωγό Τζον Χάμοντ, τον άνθρωπο που πριν από λίγα χρόνια είχε ανακαλύψει τον Μπομπ Ντίλαν. Ο τραγουδοποιός τις επόμενες δύο δεκαετίες ηχογραφεί ορισμένα από τα πιο γνωστά του κομμάτια, όπως τα Suzanne, Sisters of Mercy, Bird on the Wire, Dance me to the End of Love και First We Take Manhattan κ.ά., περιοδεύει και αποκτά το δικό του φανατικό κοινό που μαγεύει με τη φωνή και τους στίχους του.
Κοινά με τον Ντίλαν
Οταν ο Μπομπ Ντίλαν τον ρώτησε πόσο καιρό του πήρε να γράψει το «Hallelujah» ο Κοέν απάντησε «δύο χρόνια», ενώ στην πραγματικότητα του πήρε πέντε χρόνια. H ποίησή τους και ο τρόπος τους είχαν κοινά στοιχεία, αλλά παρέμενε διαφορετικός. «Για μένα είναι σαν να βραβεύεται το Εβερεστ επειδή είναι το ψηλότερο βουνό», είχε πει για τη βράβευση του Μπομπ Ντίλαν με το Νομπέλ Λογοτεχνίας.
Γεννημένος το 1934 στον Καναδά, ο Κοέν μεγάλωσε μέσα σε μια ευκατάστατη εβραϊκή οικογένεια. Εχασε τον πατέρα του νωρίς και μεγάλωσε με τη μητέρα του και τους θείους του που φρόντισαν για τις σπουδές του, ενώ ένα διάστημα εργάστηκε στην οικογενειακή βιοτεχνία ενδυμάτων μαθαίνοντας να διπλώνει τα κοστούμια του χωρίς να τσαλακωθούν. Στα μέσα της δεκαετίας του ’90 απομονώθηκε σε ένα μοναστήρι Ζεν με το προσωνύμιο «Jikan», που σημαίνει «σιωπηλός». Εσπασε τη σιωπή του το 2001, όταν άρχισε να ηχογραφεί ξανά και το 2008 ξεκίνησε να γυρίζει τον κόσμο με τα τραγούδια του παίρνοντας τη θέση του στο «Rock ‘n’ Roll Hall of Fame».
Θεματικές
Στα ποιήματα και τα τραγούδια του καταδυόταν στις θεματικές της θρησκείας, της πολιτικής, της μοναξιάς και των ανθρώπινων σχέσεων δίνοντας μεγάλη προσοχή στη μουσική, την οποία πολύ δύσκολα κάποιος θα περιέγραφε ως μόνο ροκ εν ρολ, μπλουζ, σόουλ ή λίγο από όλα αυτά.
Ο επιδραστικός ποιητής, λογοτέχνης και τραγουδοποιός, που ενέπνευσε τις νεότερες γενιές μουσικών, «έφυγε» στα 82 του χρόνια. Είχε δύο παιδιά, τον Ανταμ και τη Λόρκα, από τη σχέση του με τη Σούζαν Ελροντ. Πολλοί ήταν αυτοί που θα του έδιναν το Νομπέλ. Ισως με κάποιον τρόπο να το έχει ήδη πάρει.
kathimerini.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.