Αναδοχή : Λίγες σκέψεις για την συντήρηση και την πρόοδο...

Ο συντηρητισμός, η πρόοδος και η ευλογία της αποδοχής...

Με αφορμή την υπόθεση της αναδοχής, λίγες σκέψεις για την συντήρηση και την πρόοδο:

1) Κάποτε εθεωρείτο αδιανόητο να ψηφίζουν οι γυναίκες, να εκλέγονται, να οδηγούν αυτοκίνητο, να πηγαίνουν στα καφενεία κλπ. Με την πάροδο του χρόνου το ασφυκτικό συντηρητικό πλαίσιο διερράγη. Και σήμερα, όλα αυτά που τότε ήσαν δεδομένα, απαρασάλευτα και απαγορευμένα, σήμερα θεωρούνται απολύτως φυσιολογικά.

Φυσικά, οι αλλαγές δεν ήρθαν ουρανοκατέβατες. Απαιτήθηκαν αγώνες και θυσίες, τολμηρές νομοθετικές πρωτοβουλίες και αγνόηση του πολιτικού κόστους.

2)Κάποτε δεν υπήρχε αυτόματο διαζύγιο στη χώρα μας, ούτε πολιτικός γάμος ,ενώ η μοιχεία εθεωρείτο ποινικό αδίκημα. Όταν εξαγγέλθηκαν από την πρώτη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, ξέσπασε σάλος. Τελικά, η κοινωνία κατενόησε συν τω χρόνω ότι ήσαν απαραίτητες και χρήσιμες οι αλλαγές αυτές. Και σήμερα όλα αυτά θεωρούνται δεδομένα και αυτονόητα.

3)Το Σύμφωνο Συμβίωσης και η Αναδοχή (και) από ομόφυλα ζευγάρια έχουν προκαλέσει ζωηρές συζητήσεις και συγκρούσεις. Αναπόφευκτο και φυσιολογικό: ...

...ο,τιδήποτε νέο και ριζοσπαστικό έτσι λειτουργεί. Βάζει φωτιά στα τόπια του δεδομένου. Προβληματίζει δημιουργικά και οδηγεί συνήθως σε γόνιμες ανατροπές.

Όμως γιατί ρίχνονται στο πυρ το εξώτερον όσοι καταθέτουν ενάντια γνώμη στον εν εξελίξει διάλογο; Αν κάτι τους αποσταθεροποιεί εσωτερικά και κλονίζει το συντηρητικό τους οικοδόμημα, είναι πολύ λογικό και ανθρώπινο να εναντιώνονται σε τέτοιου είδους νομοθετικές ρυθμίσεις. Έτσι έμαθαν, έτσι ζουν.

Η στάση αυτή δεν παραπέμπει σε αντιδραστικό πρωτογονισμό ούτε σε φασιστικό λαϊκισμό. Είναι η άμυνα του παλιού έναντι του νέου. Φυσικά, υπάρχουν κι εκείνοι που ξεδιπλώνουν ένα φασιστικό κρεσέντο με την εναντίωσή τους. Αλλά εδώ δεν μιλάμε γι αυτούς. Αναφερόμαστε στον εύλογο προβληματισμό των συντηρητικών. Πολιτικών και ικανού μέρους της κοινωνίας.

Η οποία έχει αποδείξει ότι μετά τις πρώτες φυσιολογικές αντιδράσεις, αποδέχεται τις ριζοσπαστικές ρυθμίσεις. Διότι η κοινωνία είναι ένα πολύπλοκο όλον, ένα αθόρυβο διαρκές εργαστήριο ιδεών, προτάσεων, προκλήσεων και μηνυμάτων. Βλέπει, ακούει, βιώνει και συν τω χρόνω αποφαίνεται.

Κι όσο πειστικότερη και χαμηλών τόνων είναι η επιχειρηματολογία υπέρ του νέου, δηλαδή χωρίς υπεροπτικό διδακτισμό και περιφρονητική διάθεση, τόσο πιο γρήγορα η (εν πολλοίς συντηρητική) κοινωνία υποδέχεται θετικά το νέον.

Όμως, τα περί συντήρησης και προόδου απαιτούν περαιτέρω ενασχόληση και συζήτηση. Διότι το δίπολο αυτό κρύβει παγίδες και μύθους. Θα επανέλθουμε…
Γιάννης Τριάντης

ΣΗΜΕΙΩΣΗ :  Ο υπέρτιτλος είναι τής "Νέας Μυκόνου" καί είναι βγαλμένος μέσα από τό κείμενο