«Οι πολιτικοί που ενοχλούνται απο τα ΜΜΕ είναι σαν τους ναυτικούς που τους πειράζει η θάλασσα...»

Θα ξεκινήσω με μια δήλωση που θα στεναχωρήσει αρκετούς, ένθεν κακείθεν: Ο Αλέξης Τσίπρας προφανώς δεν είναι απατεώνας, εθνοπροδότης και υποκείμενο – κι όμως είναι χαρακτηρισμοί που τους ακούμε καθημερινά σε αρκετά μέσα. Και ο Κυριάκος Μητσοτάκης προφανώς δεν είναι φασίστας∙ ούτε έχει σχέση με τον θεωρητικό του φασισμού Σέρτζο Πανούντσιο∙ ο ίδιος ο Μητσοτάκης και οι περισσότεροι στη Ν.Δ., όπως και στον ΣΥΡΙΖΑ, έως χθες αγνοούσαν τον ρόλο του Πανούντσιο στη Φασιστική Σχολή Πολιτικών Επιστημών του Πανεπιστημίου της Περούτζια το 1928 και τη χειριστική εκ μέρους του μίξη σοσιαλιστικών ιδεών στην άνοδο του Μουσολίνι και του Φασισμού.

Για να ακριβολογούμε, ο μεν Τσίπρας είναι ο πρωθυπουργός της Ελλάδας, ο δε Μητσοτάκης είναι ο αρχηγός της μείζονος αντιπολίτευσης στην Ελλάδα και, ενδεχομένως, δυνάμει πρωθυπουργός. Και οι δύο, με βάση το πολίτευμα και το σύνταγμα το οποίο αναγνωρίζουν και ορκίστηκαν να υπηρετούν, οφείλουν να εργάζονται για την ενότητα και την προκοπή των πολιτών, πρώτοι και πάνω απ’ όλους. Τέλος, στην Ελλάδα, η φασιστικού τύπου μιλίτσια που λοιδορεί ευθέως το πολίτευμα και το σύνταγμα είναι μία: η υπόδικη Χρυσή Αυγή.

Αλλά το αυταπόδεικτο, απλό και ξεκάθαρο με πολιτικούς όρους, φαίνεται ότι δεν είναι τόσο ξεκάθαρο ούτε στις αναλύσεις, ούτε στα ίδια τα κομματικά επιτελεία, ούτε στα δημοσιογραφικά σχόλια...

Πρωτόκολλα πολιτικής κατεδάφισης...

συνέχεια

...Σαφώς υπάρχουν πολιτικές διαφορές –και είναι μεγάλες‒ μεταξύ Ν.Δ. και ΣΥΡΙΖΑ. Πώς γίνονται ορατές; Γίνονται ορατές όταν δεν αναμιγνύονται στο (πολιτικό;) μίξερ του σύγχρονου αστικού κράτους με την αναπαραγωγή, για πολλοστή φορά, της θεωρίας των δύο άκρων που εξατμίζει τις διαφορές (όλοι είναι ίδιοι).

Επίσης, το πράγμα περιπλέκεται όταν και οι δύο πολιτικοί μονομάχοι ‒ας τους πούμε έτσι‒ απευθύνονται σε μια οντότητα που τη λέμε «λαός». Ο λαός είναι πηγή της εξουσίας και προνομιακός αποδέκτης του πολιτικού λόγου όπως αυτός εξαπολύεται από τους συντηρητικούς/δεξιούς, τους κεντρώους ή τους ριζοσπάστες/αριστερούς ρήτορες. Προφανώς, επίσης, ο λαός γνωρίζει ότι οι ρήτορες σκέφτονται λίγο περισσότερο το πολιτικό τους μέλλον παρά το μέλλον των συμπολιτών τους και ότι οι ελίτ της εξουσίας δημιουργούν πολλάκις συμβιωτικές σχέσεις με κέντρα και ανταλλακτικούς μηχανισμούς που τα συμφέροντά τους δεν ταυτίζονται με τα συμφέροντα αυτού που λέμε «λαός».

Ας μην έχουμε καμία αμφιβολία. Ο Τσίπρας ως πρωθυπουργός δεν εκφράζει το σύνολο των Ελλήνων. Το ίδιο ισχύει και για τον Μητσοτάκη –ομοίως δεν εκφράζει ούτε θα εκφράζει το σύνολο των Ελλήνων. Ωστόσο, και οι δύο, από τη θεσμική θέση τους και με την ομπρέλα πολιτικών πρωτοκόλλων, ισχυρίζονται πως ό,τι κάνουν, το κάνουν για το καλό του συνόλου.

Και εδώ μπαίνει στο προσκήνιο ο επίσης θεσμικός ρόλος των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης (της παραδοσιακής εφημερίδας, του ραδιοφώνου και της τηλεόρασης, και των πιο σύγχρονων ιντερνετικών Μέσων, για να μείνουμε μόνο σ’ αυτά). Όλα τους, θεωρητικά, και παρά τη συνθετότητά τους, κυρίως υπερασπίζονται τον απειλούμενο «χώρο των κοινών», τον πολιτισμό και την παιδεία ως προνομιακούς πυλώνες της δημοκρατίας.

Αυτός ο χώρος είναι σήμερα απειλούμενος, παρότι ιστορικά υπήρξε κεκτημένο της νεοτερικότητας. Όταν τον 18ο αιώνα ο Έντμουντ Μπερκ, ο Άγγλος συντηρητικός φιλόσοφος και πολιτικός, έλεγε ότι «ο Τύπος είναι ισάξιος της Δημοκρατίας» και έδειχνε στα θεωρεία του Κοινοβουλίου την «Τέταρτη Εξουσία» (fourth estate), δεν μιλούσε ακριβώς για τον Τύπο ως εξουσία, αλλά για την «τέταρτη τάξη» των καλλιεργημένων και μορφωμένων, αντιπαραβάλλοντάς την με τις νομοκατεστημένες τάξεις (ευγενείς, κλήρο, λαό). Ειδικά στην Ελλάδα, αν επικρίνουμε το πολιτικό σύστημα ως κατώτερο των περιστάσεων, ο Τύπος και η τηλεόραση επίσης δεν στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων. Μόχλευσαν την ελληνική κρίση.

Ο ανταγωνισμός της ολιγοπωλιακής αγοράς των καναλιών και των εφημερίδων, η γερασμένη/αγορασμένη δημοσιογραφική περσόνα, η υπεροψία και η διαπλοκή, η επιδίωξη μεγιστοποίησης του κέρδους στις επιχειρήσεις της ενημέρωσης, η συμπαιγνία τους με οικονομικοπολιτικές ελίτ και ο κομματισμός, η στέρηση των εφημερίδων από πόρους για την παραγωγή ποιοτικού προϊόντος κ.λπ. δημιούργησαν ένα σπιράλ φθοράς που κύρωσε την πολλαπλή κρίση.

Τι έλεγε ο Τόμας Τζέφερσον στην εποχή του; «Αν είχα να διαλέξω ανάμεσα στη σωτηρία της κυβέρνησης και τη σωτηρία του ελεύθερου Τύπου, θα διάλεγα το δεύτερο». Τι έγινε εδώ; Τα εμπάργκο της Ν.Δ. στην ΕΡΤ και του ΣΥΡΙΖΑ στον ΣΚΑΪ είναι πολιτικό λάθος. Μοιάζουν με πρωτόκολλα κατεδάφισης της πολιτικής.

Δεν εγείρουν ποιοτική πολιτική ύλη που έχει ανάγκη ο τόπος, οι πολίτες. Οξύνουν και βαθαίνουν την πόλωση. Εκφράζουν απαξίωση μιας πολιτικής πρακτικής, μιας παμπάλαιας συνήθειας υπέρ του τον πολιτισμού και της δημοκρατίας. Οι πολιτικοί που τους ενοχλούν τα Μέσα Ενημέρωσης είναι σαν τους ναυτικούς που τους πειράζει η θάλασσα – είχε πει ένας Βρετανός πολιτικός. Ή μήπως είναι καιρός να σκοτώσουμε και την ιδέα ότι ο διάλογος με επιχειρήματα είναι ουσιώδης για τη δημοκρατία;

Θανάσης Βασιλείου
efsyn.gr

 ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Ο υπέρτιτλος γράφτηκε από τή "Νέα Μύκονο"  καί είναι φράση τού κειμένου