«Να ζήσετε! Τώρα τρέχω να συλλυπηθώ»

Του Κωνσταντίνου Ζούλα

Η ώρα ήταν περασμένη και η παρέα, βοηθούντος και του κρασιού, είχε χαλαρώσει. Τον τότε υπουργό Γεωργίας Ευάγγελο Μπασιάκο –που μας είχε καλέσει 6-7 δημοσιογράφους σε ένα εστιατόριο– δεν τον ήξερα. Χάριν όμως μιας ιστορίας που μας διηγήθηκε εκείνο το βράδυ του 2005, ομολογώ τον εκτίμησα. Αν μη τι άλλο για την αφοπλιστική του ειλικρίνεια και, κυρίως, το αυτοσαρκαστικό του χιούμορ. «Ρε Βαγγέλη, πες μας ειλικρινά πώς προλαβαίνετε όλους τους γάμους και τις κηδείες όταν συμπίπτουν την ίδια μέρα», τον ρώτησε ένας εξ ημών που τον ήξερε καλά, και η βραδιά απέκτησε τρομερό ενδιαφέρον. «Α, αυτό είναι το μυστικό κλειδί της επιτυχίας», έλαμψε ο Μπασιάκος και ιδού όσα μας αποκάλυψε: «Πρώτα απ’ όλα πρέπει να ξέρετε ότι οι βουλευτές έχουμε χαρτογραφήσει όλους τους παπάδες του νομού μας. Ξέρουμε ποιοι είναι οι “γρήγοροι”, αυτοί δηλαδή που τελειώνουν τα μυστήρια στο πατ κιουτ, και ποιοι κάνουν τη λειτουργία τραγουδιστά, δηλαδή αργά και “βασανιστικά”. Οταν λοιπόν το ίδιο απόγευμα έχουμε 4 ή και 5 γάμους σε αντίστοιχα χωριά, σχεδιάζουμε το πλάνο της διαδρομής μας βάζοντας πρώτα τους “γρήγορους” και μετά τους “αργούς” παπάδες»... ...«Ακολούθως, βλέπουμε αν είμαστε καλεσμένοι από την οικογένεια του γαμπρού ή της νύφης. Και ξεκινάμε τη διαδρομή μας πάντα από τις προσκλήσεις των γαμπρών, διότι όταν φτάσουμε στην εκκλησία τους χαιρετάμε όλους και φεύγουμε “διακριτικά”, χωρίς βέβαια να περιμένουμε τη νύφη, που πάντα αργεί. Στον τρίτο γάμο συνήθως φτάνουμε αφού έχει αρχίσει το μυστήριο, όποτε υπάρχει αντικειμενικό κώλυμα να ευχηθούμε σε νεόνυμφους και γονείς. Εκεί εφαρμόζουμε το εξής κόλπο: Μπαίνουμε από την πλαϊνή είσοδο της εκκλησίας και, διασχίζοντας σιγά σιγά τον ναό, βγαίνουμε από την απέναντι, φροντίζοντας να μας δουν όσο περισσότεροι γίνεται. Και αυτό για να ενημερώσουν αργότερα τους συγγενείς ότι “τα κατάφερε και ήρθε ο βουλευτής, αλλά έπρεπε να φύγει”. Αν παρ’ ελπίδα στον τελευταίο γάμο φτάσουμε αφού έχουν αποχωρήσει όλοι, δηλαδή και οι νεόνυμφοι και οι καλεσμένοι, υπάρχει μία ακόμη λύση. Ζητάμε από τον καμεραμάν του γάμου –αυτός πάντα φεύγει τελευταίος– να ανοίξει την κάμερα και να μας πάρει ένα πλάνο, στο οποίο περιχαρείς αναφωνούμε “να ζήσετε να σας χαιρόμαστε»! Ξέρετε πόσο σημαντικό είναι να υπάρχει έστω στο βίντεο του γάμου η φάτσα του βουλευτή, ακόμη και αν όλοι αναρωτιούνται αν είναι φαντομάς που κανείς δεν τον είδε στην εκκλησία;». Αφορμή για να θυμηθώ το «ευθυμογράφημα» Μπασιάκου, που θα μπορούσε να ονομαστεί «πώς σε μια μέρα προλαβαίνoυμε 4 γάμους και μία κηδεία», ήταν μια απίστευτη δήλωση του αντιπροέδρου της Βουλής, Γιάννη Καλαντζή. Κληθείς να σχολιάσει τις αντιδράσεις για τους μισθούς των βουλευτών, είπε το εξής αμίμητο: «Το Σαββατοκύριακο πήγα σε δύο γάμους και σε δύο κηδείες! Ξέρετε πόσο μου στοίχισαν; Δεν έχεις τις ίδιες υποχρεώσεις όταν δεν είσαι βουλευτής»... Ε, λοιπόν, φίλες και φίλοι, νομίζω ότι στην αυθόρμητη δήλωση του κ. Καλαντζή και στις κατάπτυστες παρεμφερείς δικαιολογίες συνάδελφων του μπορεί κανείς να βρει τους λόγους της καθολικής απαξίας που νιώθουμε για τους πολιτικούς. «Πρέπει να αμειβόμαστε καλά, για να μην υποκύπτουμε σε πειρασμούς», είχαν το θράσος να πουν κάποιοι από τους 300. Χωρίς καν να περνάει από το μυαλό τους ότι το ίδιο φαιδρό επιχείρημα θα μπορούσαν να επικαλούνται οι εφοριακοί, οι γιατροί, οι υπάλληλοι της πολεοδομίας, οι αστυνομικοί, οι εκπαιδευτικοί και εν γένει όσοι αμείβονται από το Δημόσιο. Εν προκειμένω, όμως, υπάρχει και ένας ακόμη λόγος που αναδεικνύει το θράσος τους. Διότι τι μας λένε, αν το σκεφτείτε; «Ναι μεν ζητήσαμε την ψήφο σας για να σας εκπροσωπήσουμε, αλλά, για να παραμείνουμε ηθικά ακέραιοι να μην τα “πιάσουμε” από τα διαπλεκόμενα, θα πληρωνόμαστε, ακόμη και εν μέσω κρίσης, όσο ο διευθύνων σύμβουλος μιας μεγάλης πολυεθνικής εταιρείας». Περιθώρια, βέβαια, να αντιδράσουμε προ των εκλογών δεν έχουμε πολλά, καθώς οι ίδιοι εγκρίνουν τους μισθούς τους. Σκεφτόμουν, ωστόσο, ότι θα είχε ενδιαφέρον να διοργανωθεί μια διαδικτυακή ψηφοφορία, στην οποία οι πολίτες θα απαιτούσαμε π.χ. να μη μας ξαναστείλουν οι 300 ούτε ένα γράμμα, μήπως και καταλάβουν ότι τα 909 ευρώ (!) που λαμβάνουν μηνιαίως ως «ταχυδρομική ατέλεια» συνιστούν σκανδαλώδη πρόκληση στην εποχή του Ιντερνετ. Ή, ακόμη καλύτερα, να δεσμευθούμε όλοι ότι δεν θα ξανακαλέσουμε κανέναν τους στους γάμους και στα βαφτίσια μας. Για τις κηδείες δεν το συζητώ, ούτως ή άλλως, η παρουσία τους ήταν ανέκαθεν το τελευταίο που απασχολούσε τον... πάλαι ποτέ ψηφοφόρο τους.                                                                                        "Καθημερινή"        Σάββατο 23/11