Οι υποψήφιοι δήμαρχοι πρέπει νάναι μαγγιώροι κι επιδέξιοι άνθρωποι...

             ...σάν  τό μπαλαδόρο πάνω στό στύλο καί σάν τήν αθλήτρια πού ισορροπεί μέ άνεση στά "ψηλά", ιδίως λόγω καί τής άριστης συνεργασίας. Γιατί θάχουνε πολλά παλούκια νά πηδήξουνε καί δέ φτάνει η επιθυμία γιά δόξα καί διάκριση. Θέλει πολύ δουλειά καί περισσότερη "προπόνηση" μέ τήν κοινωνία. Καί τ΄αυτιά ανοιχτά σέ όλα τά ακούσματα, μέ γνήσια καλοσύνη γιά όλο τόν  κόσμο.  [Όπου νάναι, μού λένε, έρχεται ο θείος, όχι από τίς Κάτω Δήλες αλλά από τήν Κουμουνδούρου καί δέ βαστά τό καλαθάκι του γεμάτο πατελίδες παρέ βαστάει αγκαζέ τή Δούρου, πού νά φυλάει καί νά σκεπάζει έχει άκριες μέχρι Ουάσιγκτον μεριά...] Οι εγωϊσμοί στήν πολιτική είναι εργαλεία πού, οι επιτυχημένοι, τά έχουν εγκαταλείψει από τόν δέκατο ένατο αιώνα (πληροφορήθηκα εσχάτως). Αλλιώς η πτώση από τά ψηλά, εκτός από πάταγο, έχει καί πόνο. Όχι μόνο γι αυτόν πού πέφτει, μά καί γιά ΄κείνον πού "στηρίζει" γιατί νοιώθει συνυπεύθυνος -ενίοτε- αναλόγως καί τού "χαρακτήρα"...                                                               Δ.Ν.Α.