«Το τραγικό λάθος των 58»

---

14/2/2014  Παραπολιτική

Του Γιάννη Λούλη*

Η Κεντροαριστερά υπήρξε ο κυρίαρχος χώρος την περίοδο της μεταπολίτευσης. Οι περισσότεροι ψηφοφόροι δήλωναν «κεντρώοι» με ελαφρά κλίση στα αριστερά.

Η Κεντροαριστερά του ΠΑΣΟΚ, μετά τη σταθεροποίηση της δημοκρατίας, κυβέρνησε σαφώς για το μεγαλύτερο διάστημα. Γι' αυτό εξάλλου, όταν η οικονομία χρεοκόπησε ουσιαστικά και μαζί της και το κομματικό σύστημα, το ΠΑΣΟΚ επωμίστηκε το βαρύτερο κόστος.

Σήμερα, το ΠΑΣΟΚ οδεύει προς πολιτικό αφανισμό, όχι μόνο λόγω των κυβερνητικών αδυναμιών του στο ξέσπασμα της κρίσης, ούτε μόνο λόγω των ευθυνών του ειδικά τη δεκαετία του 1980, αλλά και λόγω της σημερινής διαδρομής του. Η ηγεσία αυτή, φοβούμενη τον καταποντισμό του στις ευρωεκλογές, είδε ως μάννα εξ ουρανού την κίνηση των 58 για να κρυφτεί πίσω της. Από την άλλη πλευρά, η κίνηση των 58, κυρίως πανεπιστημιακών, θα είχε νόημα μόνο αν λειτουργούσαν διαμεσολαβητικά για μια ευρύτερη Κεντροαριστερά, όχι άμεσα, αλλά στρατηγικά.

Η βιασύνη των 58, με τους ίδιους σε κάποιας μορφής κομματικό εγχείρημα, υπήρξε άκριτη. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Φώτης Κουβέλης αποστασιοποιήθηκε. Αντελήφθη το αυτονόητο και κρίσιμο: ότι με τη σημερινή μορφή του το ΠΑΣΟΚ είναι τοξικό. Οποιο εγχείρημα είχε στα σπλάχνα του το συγκεκριμένο ΠΑΣΟΚ (που έστειλε τον Παπουτσή στη World Bank!) ήταν όχι μόνο καταδικασμένο, αλλά θα αμαύρωνε μια πιο σοβαρή και συγκροτημένη μελλοντική προσπάθεια. Εδώ βρίσκεται το τραγικό λάθος των 58, είτε κινούνται από πολιτικές φιλοδοξίες, είτε ιδεαλιστικά. Ούτε είναι τυχαίο ότι στην κίνηση προσχωρούν γυρολόγοι οπορτουνιστές και όχι πολιτικοί του διαμετρήματος Αλέκου Παπαδόπουλου, Διαμαντοπούλου, Φλωρίδη.

Φαινομενικά ο χώρος της Κεντροαριστεράς φαντάζει ως ένα πολιτικό Ελ Ντοράντο, αφού κάποτε οτιδήποτε είχε την ταμπέλα «Κεντροαριστερά» χτυπούσε φλέβα χρυσού. Με το σημερινό ΠΑΣΟΚ να χρωματίζει την κίνηση των 58, ακόμη κι αν αυτό αποφασίσει να κρυφτεί στη γαλαρία (δύσκολα άλλωστε φαντάζεται κανείς την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ κρυπτόμενη), το όλο εγχείρημα, άκαιρο, κακά σχεδιασμένο, χωρίς στίγμα και κάτι πραγματικά διαφορετικό, θα θεωρηθεί κατάλοιπο του παρελθόντος. Και τούτο, απέναντι σε μια οργισμένη κοινή γνώμη με ένστικτα αφανισμού όσων κομμάτων φαντάζουν «συστημικά». Γι' αυτό το εγχείρημα θα οδηγηθεί στις ξέρες. Δεν θα φτάσει ποτέ στο μυθικό Ελ Ντοράντο.

*Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο Έθνος στις 13 Φεβρουαρίου του 2014.