«Συννεφιασμένη Κυριακή» στο Ηρώδειο

Αριστερά, Κλασικά αλλά και άγνωστα τραγούδια του Βασίλη Τσιτσάνη θα περιλαμβάνει το αφιέρωμα της Ελευθερίας Αρβανιτάκη στο Ηρώδειο. Δεξιά, 1954: Ο Βασίλης Τσιτσάνης στο θρυλικό «Φαληρικόν» του Μαργωμένου. Στο κέντρο, η τραγουδίστρια Αννα Χρυσάφη, δίπλα της, στο μπουζούκι, ο Ανέστης Αθανασίου, γνωστός και ως Ανέστης «Γύφτος» Αθανασίου, λόγω της τσιγγάνικης καταγωγής του, και στο πιάνο η σπουδαία Ευαγγελία Μαργαρώνη.

ΓΙΟΥΛΗ ΕΠΤΑΚΟΙΛΗ
 «Η πρώτη μου επαφή μαζί του ήταν γύρω στο 1977, όταν κάποιος φίλος φεύγει φαντάρος και μου αφήνει ένα μπομπινόφωνο με μια απίστευτη συλλογή. Τότε άκουσα για πρώτη φορά τραγούδια που ούτε καν υποψιαζόμουν ότι υπήρχαν. Και μαγεύτηκα. Μάλιστα, τότε ήταν που άρχισα να παίζω μπαγλαμά και λαϊκή κιθάρα». Για την Ελευθερία Αρβανιτάκη ο κόσμος του Βασίλη Τσιτσάνη ήταν μια εκπληκτική ανακάλυψη, όπως εξομολογείται σήμερα. Ενας κόσμος με καινούργιες μελωδίες, καινούργιους λαϊκούς δρόμους, και μια γλώσσα εξαιρετικά ποιητική, με εντυπωσιακή απλότητα και ευθύτητα στη διατύπωση των πιο μύχιων συναισθημάτων.

Στις 18 Ιανουαρίου του επόμενου χρόνου συμπληρώνονται 100 χρόνια από τη γέννηση του Βασίλη Τσιτσάνη και η οικογένειά του ζήτησε από την Ελευθερία Αρβανιτάκη να οργανώσει μια γιορτή. Μια μουσική συνάντηση αφιερωμένη στον σπουδαίο δημιουργό, η οποία έχει προγραμματιστεί για την 1η Οκτωβρίου στο Ηρώδειο.

Η ίδια, ο Σταμάτης Κραουνάκης, τον οποίο συναντά για πρώτη φορά στη σκηνή, η Οπισθοδρομική Κομπανία –βρίσκονται πάλι μαζί έπειτα από 25 χρόνια– και μια ομάδα εξαιρετικών μουσικών σκύβουν πάνω στο έργο του Τσιτσάνη, διαλέγουν κλασικά αλλά και πιο άγνωστα τραγούδια –τι να πάρεις και τι ν’ αφήσεις από το έργο του– και παρουσιάζουν μία δίωρη συναυλία με τίτλο «Τι σήμερα, τι αύριο, τι τώρα».

Για την Ελευθερία Αρβανιτάκη η συναυλία αυτή είναι πολλά περισσότερα από ένα αφιέρωμα στον Τσιτσάνη: «Είναι σαν να επιστρέφω στην παλιά μου γειτονιά.

Υπήρχε ένα κλίμα ευφορίας τότε, ένα κλίμα αλλαγής, ένα καινούργιο τοπίο που ανοιγόταν, κι αυτό έδινε αισιοδοξία σ’ ένα μέρος του πληθυσμού που για πολλά χρόνια ήταν παραγκωνισμένο.Επίσης, υπήρχε η αίσθηση της παρέας, της ομαδικότητας αλλά και μια ξεγνοιασιά.

Το καλοκαίρι του ’79 συνάντησα τα παιδιά της Οπισθοδρομικής Κομπανίας και κάναμε φοβερές μουσικές “βόλτες”. Μέσα σ’ αυτή την αισιοδοξία έζησα χρόνια πλούσια γιατί οι αναζητήσεις που κάναμε με οδήγησαν στην ανακάλυψη θησαυρών. Και δεν ήταν μόνο ο Τσιτσάνης και η παλιά του περίοδος που μου ήταν εντελώς άγνωστη, αλλά και πολλοί άλλοι λαϊκοί δημιουργοί». Εκτός απ’ όλα τα παραπάνω, μήπως υπάρχει και μια εσωτερική ανάγκη για επιστροφή σε έναν κόσμο ξεγνοιασιάς και αισιοδοξίας; «Δεν αναβιώνεται αυτή η εποχή», εξηγεί η Ελευθερία Αρβανιτάκη.

«Και μάλιστα, μπορεί να είναι σκληρό αυτό που θα πω, αλλά πιστεύω ότι αυτή η ξεγνοιασιά που περιέγραψα πριν έχει χαθεί για πάντα. Σήμερα, όλα είναι διαφορετικά, όλα είναι καινούργια. Υπάρχουν και καλά στοιχεία όμως. Βλέπω, λ.χ., τους νέους μουσικούς που παίρνουν μέρος στη συναυλία πόσο ενθουσιάζονται, ακόμη και οι τεχνικοί, ροκάδες οι περισσότεροι, υπάρχει ένα πολύ όμορφο κλίμα. Είναι σπουδαίο αυτό».