Τι το θέλουμε τελικά το ευρώ;

Την ώρα που οι περισπούδαστοι αναλυτές των τηλεοπτικών παραθύρων θεωρούν ότι το βασικό πρόβλημα της χώρας είναι η έλλειψη συναίνεσης μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων, επιμένω ότι το αληθινό πρόβλημα είναι η συναίνεση Νέας Δημοκρατίας-ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΣΟΚ στο ότι τίποτα δεν χρειάζεται να αλλάξει σε αυτή τη χώρα.

Αν έχουμε αποφασίσει λοιπόν ότι ο ιδανικός προορισμός της σημερινής Ελλάδας είναι η Ελλάδα πριν το 2009, νομίζω ότι αξίζει να σκεφτούμε πάρα πολύ σοβαρά αν τον στόχο αυτόν τον υπηρετεί καλύτερα το ευρώ ή η δραχμή.

Το πολιτικό μας σύστημα είναι ήδη επιπέδου τριτοκοσμικής χώρας, το ίδιοι και οι θεσμοί μας. Αν επίσης αναλογιστούμε ποιοι επιχειρηματίες έχουν αναδειχθεί τα τελευταία χρόνια και που κατέληξαν αυτοί που αναδείχθηκαν τα προηγούμενα χρόνια, πάλι θα διαπιστώσουμε ότι ο επιχειρηματικός κόσμος της χώρας μόνο Ευρώπη δεν θυμίζει.

Αν λοιπόν επιμένουμε ότι τίποτα δεν χρειάζεται να αλλάξει, αν πιστεύουμε ότι υπάρχει τρόπος να παραμείνουμε στην Ευρωζώνη με προνομιακά χαλαρότερη επιτήρηση από τις υπόλοιπες χώρες κι αν θεωρούμε δίκαιο το να δανειζόμαστε στο όνομα των επόμενων γενεών μόνο για να καλύπτουμε το κόστος ενός μη βιώσιμου ασφαλιστικού συστήματος κι ενός δυσλειτουργικού Δημοσίου, τότε κακώς έχουμε αναμειχθεί στην περιπέτεια του ευρώ.

Τα γαλατικά χωριά δεν συμμετέχουν σε νομισματικές ενώσεις. Δεν έχει νόημα να μένεις στην Α' Εθνική και να τρως 10 γκολ σε κάθε αγώνα και οι εξέδρες να αδειάζουν (μετανάστευση, απελπισία), μόνο και μόνο επειδή δεν επιτρέπεται να υποβιβαστείς.

Το κόστος της στασιμότητας είναι τεράστιο κι ας μην το βλέπουμε τώρα. Αν δεν θέλουμε να αλλάξουμε, ας βουλιάξουμε.

Y.Γ Μην κάνετε το λάθος να νομίσετε ότι αυτό είναι ένα άρθρο υπέρ της δραχμής.

parapolitiki.com