H Βερενίκη Φερνοφoρίδου καί τά ξυπνητήρια τού Τέλ-Αβίβ...

Ένα αφήγημα -de facto- φαιδρό

τού Δημήτρη Ν. Αγγελετάκη
  
Πρίν από λίγες μέρες έλαβα ένα τηλεφώνημα από τό Ισραήλ πού μέ υποχρέωνε νά φέρω σέ πέρας -επ' αμοιβή- γιά λογαριασμό  αγαπητού μου προσώπου, μία πολύ ενδιαφέρουσα καί εμπιστευτική αποστολή.

Έφυγα αμέσως -σέ συνθήκες άκρας μυστικότητας- γιά Αθήνα καί από 'κεί πήρα τήν πρώτη πτήση πού αναχωρούσε γιά Τέλ- Αβίβ. 
Θά σάς πώ δυό-τρία πράγματα, γιά νά μπείτε αμέσως στό νόημα, τά οποία είναι "κλειδιά" γιά τήν κατανόηση τού όλου σκηνικού καί τού εγχειρήματος πού επακολούθησε:
Η παιδική μου φίλη (τό αγαπητό πρόσωπο πού προείπα) μέ τό αρχαιοπρεπές ονοματεπώνυμο Βερενίκη Φερνοφoρίδου (Νίκη ή Βέρα γιά τούς κολλητούς) παντρεύτηκε σέ, σχετικά, μικρή ηλικία. Από έρωτα; Γιά χρήμα; Καί γιά τά δύο; Απέφευγε, πάντοτε, πολύ διπλωματικά νά απαντάει στίς σχετικές ερωτήσεις -τού οιουδήποτε αυθάδη- γιά οποιοδήποτε από τά τρία, αυτά,  ερωτήματα...
Οι φίλοι ξέραμε.
Ο σύζυγος, απ' τήν άλλη, ήταν εβραίος έμπορος ο οποίος κατείχε καί διηύθυνε, μέ πολύ ζήλο, μία αλυσίδα καταστημάτων μέ έτοιμα ενδύματα στό κέντρο τής Ισραηλινής πρωτεύουσας. Γιά δικούς του λόγους χαράματα σηκωνόταν, μεσάνυχτα επέστρεφε στό σπίτι. Από τήν εποχή πού ήταν νιόπαντρος. Δυσδιάκριτα, βλέπετε, τά όρια μεταξύ εμπορίου καί κανιβαλισμού συναισθημάτων όταν -αυτά τά "όρια"- ορίζονται εντός γαμηλίου πλαισίου...
Ούτω τής καταστάσεως δοθείσης : δέν πέρασε πολύς καιρός καί η Νίκη βαρέθηκε καί τόν εβραίο καί τό εμπόριο!  
Όμως : "Tό εμπόριο, κινητήριος μοχλός ζωής, επιβάλλει τάς ιδικάς του θελήσεις" λένε οι στίχοι τού Μάριου Ποντίκα στό γνωστό άσμα...
Έπρεπε νά κάνει -καί γι αυτό τό έκανε άπαξ τής ημέρας- ένα δίωρο πέρασμα από τό  γραφείο. Γιά τή γλωσσοφαγιά, γιά καμιά τζίφρα καί γιά τό "ξεστραβώνεσθαι".
Ενώ, λοιπόν, η Νίκη βαρέθηκε τό εβραϊκό εμπόριο, δέν βαρέθηκε τόν "ωρολογά" πού είχε γεμάτη τή βιτρίνα του ξυπνητήρια. Απέναντι, ακριβώς, από τά κεντρικά γραφεία τής αλυσίδας. 
Ο τελευταίος -πρόσωπο επιδέξια μυστηριώδες, απατηλό καί εμπορευόμενο τόν "χρόνο", όπως η πλειονότης τών "ομοτέχνων" του- είχε τό "χάρισμα" νά περνάει γιά αθώος στά μάτια απαυδισμένων κυριών πού προκειμένου νά ωφεληθούν "τά μέγιστα" - καί, κυρίως, γιά νά αγοράσουν "χρόνο"- τά βλέπανε όλα -χωρίς να τό πολυβασανίζουν-  όμορφα καί καλά... 

Ωστόσο η φίλη Βερενίκη -γατόνι ολκής- κάτι τέτοια τάπιανε στό φτερό καί έκανε, ποικιλοτρόπως, τό κορόϊδο μέχρι νά βρεί τήν άκρη ή  μέχρι "νά μάς τελειώσει" τό "άγος" καί νά τή "σκαπουλάρει" κατά τό δυνατόν φθηνότερα.

Μέ τό πού έφτασα, στό Τέλ- Αβίβ, μ' έβαλε κάτω καί μού εξήγησε πώς έχει τό "θέμα":
"Εσύ πού είσαι ο άνθρωπος μου, ρέ παμμέγιστε, μού λέει, μή νομίσεις, ούτε γιά μιά στιγμή, ότι σέ κουβάλησα τσάμπα τόσο δρόμο, από τού διαόλου τήν έδρα -άλλωστε θά πληρωθείς από τήν εταιρία- αλλά νά ξέρεις πάει νά μού στρίψει! Ένας χρόνος, κοντεύει, πούχω μπλέξει μαζί του καί δέν καταλαβαίνω από πού ζεί.
Εγώ λεφτά στό χέρι δέν τού δίνω.
Τά ξυπνητήρια πούχει στή βιτρίνα είναι από πέρσι τά ίδια. Ούτε πουλιώνται, ούτε φεύγουν, ούτε ανανεώνονται.
Οι πελάτες μπαίνουν στό μαγαζί του καί βγαίνουν χωρίς νά βαστάνε τίποτα. Τί πουλάει εκεί μέσα;
Ως εννοείς, σάν γυναίκα, είναι λεπτή η θέση μου. 
 Δέν μπορώ νά πάω νά ελέγξω. 
Ούτε νά στείλω όποιον νάναι γιά μιά τέτοια δουλειά! 
Δέν έχω καί έμπιστο πρόσωπο, εδώ. Καί νά εύρισκα κάποιον, ποτέ δέν έχεις σιγουριά... Θά μέ είχε στό χέρι. 
Γι αυτό σέ φώναξα, νά πάς εσύ νά κάνεις τόν πελάτη, πού δέν σέ ξέρει, μήπως καί καταλάβεις τί συμβαίνει; 
Γιατί εγώ μετά απ' όλα αυτά, τά περίεργα, έχω πάθει ...ζουρλαβιζόν"!

Η βιτρίνα μέ τά ξυπνητήρια

Ξεκίνησα, αμέσως, γιατί δέν είχα πολύ χρόνο στή διάθεση μου καί προχωρώντας κατά 'κεί ήμουν σίγουρος καί κατασταλαγμένος, όπως καί σείς, γιά τό τί πουλάει καί τί κρύβει τό "ρολογάδικο".  
Αλλά έπεσα έξω! Μάλιστα, μάλιστα! Έπεσα έξω!

Φθάνοντας, κοίταξα τή βιτρίνα πού φαίνεται στή φωτογραφία, σταμπάρισα τό πάνω αριστερά μαύρο ξυπνητήρι καί μπήκα μέσα όπου μέ υποδέχτηκε ο ρολογάς (ο διάλογος μεταφρασμένος στά Ελληνικά):
-Καλημέρα σας, τί επιθυμεί ο κύριος;
-Θά ήθελα τό μαύρο ξυπνητήρι πού είναι στό πάνω ράφι τής βιτρίνας.
-Ξέρετε κύριε, εδώ δέν πουλάμε ξυπνητήρια!
-Καί τί πουλάτε;
-Δέν πουλάμε τίποτα κύριε. Εδώ κάνουμε περιτομές!
-Καί, τότε, γιατί έχετε βάλει τά ξυπνητήρια στή βιτρίνα;
-Έ! Kάτι έπρεπε νά βάλουμε στή βιτρίνα, κύριε!

Δέν είχα άλλο χρόνο διαθέσιμο. Πήγα κατ' ευθείαν στό αεροδρόμιο καί -περιμένοντας στήν ουρά τού check in- έστειλα στή Βερενίκη, μέ e-mail, τά συμπεράσματα μου από τό χειροπιαστό καί εμφανές μέρος τής έρευνας. Ανειλημμένες υποχρεώσεις μέ ανάγκαζαν νά γυρίσω, πίσω, αυθημερόν.

Δέν είναι αποδείξιμο -γι αυτό καί δέν τό έγραψα στό report μου- αλλά θά τής τό πώ από τηλεφώνου : "O ρολογάς είναι στό payroll  τoύ εβραίου"!
Mόνον έτσι εξασφαλίζεται η ομαλή καί ελεγχόμενη ροή τών πραγμάτων, η οικιακή γαλήνη, η οικονομική ζωή τού τόπου καί, σέ τελευταία ανάλυση, η ηρεμία τών κατοίκων σέ μία πόλη -πού τά έχει τόσο πολύ ανάγκη- όπως τό Τέλ Αβίβ...

Kι όπως θάλεγε κι ο Sherlock Holmes σέ ανάλογη περίπτωση:
..."Elementary, My Dear Vereniki!  
Elementary..."

Δημήτρης Ν. Αγγελετάκης