Ο Γούντι Άλεν έχει πει τα πάντα κι έχει πει κι αυτό: «Όχι μόνο δεν υπάρχει Θεός, αλλά...
άντε βρες υδραυλικό το Σαββατοκύριακο». Και είναι αλήθεια απόλυτη, είναι αλήθεια αξιωματική που λέγαμε και στο Φυσικό όταν ήμασταν φοιτητές και βαριόμασταν να μπούμε σε διάλογο με τους διπλανούς. Στη Νέα Υόρκη ιδίως, όπου πέρασε και περνάει τη ζωή του ο σπουδαίος κινηματογραφιστής, πιο εύκολα κανονίζεις ακρόαση με τον Γιαχβέ παρά ραντεβού με υδραυλικό το ΣουΚού. Όπως καταλαβαίνετε λοιπόν, έτσι και σου συμβεί διαρροή το Σαββατόβραδο (αντί για πυρετό…), την έβαψες. Αν όμως τα καταφέρεις και τον βρεις τον υδραυλικό και τον πείσεις να σε επισκεφθεί και έρθει και στο λύσει το πρόβλημα, σε κοιτάνε όλοι με εκείνο το βλέμμα ανάμεσα στην έκπληξη, την απορία και το θαυμασμό. Όπως κοιτάνε πάνω κάτω οι Νεοδημοκράτες τον Βαγγέλη Μεϊμαράκη.
Γιατί τους έσωσε ο άνθρωπος στην πιο δύσκολη τη στιγμή για το κόμμα. Στο γουικέντ του τρόμου, όπου δεν χάλασε απλώς μια βρύση αλλά τινάχτηκαν όλες οι σωληνώσεις στον αέρα και πλημμύρισε η αποχέτευση. Και να μην μπαίνει κανένας στον κόπο να φέρει ένα στουπί κι ένα κλειδί γαλλικό, αλλά να ακούγονται στους διαδρόμους φράσεις όπως «αφήστε με ήσυχο», «παρακαλέστε με», «βγάλτε τα πέρα μόνοι σας». Και πάει λέγοντας. Με τον ΣΥΡΙΖΑ να προηγείται με είκοσι μονάδες, την ώρα που έκανε το ένα λάθος μετά το άλλο. Όταν εγκατέλειπε την μία μετά την άλλη τις προεκλογικές του υποσχέσεις. Εκείνη ακριβώς την ώρα, φόρεσε τη φόρμα ο Μεϊμαράκης, έβαλε τις γαλότσες, πήρε το κουτί με τα εργαλεία, έβαλε ένα μανταλάκι στη μύτη και στρώθηκε στη δουλειά. Και μια χαρά τα κατάφερε, τηρουμένων των αναλογιών πάντοτε.
Πρώτον, έκοψε μαχαίρι στην προεδρολογία την ακατάσχετη που κόντευε να τινάξει στον αέρα το κόμμα του. Δεύτερον, έδειξε διάθεση συνεννόησης μπροστά στα εθνικά προβλήματα αναστέλλοντας το σαμαρικό τζιχάντ. Τρίτον, έστειλε όπου χρειαζόταν τα μηνυματάκια του στον Τσίπρα ότι θα είναι εταίρος αλλά όχι σκλάβος. Τέταρτον, χαλάρωσε λίγο την τσίτα την πολιτική κάνοντας αστεία ακόμη και με το «μαύρο πρόβατο» της δεξιάς, τον Πάνο Καμμένο. Γιατί ο Μεϊμαράκης, όπως λένε οι φίλοι του, είναι πραγματιστής, δεν είναι ιδεολόγος. Πράγμα που του «καρφώνουν» οι εχθροί του, ότι δηλαδή δεν διαθέτει την απαραίτητη θεωρητική κατάρτιση, αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση ταμάμ τους ήρθε στη Νέα Δημοκρατία.
Καθότι άμα χρειάζεσαι υδραυλικό, τι στο διάολο να τον κάνεις τον καθηγητή πανεπιστημίου; Άμα έχει γίνει το σπίτι σου πισίνα και σου έχει φτάσει το νερό ως το γόνατο, δεν θα ψάξεις για άνθρωπο να σου αναλύσει τις βασικές αρχές της ροής και της πίεσης. Θα αναζητήσεις σωτηρία εκεί και τότε. Κι όταν, όταν λέω, μπουν τα πράγματα σε μια σειρά, το ξαναβλέπεις το ζήτημα και επιτρέπεις στον εαυτό σου πολυτέλειες και χλιδές. Ως τότε τσιμουδιά, “zip it” που θα ‘λεγε κι ο Γούντι κλείνοντας συνωμοτικά το μάτι.
Υ.Γ.: Όπως σημειώνουν όσοι τον γνωρίζουν από κοντά, ο Μεϊμαράκης γνωρίζει πολύ καλά τις βασικές αρχές της συναίνεσης και του συμβιβασμού. Και δεν έχει πρόβλημα να κάνει ένα βήμα πίσω, αρκεί να μην του πατήσεις τον κάλλο. Τότε ανοίγει το στόμα του και ο σώζων εαυτόν σωθήτω! Βλέπε την περίπτωση Παυλόπουλου που τα άκουσε χύμα και τσουβαλάτα και, κυρίως, την περίπτωση Καρατζαφέρη που στο τσακ το γλύτωσε το μπερντάχι…
Χρήστος Ξανθάκης
newpost.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.