Το μνημόνιο και η ...μνήμη

Η ριγμένη -από τό τάνκ τής Χούντας τών συνταγματαρχών- πόρτα τού πολυτεχνείου

Αντα Ψαρρά

Παράξενα πράγματα συμβαίνουν στα μυαλά των ανθρώπων που απογοητεύτηκαν όταν αντί για τον «έντιμο συμβιβασμό» που είχε διακηρύξει η κυβέρνηση συμφωνήθηκε τελικά και με το μαχαίρι στο λαιμό το τρίτο μνημόνιο. 
Το τι ακριβώς περιέχει και θα απαιτήσει το νέο σκληρό  μνημόνιο είναι περίπου γνωστό. Ο πλήρης και απόλυτος όμως διαχωρισμός των πολιτών σε μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς οδήγησε, όπως και πριν έτσι και  τώρα σε διάφορες ακρότητες τη λογική φτάνοντας στις σημερινές δηλώσεις περί Τσίπρα - Παπαδόπουλου, περί Βάρκιζας, περί αντίστοιχης συγκυρίας με την επιβολή της 21ης Απριλίου, περί μνημονιακής χούντας, σε επικίνδυνα ρεσάλτα τη μνήμη. Και καλά για όσους ήταν αγέννητοι επί χούντας αλλά οι άλλοι;
Η κυβέρνηση Σαμαρά- Βενιζέλου φυσικά και δεν ήταν γερμανοτσολιάδες και δωσίλογοι (όποιος το ισχυρίζεται μάλλον δεν ξέρει τι σημαίνουν αυτά). Η Μέρκελ και ο Σόιμπλε φυσικά και δεν είναι ναζί. Ο Τσίπρας φυσικά και δεν έχει τίποτα κοινό με τον Παπαδόπουλο και ούτε υπάρχει περιεχόμενο στο χαρακτηρισμό «μνημονιακή χούντα». Υπάρχει μόνο σκέτη χούντα. 
Η στιγμή της υπογραφής της πρόσφατης συμφωνίας δεν έχει τίποτα κοινό με τη Βάρκιζα ούτε με την επιβολή του πραξικοπήματος της 21ης Απριλίου. Ηταν μια ήττα αλλά αν η κάθε μεγάλη ή μικρή ήττα ή μεγάλη ή μικρή νίκη ανάγεται, για λόγους εντυπώσεων, κατευθείαν σε «βαριά» ιστορικά παραδείγματα με τελείως διαφορετικά χαρακτηριστικά τότε αντί για ανάλυση έχουμε μπλέντερ.  
Γιατί άραγε χρειάζονται όλες αυτές οι ακραίες και ανιστόρητες αναφορές για να περιγράψει κανείς κάτι τόσο αρνητικό όπως η σημερινή πολιτική της λιτότητας μέσα στην πρόσφατη οικονομική κρίση του καπιταλιστικού συστήματος; Για να πείσει ποιόν και σε τι;
Δεν γνωρίζουν όλοι οι πολίτες ότι τα μνημόνια έφεραν φτώχεια, ανεργία, απολύσεις, δραματική μείωση του ΑΕΠ, κλείσιμο επιχειρήσεων, υποβάθμιση του λιγοστού κράτους δικαίου κλπ.;  Φυσικά και το γνωρίζουν όμως για τους δικούς τους λόγους ζητούσαν όπως τότε έτσι και τώρα να παραμείνει η χώρα στην Ευρωζώνη κι αυτό ήταν το μεγαλύτερο ποσοστό ακόμα μεγαλύτερο κι από το όχι στο πακέτο Γιουνκέρ.
Για να τελειώνουμε λοιπόν ας αφήσουμε τη χούντα τον πόλεμο κατά των Ναζί  και τον εμφύλιο μήπως και συνεννοηθούμε. Κι αν θέλουν στ αλήθεια να πείσουν οι σημερινοί αποχωρήσαντες αριστεροί ας αρκεστούν στο σχέδιο Β, στην κριτική για τις επιλογές του ΣΥΡΙΖΑ στην εφτάμηνη διακυβέρνηση, στις παραλείψεις και στα λάθη, και κυρίως στις δικές τους θέσεις για την παιδεία, την υγεία, το προσφυγικό, την πρόνοια, τους αγρότες, τα κόκκινα δάνεια, το καρτέλ των τραπεζών, το νέο Ταμείο, τη δικαιοσύνη, τις φυλακές και τέλος για το τι θα κάνουν με το ναζιστικό φίδι που τρέφεται στους κόλπους της μνημονιακής και της αντιμνημονιακής κοινωνίας. Εκεί χρειάζεται να πείσουν τον κόσμο αν τα καταφέρουν  και να δώσουν τις δικές τους λύσεις.
Διαφορετικά παραμονεύει ο κίνδυνος να χαρακτηριστεί η ναζιστική οργάνωση ως αριστερή (όπως πρόσφατα δήλωσε ο υπόδικος Χρήστος Παππάς) λόγω αντιμνημονιακής ρητορικής, η ΛΑΕ ως «αντιμνημονιακή χούντα» γιατί επιμένει στην εθνική περιχαράκωση και ένα πλήθος στελεχών της αριστεράς ως δωσίλογοι επειδή στηρίζουν το ΣΥΡΙΖΑ.
Τελικά το μόνο που κάνουν αυτές οι ανιστόρητες συγκρίσεις είναι να εξωραΐζουν τα δεινά του παρελθόντος για να διεκτραγωδήσουν τη σημερινή κατάσταση. Μέσω της τρόικας εξωραΐζεται η γερμανική κατοχή, μέσω του Τσίπρα ο Παπαδόπουλος και μέσω του Σόιμπλε ο Χίτλερ κι όλοι γνωρίζουμε ποιους δικαιώνει αυτή η ρητορική.

από τήν  ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ