«Επ’ ευκαιρία μιας εκλογής». Άρθρο τής Μαριέττας Γιαννάκου

 

τής Μαριέττας Γιαννάκου *

Μεγάλος θόρυβος για την εκλογή νέου προέδρου στη Νέα Δημοκρατία. Δυσανάλογα μεγάλος σε σχέση με την ουσία της πολιτικής πρότασής της που δεν μπόρεσε να πείσει τον ελληνικό λαό, παρά τις σοβαρές προσπάθειες της ηγεσίας της αλλά και τα λάθη της επτάμηνης διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ.
Παρά το γεγονός ότι η Νέα Δημοκρατία έχει μακρά πείρα στο θέμα αλλαγής ηγεσίας, παρότι η πραγματικότητα απέδειξε ότι δεν αρκεί ένας νέος αρχηγός για να αντιμετωπιστούν οι προκλήσεις των καιρών, η κατάσταση παραμένει προβληματική.
Η Νέα Δημοκρατία απομακρύνθηκε από την πολιτική τα προηγούμενα χρόνια, αγνόησε τις στοιχειώδεις δημοκρατικές διαδικασίες στο εσωτερικό της, έγινε χώρος συρροής ανθρώπων με άσχετες από τις αρχές και αξίες της αντιλήψεις και τελικά δεν μπόρεσε να αποτιμήσει τις πραγματικές αιτίες της κρίσης που δεν είναι μόνον οικονομική.
Η Ελλάδα εξελίχθηκε ιδιαίτερα μετά την ένταξή της στην Ευρωπαϊκή Ενωση, απέκτησε οικονομικά μέσα, αλλά δεν κατάφερε να αποδείξει την ωριμότητα μιας πραγματικά ευρωπαϊκής Δημοκρατίας.
Στη Δημοκρατία αυτή, οι πολίτες προσαρμόζονται στο θεσμικό πλαίσιο που δημιουργεί την κοινωνική συγκρότηση, και όχι το θεσμικό πλαίσιο ανάλογα με τις ανάγκες των εκάστοτε ισχυρών.
Τον ίδιο δρόμο ακολούθησαν τα κόμματα. Μετατράπηκαν εν πολλοίς σε χώρους ομαδοποίησης και φατριασμού, ασάφειας περί τις αρχές, τακτικισμών και ευλυγισίας ως προς το αξιακό πλαίσιο αναφοράς.
Η εκλογή νέα ηγεσίας έδινε παράταση ζωής και μια καλή δικαιολογία για την ισχνή πολιτική σχέση με το κοινωνικό γίγνεσθαι.
Η μεγάλη κεντροδεξιά παράταξη που ο Κωνσταντίνος Καραμανλής τροφοδότησε στις μέρες του με αξιόλογα πρόσωπα από τον ευρύτερο δημοκρατικό χώρο δεν μπόρεσε να ανταποκριθεί στο προηγούμενο διάστημα, γιατί παρέβλεψε την ανάδειξη των ιδεών και αξιών που στοιχειοθετούν μια ουσιαστική πολιτική πρόταση για το μέλλον.
Η ανανέωση θεωρήθηκε απλώς ηλικιακή υπόθεση και όχι ανάγκη για προσαρμογή στα σύγχρονα δεδομένα της κοινωνίας της γνώσης, της πληροφορίας, της παγκοσμιότητας, της μετακίνησης πληθυσμών και των άλλων προκλήσεων της εποχής μας.
Η ανάδειξη ηγεσίας της Νέας Δημοκρατίας από τους πολίτες, ήδη μέλη της Νέας Δημοκρατίας ή και μελλοντικά προκειμένου να ψηφίσουν, αποτελεί ασφαλώς πρωτοτυπία σε σχέση με τα ισχύοντα στα ευρωπαϊκά κεντροδεξιά κόμματα. Το σύστημα δημιουργήθηκε το 2009 κατά παράβαση του καταστατικού της Νέας Δημοκρατίας, για λόγους που δεν έχει πια νόημα να αναφέρουμε.
Αυτός όμως είναι ο κανόνας σήμερα και αυτό θα ισχύσει. Ούτως ή άλλως είναι δικαίωμα οποιουδήποτε συλλέξει πενήντα υπογραφές από μέλη της Πολιτικής Επιτροπής να είναι υποψήφιος, χωρίς βέβαια να έχει προηγηθεί διάλογος, παρουσίαση προγράμματος και δεσμεύσεις των υποψηφίων.
Ας σημειωθεί, βέβαια, ότι δεσμεύσεις που είχαν αναληφθεί από προηγούμενους προέδρους της Νέας Δημοκρατίας προ της εκλογής τους δεν τηρήθηκαν, πρακτική συνηθισμένη στη χώρα μας και δυστυχώς ανεκτή.
Αυτό που δεν είναι ανεκτό πλέον είναι η υποχώρηση της πολιτικής έναντι συμφερόντων που εμποδίζουν τις μεγάλες μεταρρυθμιστικές προσπάθειες που πρέπει να καταβληθούν για τις αλλαγές στο ελληνικό κράτος αλλά και τους δημοκρατικούς θεσμούς.
Οποιος και αν εκλεγεί αυτή τη φορά έχει συσσωρευμένες υποχρεώσεις έναντι της χώρας και της παράταξης.
Χρειάζεται ομαδική δουλειά, καθαρές κουβέντες, αντίσταση στον φόβο του πολιτικού κόστους, δίκαιη συμπεριφορά έναντι όλων, πραγματική αξιοκρατία με όρους πολιτικής και κυρίως κατάργηση της «φεουδαρχικής» λογικής με βάση την οποία απονέμονται πρόσωπα και καταστάσεις με quota έναντι συγκεκριμένων groups.
Αυτό το τελευταίο είναι που αποδυνάμωσε την παράταξη και έδωσε ότι όποιος είναι ανεξάρτητος, έχει άποψη, ελεύθερη σκέψη και βούληση να την εκφράσει είναι «ενοχλητικός» και απειλεί το σύστημα.
*πρώην υπουργός – βουλευτής
  
ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ