Ενα λαμπραντόρ στις συσκέψεις του υπουργείου Υγείας

Ο Εκτορας, ένα λαμπραντόρ 2,5 ετών, είναι ο σκύλος-οδηγός του Στρατή Χατζηχαραλάμπους, του προϊσταμένου της Διεύθυνσης Αγωγής Υγείας του υπουργείου Υγείας, που τον βοηθάει να «βλέπει μακριά» στην εργασία του και στις μετακινήσεις του.
                                       -----

«Με τον Εκτορα βλέπω πλέον μακριά

 ΛΙΝΑ ΓΙΑΝΝΑΡΟΥ
 Είναι μάλλον ο πιο αεικίνητος εργαζόμενος στον 6ο όροφο του υπουργείου Υγείας. Και ο πιο αγαπητός. Οταν περνάει, όλοι σταματούν να τον χαιρετήσουν και μέσα στην ημέρα οι περισσότεροι θα ξεκλέψουν λίγα λεπτά για να περάσουν από το γραφείο του. «Εκτοράκο, τι κάνεις;».
Ο Στρατής Χατζηχαραλάμπους, προϊστάμενος της Διεύθυνσης Αγωγής Υγείας, με τον οποίο μοιράζεται το ίδιο γραφείο, τον ζηλεύει λιγάκι. Μέχρι πριν από δύο μήνες ήταν εκείνος ο σταρ του ορόφου. Εξωστρεφής, με κοφτερό μυαλό και χουβαρντάς –πάντα υπάρχουν αφορμές για κέρασμα– ήταν ο συνάδελφος που όλοι θα ’θελαν να έχουν. Τώρα τα φώτα κλέβει ο Εκτορας, ο σκύλος-οδηγός του.
Ο κ. Χατζηχαραλάμπους πάσχει από αμφιβληστροειδοπάθεια, ασθένεια που οδήγησε σταδιακά στην απώλεια της όρασής του – σήμερα μπορεί να δει μονάχα κάποιες σκιές. Μολονότι δεν άφησε σε καμία στιγμή τη νόσο να τον καταβάλει, συνεχίζοντας τις μετακινήσεις του με τη βοήθεια μπαστουνιού, ο Εκτορας, ένα ζωηρό λαμπραντόρ 2,5 ετών, μοιάζει να του άνοιξε τα μάτια. «Μέχρι τώρα είχα ορατότητα μισού μέτρου, μέχρι εκεί που έφτανε το μπαστούνι», λέει. «Τώρα “βλέπω” μακριά». Ο Εκτορας εκπαιδεύθηκε στους «Σκύλους Οδηγούς Ελλάδας», το ελληνικό κέντρο εκπαίδευσης και ανάπτυξης σκύλων-οδηγών, που ίδρυσαν πριν από 8 χρόνια από κοινού όλοι οι φορείς τυφλών της χώρας. Ως πρόεδρος της Πανελλήνιας Ενωσης Αμφιβληστροειδοπαθών, ο κ. Χατζηχαραλάμπους ήταν από τα ιδρυτικά μέλη. Αυτή τη στιγμή, στη χώρα «εργάζονται» 6 σκύλοι-οδηγοί που έχουν εκπαιδευθεί στο Κέντρο, με τον παλιότερο να κλείνει ήδη 2,5 χρόνια. Το «εργάζονται» δεν είναι υπερβολή. Η αποστολή τους είναι πολύ απαιτητική, τα σκυλιά κουράζονται. Είναι χαρακτηριστικό ότι απαγορεύεται να δουλεύουν πάνω από 4 ώρες την ημέρα, φορώντας το ειδικό «σαμάρι». Τις υπόλοιπες πρέπει να ζουν σαν τα υπόλοιπα κατοικίδια. Για την υγεία των ίδιων αλλά και των χρηστών, μάλιστα, αποσύρονται μετά 6-7 χρόνια εργασίας. Δεν είναι τυχαίο ότι οι οδηγοί του υπουργείου Υγείας φωνάζουν τον Εκτορα «συνάδελφο».
Η εκπαίδευσή τους διαρκεί συνολικά δύο χρόνια, διάστημα στο οποίο μένουν με εθελοντή, ο οποίος καλείται να...
 συνέχεια
...τα κοινωνικοποιήσει, να τα διατηρήσει χαρούμενα και υγιή προσέχοντας πρώτα απ’ όλα τα πόδια τους. Από τον 13ο μήνα και για ένα χρόνο παρακολουθούν 3-4 ώρες την ημέρα ειδική εκπαίδευση. Στο τέλος, το προφίλ του σκύλου συγκρίνεται με το προφίλ του υποψήφιου χρήστη, είναι σημαντικό να είναι συμβατοί. Οταν γίνει το match, ξεκινάει η δίμηνη περίοδος του «ταιριάσματος», όπου ο σκύλος μένει για λίγες ώρες με τον χρήστη, διάστημα στο οποίο αξιολογούνται τόσο ο σκύλος όσο και ο άνθρωπος. Πρέπει κι αυτός να μάθει να αντεπεξέρχεται στις απαιτήσεις της συμβίωσης. «Από τις αρχές Φλεβάρη δουλεύω με τον Εκτορα», λέει ο κ. Χατζηχαραλάμπους. «Τελικά μείναμε μόνοι μας στα τέλη Απριλίου. Είναι δύσκολο για κάποιον που είναι επί 10 χρόνια με μπαστούνι να εμπιστευθεί κάποιον άλλο για τις μετακινήσεις του», παραδέχεται.
Αλλά ο Εκτορας δεν είναι «κάποιος άλλος». «Με το που φοράμε το σαμάρι του οδηγού, μπαίνει αυτόματα στον ρόλο. Στο “ξεκίνα” ξεκινάει. Οταν του λέω “ψάξε κράσπεδο”, ψάχνει το κοντινότερο άνοιγμα μεταξύ των σταθμευμένων αυτοκινήτων για να κατέβουμε ή να ανέβουμε στο πεζοδρόμιο. Αλλά ψάχνει το άνοιγμα που θα μας χωράει και τους δύο. Στο “ψάξε στάση” βρίσκει την κοντινότερη στάση λεωφορείου. Αν τυχόν υπάρχει εμπόδιο μπροστά μου, θα σταθεί κάθετα ανάμεσα σε μένα και το εμπόδιο ώστε να μην πέσω. Καμιά φορά κάνει επιλεκτική ανυπακοή. Αν, για παράδειγμα, πάμε να περάσουμε τον δρόμο και έρχεται ποδήλατο που δεν έχω ακούσει, θα σταματήσει παρά το “ξεκίνα”». Ο Εκτορας ξέρει τις λέξεις κράσπεδο, ράμπα, μπάρα, ζέμπρα (οι διακεκομμένες γραμμές της διάβασης), στύλος (το φανάρι), στάση, πόρτα, ticket (τα ΑΤΜ), γκισέ, σκάλα, ασανσέρ και δεκάδες άλλες. «Είναι απίθανη εμπειρία. Φυσικά έχει χρειαστεί κι εγώ να προσαρμοστώ. Δεν μπορώ, για παράδειγμα, να περπατώ πια με φίλους μου στον δρόμο ή να μιλάω στο κινητό. Πρέπει να προσέχω επίσης να μην τον χαϊδεύουν περαστικοί, διότι αποπροσανατολίζεται».
Ολα μέχρι στιγμής, πάντως, βαίνουν καλώς. «Εχουμε πάει ήδη μαζί σε δύο συναυλίες, ένα θέατρο και ένα stand up comedy. Και έχουμε επιστρέψει σπίτι από γειτονιές που δεν ήξερα. Τα έχει πάει περίφημα. Το μόνο που βαριέται είναι οι συσκέψεις στο υπουργείο, αλλά τι να κάνουμε...
από kathimerini.gr